Æskan - 01.05.1971, Qupperneq 21

d Arnot rétti Tarzan bréfið, sem Jane hafði skilið eftir,
en þá lenti hann í vandræðum, því að liann hafði aldrei
Se® lokað umslag fyrr. Frakkinn brosti og sýndi Tarzan
hv'ernig opna skyldi bréfið. Honum fannst það kynlegt,
fullorðinn, hvítur maður skyldi ekki kunna að opna
“mslag utan um sendibréf, en nú var Tarzan farinn að
'esa: .,... ég veit ekki, hvað hann heitir, stóri, hvíti ris-
•nn rneð demantsnistið um hálsinn. Ég beið hans í sjö
c*aga, en hann kom ekki aftur. Ef hann les þetta, þá vil
e§ segja honum, hve ég er innilega þakklát, og ég vil að
hann viti, að heimili mitt er í Ameríku í borginni Balti-
Inore. Pað stendur honum opið, ef hann vill koma. ..“
I>eir héldu kyrru fyrir í kofanum í vikutíma, og á
'neðan kenndi d’Arnot Tarzan frönsku. Eitt sinn, er
Þeir sátu saman fyrir utan kofann, sneri Tarzan sér
skyndilega að d’Ai ■not og spurði: „Hvar er Ameríka?"
Þei,- félagar voru nú farnir að geta talað nokkurn veg-
llln óhikað saman á frönsku. ’dArnot benti í norðvestur.
’.Mörg þúsund mílur hinum megin við hafið, þar er Ame-
r*ka, en hvers vegna spyrð þú?“
”Ég ætla að fara þangað."
»Það er ekki hægt, vinur minn.“
Tarzan stóð upp, gekk að einum skápnum í stofunni
°g náði þar í allstórt kort. Hann benti á það og mælti:
»£g hef aldrei botnað í þessu. Viltu nú ekki útskýra
það fyrjr mér?«
i>egar d’Arnot hafði gert það og sagt honum frá því,
'-’láminn á kortinu ætti að merkja hafið og litirnir lönd
°£ eyjar, bað Tarzan hann að benda sér á staðinn, þar
seni þeir væru nú. d’Arnot gerði það af nokkurri ná-
kva2mni.
>,Bentu mér svo á Ameríku," sagði Tarzan. Þegar
c Mnot hafði stutt fingri sínum á Norður-Ameríku,
5|°sti Tarzan og lagði lófa sinn á kortið. Lófi hans huldi
halið milli Afríku og Ameríku.
>>Eins og þú sérð, þá er ekki sérlega langt þangað, varla
landarbreidd mín!“
ci Arnot hló góðlátlega. Hvernig átti hann að gera
n<lnninum þetta skiljanlegt? Hann tók lítinn blýant og
nierkti lítinn depil á strönd Afríku. „Þessi depill er hlut-
3 siega miklu stærri á kortinu því arna, en kofinn þinn í
artlanburði við jörðina. Skilur þú mig?“
^arzan varð hugsi um stund. „Búa nokkrir hvítir menn
•Hríku?“ spurði hann svo.
»Já.“
„Hvar eru þeir næstu?“ spurði hann.
ciArnot benti á stað nokkru norðar á kortinu en þeir
v°rU.
„Svona nálægt?“ spurði Tarzan undrandi.
Já,“ svaraði d’Arnot, „en það er ekki svo nálægt, þótt
sýnist það á kortinu."
þér
„Eiga þeir svo stóra báta, að lara megi á þeim yfir
hafið?“
„Já.“
„Þá förum við þangað á morgun."
d’Arnot brosti aftur og hristi höfuðið. „Það er of
langt. Við mundum sálast, áður en við kæmumst alla
leið.“
„Viltu þá dveljast hér alla ævi?“ spurði Tarzan.
„Nei,“ svaraði d’Arnot.
„Þá leggjum við af stað á morgun. Ég hirði ekki um
að dveljast hér lengur.“
„Jæja,“ sagði d’Arnot. „Ef þú lerð, vinur minn, fer ég
með þér.“
„Þá er það ákveðið," sagði Tarzan. „Á morgun leggjum
við af stað til Ameríku."
„Hvernig ætlar þú að komast peningalaus til Ameríku?"
spurði d’Arnot.
„Hvað eru peningar?“ spurði Tarzan.
Það tók alllanga stund að koma honum í skilning um
gildi peninganna. „Hvernig afla menn sér peninga?"
spurði Tarzan svo.
„Þeir vinna fyrir þeim.“
„Gott og vel, þá ætla ég að gera það einnig."
„Nei, vinur minn,“ sagði d’Arnot. „Þú þarft ekki að
verða í vandræðum vegna peningaleysis. Ég á meira en
nóg fyrir okkur báða.“
Næsta dag lögðu þeir af stað sem leið lá norður með
ströndinni. Þeir tóku með sér byssur og skotfæri og
mataráhöld. Tarzan fannst mataráhöldin gagnslitil, svo
að hann kastaði þeim lrá sér. „En þú verður að læra að
borða soðinn mat, vinur minn,“ sagði d’Arnot. „Enginn
siðaður maður borðar hrátt kjöt.“
„Það er nógur tími til þess, þegar ég kem til hvítra
manna," svaraði Tarzan. „Mér íinnst þessi tæki skemma
bragðið af góðu kjöti.“
21