Æskan - 01.11.1976, Blaðsíða 15

hvað ætlarðu að verða
þegar þú ert orðinn
STÓR? — Ef þú spyrð þessa
litlu og vasklegu snáða þeirrar
spurningar, þá er viðbúið að
hver þeirra svari því, að hann
ætli að verða sjómaður og
..stýra dýrum knerri". Því að
þessir drengir eiga heima á
Akranesi, þar sem hafa verið
sjógarpar miklir öldum saman
og þar sem starf sjómannsins
er í hávegum haft.
Vorið eftir hljóp Lappi einu sinni út í skóg að morgun-
,a9i- Þá kallaði einhver á eftir honum: ,,Lappi, Lappi!"
Lappi sneri sér við. Honum misheyrðist ekki. Þetta var
9amall refur, sem stóð utan við grenismunna sinn og
kallaði til hans.
,,Þú verður að láta mig vita, ef mennirnir finna eitthvert
ráð til aö bjarga skóginum," sagði refurinn.
.,Þeir gera allt, sem þeir geta,“ svaraði Lappi.
,,Ég hef orðió var við það. Nú hafa þeir drepið alla
tjölskyldu mína og eiga líklega eftir aó drepa mig líka. En
®9 fyrirgef þeim það, ef þeir aðeins bjarga skóginum,"
sagði refurinn.
Lappi fór aldrei svo um skóginn þetta vor, að hann
væri ekki spurður, hvort mennirnir mundu geta bjárgað
skóginum. En Lappi átti ekki hægt með að svara því.
Mennirnir vissu það nefnilega ekki sjálfir, hvort þeim
mundi heppnast að útrýma náttfiórildunum.
Menn höfðu um langan aldur haft einhvern beyg af
kolskógum. Því var undarlegt að sjá hundrað manns fara
Þangað á hverjum morgni, aðeins til að bjarga þessum
skógi. þeir felldu verstu trén. Af öðrum hjuggu þeir
læ9stu greinarnar, svo að maðkarnir gætu ekki skriðið
tré frá tré. Þeir hjuggu breiðar götur kringum svæðin, þar
sem skemmdin var mest, og lögðu þar spýtur löðrandi í
lírT'i, til þess að maðkarnir kæmust ekki út fyrir svæðið.
þar sem eitt og eitt tré var mjög maðkétið, var borið lím á
stofninn. Þá gátu maðkarnir ekki skriðið til jarðar og urðu
sð hírast uppi í trénu, þar til allt var uppétið, og drepast úr
hungri.
Mennirnir héldu þessu áfram mestallt vorið. Þeir voru
vongóðir og hlökkuðu til að sjá, þegar lirfur kæmu úr
e99jum næst. Þeir voru vissir um, að þær mundu flestar
strax drepast úr hungri.
Lirfurnar komu úr eggjunum og voru mörgum sinnum
f|ein en sumarið áður. En hvað gerði það, ef þær voru
nógu vel innikróaðar og gátu ekki dreift sér um skóginn?
En það fór ekki eins og menn vonuðu. Reyndar festist
fjöldi maðka í Kminu, sem borið var á spýturnar ogtrjá-
stofnana — en ekki allir. Að minnsta kosti voru þeir alls
staðar. Þeir skriðu úr á þjóöveginn, yfir túngaröana og
seinast heim á bæjarþilin. Þeir voru komnir út fyrir sjálfan
Friðarskóginn og virtust vera í þann veginn að eyðileggja
alla Kolskóga.
,,Ef þessu heldur áfram, eyðileggja þeir allan skóginn
okkar," sögðu menn. Þeir tóku þetta nærri sér, og sum-
um vöknaði um augu, ef þeir áttu leið í nánd við skóginn.
Lappi hafði svo mikla óbeit á þessum kvikindum, að
hann vildi helst ekki fara út fyrir dyr. Enn lagði hann þó af
stað til að vitja um Gráfeld. Hann hljóp beinustu leið út í
skóginn og rak trýnið þefandi í jörðina öðru hverju.
Þegar hann kom að trjárótinni, þar sem Varnarlaus hitti
hann árið áður, lá snákurinn enn í holunni og kallaði til
Lappa:
,.Skilaöirðu því til Gráfelds, sem ég bað þig í fyrra?"
spurði snákurinn. Lappi ætlaði að glefsa í hann en náði
ekki til hans.
,,Þér er best að skila því," hélt snákurinn áfram. ,,Þú
sérð, að mennirnir ráða ekki við þessa eyðileggingu.
,,Þú ekki heldur," ansaði Lappi og hélt áfram.
Gráfeldur var svo dapur, að hann tók varla undir
kveðju Lappa. Hann fór óðar að tala um skóginn. ,,Ég
veit ekki, hvað ég vildi gefa til, að þessari hörmung létti,"
sagðihann.
„Mér er einmitt sagt, að þú getir bjargað skóginum,"
sagði Lapþi og bar honum skilaboð snáksins.
„Hefði einhver sagt þetta annar en Varnarlaus gamli,
skyldi ég samstundis fara í útlegð. En hvernig ætti vesa-
lings snákur að geta ráðið bót á plágunni?"
,,Þaó er bara raup. Snákar þykjast alltaf vera öllum
skepnum vitrari," sagði Lappi.
Þegar hann hélt heim, fylgdi Gráfeldur honum á leið.
Þeir heyrðu, að þröstur, sam sat á grein, hrópaði á eftir
þeim: ,,Þarna fer hann Gráfeldur, sem hefur eyðilagt
skóginn. Gráfeldur hefur eyðilagt skóginn."
ÆSKAN — Blaðið lætur ekkert leiðinlegt slæðast inn fyrir sínar dyr.