Æskan - 01.11.1976, Qupperneq 10

aspir og linditré. ,,Hér eru frændur þínir vanir að éta lauf
og trjábörk," sagði Lappi. ,,Þeim þykir það góður matur.
En þú færð auðvitað betra í útlöndum."
Gráfeldur horfði undrandi á trjákrónurnar, sem slúttu
niður að höfði hans. Hann nartaði í laufið og börkinn.
,,Þetta er betra en taða," sagði hann.
,,Þá var gott, aö þú fékkst einu sinni að bragða það,"
sagði Lappi.
Hann fór með Gráfeld að lítilli skógartjörn. HúnM/ar
lygn, og háir bakkarnir spegluðust í vatnsfletinum.
Gráfeldur nam staðar. ,,Hvað er þetta, Lappi?" Hann
hafði aldrei séð'stöðuvatn.
„Þetta er stöðuvatn," svaraði Lappi. „Frændur þínir
eru vanir að synda yfir það. Það er ekki von, að þú kunnir
að synda, en þú gætir að minnsta kosti baðað þig."
Lappi steypti sér sjálfur í vatnió, en Gráfeldur stóð
góða stund á bakkanum, áður en hann kom á eftir. Hon-
um hafði aldrei á ævi sinni liðið eins vel og þegar vatnið
lagðist að honum, mjúkt og svalt. Hann vildi láta fljóta yfir
hrygginn líka og óð dýpra, þar til hann náði ekki til botns.
Þá greip hann sundtökin. Hann synti marga hringi
kringum Lappa, og það gekk vel. Þegar þeir voru komnir
upp úr, spurði Lappi, hvort þeir ættu ekki að fara heim.
„Það er langt til morguns enn," sagði Gráfeldur.
„Okkur er óhætt að vera lengur í skóginum," svaraði
Lappi.
Þeir gengu aftur inn í barrskóginn. Þá komu þeir inn i
rjóður, þar sem grös og blóm glitruðu ítunglsljósinu. Inni
í miðju rjóðrinu voru nokkrar stórar skepnur á beit. Þaó
var elgtarfur, fáeinar elgkýr, kvígur og kálfar.
Gráfeldur nam staöar. Hann leit varla á kýrnar og
ungviðið, en starði á stóra, gamla tarfinn. Hann hafði
breið, greinótt horn, kryppu á herðum og loðna húðfell-
ingu á hálsinum.
„Hvaða skepna er þetta?" spurði Gráfeldur skjálf-
raddaður.
„Hann heitir Hornalangur," svaraði Lappi, ,,og er
frændi þinn. Þú færð vonandi svona horn með aldrinum,
og einhvern tíma gætir þú orðið forustuelgur, ef þú sett-
ist að í skóginum".
„Sé hann frændi minn, þessi náungi, langar mig til að
koma nær og sjá hann betur. Mér hefur aldrei dottiö i
hug, að svona stór og hrikaleg skepna gæti verið til."
Gráfeldur fór til elganna, en kom að vörmu spori aftur
til Lappa út að skógarjaðrinum.
„Þeir hafa ekki tekið þér vel,“ sagði Lappi.
„Ég sagði honum, að ég hefði aldrei fyrr séð frændur
mína, og að mig langaði til að vera hjá þeim. En hann
bara sýndi mér hornin."
„Það var rétt af þér að flýja," sagði Lappi. „Kálfur eins
og þú getur ekki stangast við stóran, gamlan elg-
Auðvitað þykir það minnkun í skóginum að flýja, en það
gerir þér ekkert til, sem ert á förum til útlanda."
Gráfeldur tók á rás frá Lappa. En þá kom gamli elgur-
inn á móti honum, og þeir runnu saman. Gráfeldur varð
að hopa. Hann virtist ekki kunna að verja sig. En þegar
þeir voru komnir út í skógarjaðarinn, spyrnti hann allt'
einu við og fór að hrekja gamla elginn.
Skyndilega heyrðist brestur. Grein hafði brotnað af
hornum gamla elgtarfsins. Hann tók snöggan kipp °9
flýði til skógar.
Lappi beið eftir Gráfeldi: ,,Nú hefurðu séð skóginn’
Eigum við ekki að fara heim?"
„Það er víst kominn tími til þess," svaraði Gráfeldur.
Þeir gengu þögulir. Lappi blés mæðulega, heldur
óánægður. En Gráfeldur bar höfuðiö hátt, hreykinn sS
ævintýrum sínum. Hann þrammaði viðstöðulaust heim
að girðingunni sinni — en þar 'nam hann staðar.
Hann leit yfir þennan litla, troðna blett, þar sem hann
hafði eytt ævi sinni. Þar var þurrt hey, kolla, sem hann
hafði drukkiö úr og skýli, þar sem hann hafði verið a
nóttunni.
„Elgurinn og skógurinn eru bræóur," hrópaði hann.
hnykkti til höfðinu, svo að hornin námu við hrygginn. °9
hljóp eins og örskot til skógar.
Það gerðist í ágústmánuði ár hvert, að hópur nátt
fiðriida kom á kreik í grenitrjám í skóginum. Þau létu sv°
lítiö yfir sér, að fáir tóku eftir þeim. Þegar þau höfðu
flögrað um trén tvær, þrjár nætur, verptu þau eggjurri
ÆSKAN — Fátt veitir börnum og unglingum meiri ánægju en myndir og sögur