Æskan - 01.02.1974, Blaðsíða 6

byrjun 15. aldar bjó maður að nafni Vilhjálmur
Tell í Úri-héraði í Sviss. I þann tið réðu Habs-
borgarar yfir bændunum f Sviss og þóttu gera það með
harðri hendi. Foringi þeirra Habsborgara hét Gessler,
hrotti mikill og haldinn hofmóði. Vilhjálmur var aftur á
móti vinur bændanna og alþýðunnar, og var hann ódeigur
að tala máli þeirra við hvern sem var. Bogaskytta var hann
svo góð, að enginn fannst hans jafnoki f öllu landinu.
Það var eitt sinn, að Vilhjálmur fór, ásamt syni sínum,
til markaðar, sem halda átti í bænum Altdorf. Er þeir komu
þangað, var þó annað uppi á teningnum en fjörugur mark-
aður á torginu, því að Habsborgarhermenn höfðu komið þar
fyrir háum tréstaur. Efst á staur þessum var hattur harð-
stjórans Gesslers, og nú skipuðu hermennirnir öllum, sem
fram hjá gengu, að hneigja sig fyrir hattinum og votta
með því Habsborgurum hollustu sína og virðingu.
Nú sem Vilhjálmur Tell og sonur hans gengu þarna hjá,
vildi Vilhjálmur í engu hlíta þessum fyrirmælum og gekk
uppréttur fram hjá staurnum, án þess að lúta höfði hið
minnsta. Þetta líkaði Gesslers-mönnum ekki. Þeir tóku Vil-
hjálm fastan ásamt syni hans og bjuggust til að færa hann
í fangelsi bæjarins.
Tóku bæjarbúar að flykkjast að til þess að sjá, hvað um
væri að vera. Kom upp kurr f þeirra hópi, er þeir sáu, að
Vilhjálmur var fangi f liði Habsborgara. En rétt f þessu bar
Gessler sjálfan þarna að ríðandi á svörtum hesti. Þegar
Viihjálmur sá hann, hrópaði hann: „Skipaðu mönnum þfn-
um að sleppa mér, því að ég hef ekkert rangt aðhafzt. Ég
krefst réttlætis."
Gessler steig af baki hesti sínum og sagði:
„Þú hefur að vísu brotið af þér, Vilhjálmur, með því að
neita að sýna mér virðingu. En nú veit ég, að þú ert einn
af beztu bogmönnum þessa lands, og þess vegna vil ég gefa
þór kost á að sýna hæfni þína. Einn af hermönnum mínum
skal setja epli ofan á höfuð sonar þíns, og getir þú skotið
eplið af höfði hans, muntu öðlast aftur frelsi þitt.“
Sonur Vilhjálms var færður að tré einu þarna skammt frá
og epli var sett ofan á kollinn á honum. Drengurinn, sem
þekkti vel skotfimi föður síns, hrópaði til hans: „Skjóttu
bara, pabbi. Ég veit, að þú hittir f mark eins og venjulega."
Vilhjálmur tók rólega boga sinn og athugaði, hvort streng-
ur hans væri mátulega þaninn. Því næst tók hann tvær örv-
ar og leit á odd þeirra, og aðra þeirra lagði hann til hliðar
rétt hjá sér. Áhorfendur héldu nær því niðri í sér andanum,
en Habsborgarar tautuðu um það, að líklega væri nú Vil-
hjálmur hræddur og mundi hætta við allt samari. Það var
4