Æskan - 01.05.1971, Síða 30

Barnabiskupinn hefur orðið
ið hafið lesið í Biblíusögunum, hvernig allt, sem
við sjáum I kringum okkur, hefur orðið til. Fyrstu
orð Bibliunnar eru á þessa leið: ,,í upphafi skap-
aði Guð himin og jörð.“ Þetta gerði hann með orði
sinu einu saman. ,,Hann talaði, og það varð, hann
bauð — og þá stóð það þar“ (Sálm. 23,9). Hugsið ykkur,
hvílíkur kraftur er í orði Guðs.
Það er líka töluverður kraftur í orðum mannanna. Einu
sinni var ég kennari í Arendal, þá hafði ég tekið próf í presta-
skólanum, en var enn þá ekki orðinn prestur. Þá var það
stundum, þegar tíminn átti að byrja og ég kom inn í bekk-
inn, að þar var hinn mesti hávaði, börnin töluðu hvert í
kapp við annað og þau virtust helzt hafa farið í leikinn
,,að skipta um sæti“.
En þegar ég kom að kennaraborðinu, leit yfir bekkinn
og sagði hátt: „Kyrrir, drengir!" þá var rétt eins og hendi
væri veifað: það datt á dúnalogn, allir munnar lokuðust og
börnin settust, hvert í sitt sæti, auðsveip og góð. Ég beitti
ekki handafli — notaði ekki angalang. Orð mín nægðu
til þess að fá kyrrð. En væri dimmt í stofunni og við þyrft-
um að fá Ijós, hefði lítið gagnað, þótt ég hefði kallað:
„Verði ljós.“ Þá hefði ég orðið að nota eldspýturnar. Það
er Guð einn, sem býr yfir þvílíkum mætti i orðum sinum,
að hann geti sagt: „Verði ljós,“ og þá verður Ijós.
Þegar Guð hafði skapað jörðina og allt, sem á henni er,
sagði hann: „Vér skulum gjöra menn eftir vorri mynd, líka
oss, og þeir skulu drottna yfir fiskum sjávarins og yfir
fuglum lofsins og yfir fénaðinum og yfir villidýrunum og
yfir öllum skriðkvikindum, sem skríða á jörðinni." Og síðan
skapaði Guð manninn eftir sinni mynd. Með því er átt við,
að hann skapaði okkur mennina þannig, að við gætum lifað
með Guði í trú og bæn. Það getur engin önnur sköpuð vera
á jörðinni. Það er því hinn mikli munur, sem er á okkur
mönnunum og öðrum lifandi verum á jörðinni.
Við getum lifað með mörgu því, sem Guð hefur skapað,
og haft mikla gleði af, t. d.t með hundum og kúm og mörg-
um öðrum dýrum, og það er alveg ótrúlegt, hvað hægt er
að kenna þessum dýrum.'En eitt er það, sem við getum
aldrei kennt þeim: Að trúa á Guð og biðja Guð. Það geta
aðeins mennirnir lært. Dýrin geta líka beðið, en það erum
við mennirnir, sem þau biðja til.
Ég átti einu sinni hund, sem hét Lubbi. Þegar ég var að
borða morgunverðinn, settist hann alltaf hjá mér, og f
hvert skipti, sem ég stakk bita upp I mig, þá bað hann mig,
bæði með augum og munni: ,,Æ, gefðu mér smábita!“ Með
Dýr og menn
mikilli fyrirhöfn tókst mér líka að kenna honum ýmsar listir,
en mér heppnaðist aldrei að kenna honum að trúa á Guð.
Þið vitið, að hesturinn er skynsöm skepna. Já, hann er
oft skynsamari en eigandi hans. Ég hef oft séð menn
drekka sig fulla, en aldrei hef ég séð hest gera það. Svo
heimskur er enginn hestur!
Þegar ég var prestur uppi í sveit, átti ég góðan vin, en
það var hann Blakkur minn. Hann var mesti gæðagripur,
skal ég segja ykkur. Aldrei þráaðist hann við, þegar ég
vildi, að hann færi með mig í ökuferð, og þó ók ég næstum
daglega. Hann gat auðvitað ekki talað, en hann kumraði
eins og hestar gera stundum. En alltaf skildi ég, hvað hann
var að segja.
Þegar hann stóð á hlaðinu og var spenntur fyrir vagninn
og ég kom til þess að stíga upp í vagninn, þá sneri hann
höfðinu að mér og kumraði.
Hvað haldið þið, að hann hafi verið að segja? Ég vissi
það vel „Gefðu mér sykurmola!" Og svo fékk hann sykur-
mola.
Blakkur var greindarskepna. Hann vissi vel, að ég var
enginn garpur að fara með hesta, og þess vegna hélt hann
alitaf áfram með sama jafna hraðanum, þótt ég legði taum-
inn um hálsinn á mér og færi að lesa ( bók. En ef ég
mætti kunningja á veginum og ég tók ekki eftir honum,
nam Blakkur staðar, sneri höfðinu og kumraði. Ég vissi
30