Æskan - 01.10.1977, Blaðsíða 8

— Réttu gamla fiskimanninum skrínið, sem stendur á
borðinu þarna.
Og þegar hann hafði fengið skrínið og opnaði það,
trúði hann ekki sínum eigin augum. Skrínið var fullt af
skínandi gullpeningum, þykkum og kringlóttum. Sjálfur
hafði hann aldrei eignast gullpening um ævina, og varla
séð meira en tvo eða þrjá.
— Taktu nú af peningunum, eins og þú vilt, gamli
maður, og láttu í fiskikörfuna þína, þá getur þú keypt þér
nægan mat handa þér og dætrum þínum.
Fyrst gat gamli maðurinn ekki komið upp einu einasta
orði, en svo sagði hann næstum því grátandi af gleði:
— Æ, já, blessaðarstúlkurnar mínar, sem bíða nú eftir
mér matarlausar heima. Mikið verður gamari að koma
heim með körfuna núna. Svo þerraði hann tárin og vissi
ekki, hvernig hann átti helst að þakka fyrir gjöfina.
— Hvað áttu margar dætur? spurði A konungssonur,
og hvað heita þær? >
— Ég á tvær dætur, sem báðar eru yndislega fallegar
stúlkur. Önnur er bláeyg og Ijóshærð eins og sólin og
heitir Dagbjört. Hin er brúneygð og dökkhærð eins og
nóttin og heitir Kolbrún. Þær eru augasteinarnir mínir,
alltaf svo kátar og góðar við mig, og alveg eins, þótt ég
komi ekki með einn einasta matarbita heim.
Þá stóð dvergurinn upp, sem hafði borið fyrir þá
ávextina og vínið, og hvíslaði að konungssyninum:
— Yðar hátign, þér ættuð að biðja um hönd annarrar
af þessum fallegu dætrum hans. Hugsið yður, hve það
væri hlýlegt og skemmtilegt hérna í höllinni, ef hér væri
ung og falleg prinsessa, sem mundi syngja og vera kát
allan daginn.
Þegar konungssonurinn heyrði þetta, varð hann mjög
hugsi. Það var auðvitað rétt hjá dverginum, að lífið var
fremur einmanalegt og dapurt hér uppi í fjöllunum, —
sérstaklega þó á veturna, þegar ekki var hægt að hlaupa
um fjöllin og veiða dýr. Ef hann fengi sér unga og fallega
konu, mundi allt verða miklu bjartara og skemmtilegra.
Því sagði hann við fiskimanninn:
— Við skulum gera með okkur samning, gamli og góðl
maður. Þú mátt taka með þér allt það gull, sem þú vilt, og
í staðinn færir þú mér aðra af dætrum þínum til eig'n'
konu.
Fiskimaðurinn gamli gekk strax að þessu, því að hann
vissi nú, að A konungssonur var bæði góður og göfugnr
maður, og vildi launa honum björgina með því besta,
sem hann átti.
Þakkaði hann nú konungssyninum innilega fyrir gjö<'
ina og veitingarnar og hélt svo heim á leið glaður í bragðl
með fiskikörfuna sína þunga af gulli. Nú var eins og hann
flygi yfir klettana og smygi í gegnum skógarþykknið, o9
þegar hann kom niður að bátnum, reri hann yfir vatniö
með meiri léttleika en hann hafði gert síðan hann var
ungur piltur. Hann söng hástöfum við róðurinn og fannst
allt leika í lyndi, eiga fulla körfu af gulli og mega gifta aðra
dóttur sína hraustum og göfugum konungssyni.
Heima í kotinu voru systurnar báðar, Dagbjört og Ko1'
brún, og vonuðust eftir því, að faðir þeirra kæmi nú lok®
með einhvern fisk í soðið. Samt voru þær glaðar og
kátar, eins og alltaf. Dagbjört sópaði gólfið og gerði eins
vistlegt og hægt var í gömlu stofunni, en systir hennar
stóö við gluggann og söng, á meðan hún greiddi sér oð
snyrti.
Fyrir neðan gluggann sat dvergurinn Moni, en hann
hafði fiskimaðurinn tekið að sér, þegar hann var lítill °9
umkomulaus drengur. Hann var ósköp lítill og ófríður,en
þegar hann gretti sig, varð hann svo skringilegur, 3
enginn gat stillt sig um að hlæja. Honum þótti best af Öl|u
að sitja þarna undir glugganum við að höggva eldiviö °9
hlusta á Kolbrúnu syngja, því að hann var dálítið skotinn
í henni, — en af því hann var bara lítill og ófríður dvergur’
lét hann engan vita af því.
Og þegar Kolbrún stóð við gluggann og var að greiða
sér, sá hún allt í einu, að faðir hennar var að Ieg9la
bátnum upp í vör, og kallaði á systur sína.
— Nei, sjáðu, hrópaði Dagbjört himinlifandi, — sia°
hve karfan er þung! Loksins hefur honum tekist að vei
petiö
varla
eitthvað, þótt báturinn sé orðinn svona gamall og
fúið! Sjáðu, karfan er svo þung, að hann getur
rogast með hana!
Svo hljóp hún strax til þess að hita dálítinn kaffisoP^
en það var nú orðið það eina, sem til var í kotinu, Þvl
nú þurfti hann sannarlega að fá einhverja hressingo-
Að vörmu spori var hann kominn heim og gekl<
heldur hróðugur inn í stofuna með körfuna sína í
inu. .
— Ö, hvað þú hefur veitt vel, pabbi! Lofaðu okkur a
sjá allan fiskinn! hrópuóu þær nærri einum hálsi.
— Já, ég hef svo sem veitt vel, telpur mínar.
þúsundfalt betur en mig hefði nokkurn tíma getað drey
um. En þetta, sem er í körfunni, er bundið ákve
skilyrði, og áður en við uppfyllum það, eigum við e
veiðina.