Æskan - 01.11.1976, Qupperneq 13

mmm^^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
r
I vesalings trenu, aó ilmurinn fannst langar leiðir.
Hundinum féll hann illa.
,,Það verður ekki mikið barr eftir á þessu tré,"
hugsaði Lappi og leit á þaö næsta. Þetta var líka stórt og
stæóilegt tré, en það var jafn illa farið. Hvernig gat staðið
á þessu? Það var leiðinlegt að sjá falleg tré fara svona.
Þau voru ekki svipur hjá sjón.
Lappi gekk lengra og skoðaði fleiri tré. Ætli maðkarnir
hafi líka þorað að ráðast á furuna? Ojá, þeir höfðu nagað
hana. Þarna var björk. Hún var alveg eins. ,,Hvernig ætli
skógarverðinum þyki þetta?“ hugsaði Lappi.
Lappi hljóp enn lengra til þess að sjá, hve víðtæk
eyðileggingin væri. En hvert sem hann fór, heyrði hann
alls staðar sama tístið, fann sama sterka ilminn og sá
barrið falla til jarðar eins og skæðadrífu. Það var ekki um
aö villast, hvað var á seyði. Maðkarnir voru alls staðar.
beir voru að eyðileggja skóginn.
Allt í einu fann hann ekki lengur trjáilm og heyrði ekki
tíst. Þarna höfðu þeir þá ekki komið enn. Lappi leit í
kringum sig. En þetta var misskilningur. Hér höfðu
maðkarnir lokið verki sínu. Trén voru alveg nakin. Þau
voru eins og dauð. Ekkert skýldi þeim nema hvítar
þráðarflækjur, sem maðkarnir höfðu spunniö til að kom-
ast leiðar sinnar.
Þarna stóð Gráfeldur og beið eftir Lappa. En hann var
ekki einn. Með honum voru fjórir gamlir elgtarfar, þeir
virðulegustu í öllum skóginum. Lappi þekkti þá vel. Það
var Kroppinbakur, lítill elgur, með stærri herðahnút en
nokkur hinna, Hornalangur, sem var stærstur þeirra
allra, Háfalangur, sem var loðnastur, og svo Heljar-
sterkur gamli. Hann var ákaflega bráður og illvígur, en nú
var loksins farið að lækka í honum drambið. Hann slas-
aöist á læri í síðasta haustbardaga.
,,Hvað er að skóginum?" spurði Lappi, þegar hann
kom til þeirra, þar sem þeir stóðu með hangandi höfuð,
og teygðu fram efri vörina, þungir á svip.
,,Það veit enginn?" svaraði Gráfeldur. ,,Þessi nátt-
fiðrildi hafa verið lítilfjörlegustu skepnur skógarins og
aldrei unnið neitt tjón. En á síðustu árum hefur þeim
fjölgað svo ótrúlega, að þau eru í þann veginn að eyði-
leggja allan skóginn."
,,Já, það eru ósköp að sjá,“ sagði Lappi. ,,En ég sé að

Börnin bíða eftir
fljúgandi jólasveini
Jólasveinninn kemur ekki fljúgandi á sleða með
hreindýrum fyrir í Essex á Englandi. Hann kemur í
fallhlíf með skegg, jólasveinshúfu og gjafir.
Auk allra barnaheimilanna í Essex er þar fall-
hlífarstökksskóli, sem breski herinn rekur. Fimm
efstu nemendurnir, Sean Friel, John Beard, John
Harrison, Neville Hanscombe og John Crooker
ákváöu fyrir fáeinum árum að gleðja börnin á
harnaheimilunum fimm. Á hverju ári verða breskir
fallhlífarhermenn að stökkva nokkur æfingar-
stökk, og eitt slíkt er 25. desember til að gleðja
börnin.
í Englandi er aðfangadagskvöld ekki haldið
hátíðlegt eins og hérna heima og börnin fá gjaf-
irnar að morgni 25. desember.
Hermennirnir eru ekki í græna einkennisbún-
in9num þann dag, heldur í rauða búningi
lólasveinsins. Þeir setja á sig gerviskegg og yfir-
9efa vélina í 700 metra hæð um leið og þeir láta sig
faHa niður aö barnaheimilunum, en þar afhenda
beir gjafirnar.
Litlu börnin eru mjög hrifin, þegar jólasveinarnir
k°fTia. Þau halda, að þeirséu alvörujólasveinar —
bau sjá sjálf, að þeir koma fljúgandi.
— Við hlökkum allt árið til þessa, segir Sean
Friel. — Börnin bíða okkar í ofvæni. Við viljum
ógjarnan svíkja þau, en tvennt gæti orðið til þess
— veðriö, sem kæmi í veg fyrir flug, og herkvaðn-
ing.
ÆSKAN — Blaðið er glaðlegt og frjálslegt og leikur á marga strengi
11