Æskan - 01.10.1977, Blaðsíða 49

Siðvenjur eru víst hvergi hrein-
ræktaðari en í hringleikahúsi, og í
enska hringleikahúsinu „The
Robert Brothers Circus“ hafa
fílatemjararnir heitað Bobby í 200
ár.
Þessi siðvenja verður áfram við
lýði, því að Bobby, 2ja ára, er
byrjaður aö æfa. Allt hefst með
leik. Bobby var kynntur fyrir fíl-
unum skömmu eftir fæðingu, en
fílarnir heita Mary, 12 ára, 3 tonn
að þyngd og Maureen, 10 ára %
tonn.
— Það tekur tímann að verða
fílatemjari, segir faðir Boþþys, sem
er fílatemjari hringleikhússins. —
En strákurinn getur það. Hann
hefur tímann með sér.
Afi Bobbys, langafi og langa-
langafi (þeir hétu allir Bobby) voru
allir fílatemjarar.
Þaettu. Því að þarna kom týndi nauta-
hópurinn á spretti innan úr kvosinni
°9 trylltur, mannýgur griðungur í
fararbroddi.
Jack vissi hvað verða mundi undir
eins og nautin kæmu auga á rauða
kjólinn hennar Biddy. Þau mundu
®ða beint að henni og troða hana
undir fótum og limlesta hana.
Hvert augnablik var dýrmætt, þarna
var um líf og dauða að tefla, milli hans
°9 nautahópsins. Og baráttan stóð
um Biddy.
Moldarmökkinn lagði eins og þykka
Þoku upp af grundunum kringum
hautahópinn, sem kom eins og elding
ffam á sléttuna og stefndi á telpuna í
rauða kjólnum.
Biddy hljóp eins og fætur toguðu —
nokkur hundruð metra framundan
voru klettarnir. Ef hún kæmist upp á
Þa áður en nautahópurinn næði
henni, gæti hún bjargast . . . en nú
kom Jack þeysandi.
— Hlauptu, Biddy! hrópaði hann
og hallaði sér út í hliðina á hestinum
sínum um leið og hann var að komast
að henni. Hann greip til hennar og
tókst að ná utan um hana og lyfta
henniupp á hnakkbogann.
En nú kom nautahópurinn æðandi
á eftir þeim. Hesturinn komst upp að
klettastalli, sem ekki var hærri en svo,
að börnunum tókst að kasta sér upp á
brúnina og þar lágu þau örmagna og
hreyfingarlaus, en fyrir neðan kletta-
stallinn geystist nautahópurinn áfram
og í áttina til bæjarins, sem sást í
fjarska.
— Þarna sérðu, að við höfum ekki
stolið nautunum ykkar! sagði Jack
eftir langa bið, þegar þau höfðu jafn-
að sig eftir geðshræringuna. — Ég
ætlaði að segja þér það áðan, ef ég
hefði fengið næði til þess, að hnífn-
um, sem þið funduð, gleymdi hann
pabbi hjá ykkur um daginn, þegar
hann var að heimsækja hann pabba
þinn. En það var nú heppni, að ég reið
á eftir þér!
— Já, Jack, það var heppni —
annars væri ég dauð núna! Biddy tók
hendinni um handlegginn á honum.
Hún var svo hrygg og iðrandi á svip-
inn.
— Vertu ekki að setja það fyrir þig,
Biddy! sagði hann huggandi, — við
skulum ekkert hugsa um það framar,
því að við erum vinir eins og við höfum
alltaf verið. Er það ekki?
— Jú, það erum við, sagði Biddy.
Og augu hennar Ijómuðu af þakklæti
og gleði.
/17