Æskan - 01.11.1976, Qupperneq 14

vitrustu íbúar skógarins eru hér saman komnir til að bera
saman ráð sín.“
Þegar hundurinn hafði lagt þetta til málanna, hóf
Kroppinbakur höfuðið hátíðlega og reisti löngu eyrun
sín. ,,Við höfum gert boð eftir þér, Lappi, til þess að vita,
hvort mennirnir háfa hugmynd um þessa eyðileggingu."
,,Nei, þeir hafa það ekki," svaraði Lappi. ,,Enginn
maður fer hingað inn í skógarþykknið. Það er friðað."
Hornalangur tók til máls: ,,Við, sem höfum búió lengi
hér í skóginum, erum hræddir um, að dýrin séu ekki
einfær um að koma náttfiðrildunum fyrir kattarnef".
,,Ég er hræddur um, að ein ógæfa bjóði annarri heim,"
mælti Háralangur. ,,Nú verður úti um friðinn í skóginum."
,,Við megum ekki láta eyðileggja skóginn. Hér er ekki
um neitt að velja," sagði Heljarsterkur.
Lappi skildi það vel, að elgirnir áttu erfitt með að koma
orðum að því, sem þeim lá á hjarta. ,,Langar ykkur til að
mennirnir fái að vita þetta?" spurði hann.
Gömlu elgirnir hneigðu höfuðið til samþykkis. ,,Það er
sárt að þurfa að biðja mennina hjálpar, en við sjáum
engin önnur ráð."
Skömmu seinna var Lappi á heimleið. Hann hraðaði
sér mikið og haföi áhyggjur af öllu því, sem hann hafði
heyrt og séð. Þá kom allt í einu stór, svartursnákur á móti
honum.
,,Lifðu heill í skóginum," hvæsti snákurinn.
„Lifðu heill, sjálfur," svaraði Lappi og hljóp fram hjá
honum. En þá sneri snákurinn við og reyndi að fylgja
honum eftir. ,,Hann hefur líklega áhyggjur af skóginum
eins og aðrir," hugsaði Lappi og nam staðar.
Snákurinn fór óðar aó tala um eyðilegginguna: ,,Það
er úti um friðinn hérna í skóginum, ef á að stefna mönn-
um hingað."
,,Það er ég líka hræddur um," samsinnti Lappi. ,,En
þeir, sem elstir eru í skóginum, þera best skyn á þetta."
,,Væri ekki betra að ég fengi þau laun, sem ég krefst,
og réði bót á þessu?" spurði snákurinn.
,,Ert þaö ekki þú, sem heitir Varnarlaus?" spurði Lappi
með lítilsvirðingu.
,,Ég hef verið lengi hér ískóginum og veit, hvernig á að
koma burt illþýði eins og þessu," sagði snákurinn.
„Getir þú komið því burt, býst ég ekki við, að neinn telji
eftir þér launin."
Um leið og Lappi sagði þetta skreið snákurinn inn i
holu undir trjárót, þar sem hann þóttist óhultur, og hélt
áfram: „Skilaðu þá til Gráfelds, að ef hann vilji fara svo
langt norður í land, að hann sjái ekki eik, og koma ekki
aftur, meðan snákurinn Varnarlaus er á lífi, þá skuli ég
sjá um, að allt illþýðið á trjánum strádrepist."
Hárin risu á hryggnum á Lappa: „Hvað hefur Gráfeldur
gert þér?"
„Hann drap þann, sem mér þótti vænst um. Þess
vegna vil ég hefna mín á honum," svaraði snákurinn.
Lappi réðst að honum, en komst ekki undir trjárótina.
„Jæja, liggðu þá eins lengi og þú vilt. Við vinnum a
maðkinum án þinnar hjálpar."
Daginn eftir voru jarðeigandinn og skógarvörðurinn a
gangi fram hjá skóginum. Þá heyrðu þeir hundgá.
„Þetta er Lappi. Nú er hann að veiða í skóginum,
sagði húsbóndinn.
En skógarvörðurinn trúði því ekki. „Hann hefur ekki
gert það í mörg ár." Svo hljóp hann inn í skóginn til að
ganga úr skugga um, hvaða hundur þetta væri. Hus-
bóndinn fór á eftir honum.
Þeir gengu á hljóðið alveg þangað, sem skógurinn var
þéttastur. Þá þagnaði það. Þeir námu staðar og hlust-
uðu. Þá heyrðu þeir tístið, naghljóóið og sáu hvernig
barrið hrundi af trjánum. Þeir fundu líka sterka trjáilminn
og tóku eftir möðkunum, sem iðuðu um trén. Lirfur nátt-
fiðrildanna höfðu eyðilagt stór skógarsvæði.