Æskan - 01.10.1977, Blaðsíða 11

ISMir
B
orgarstjórinn I Andabæ var mjög
áhyggjufullur. Það var mikið af hús-
villtum köttum í borginni og allir
hringdu til hans og kvörtuðu. Þetta
9ekk ekki lengur og því skrifaði
borgarstjórinn til „Andabæjarblaðs"
°9 auglýsti eftir kattaveiðara. Klunni
,as auglýsinguna og sótti strax um.
Hann beið í ofvæni, en viku síðar var
hringt frá borgarstjóranum og sagt:
"það hefur enginn sótt um nema þér,
hr. Klunni — svo að þér fáið starfið
s®ni kattaveiðari."
Klunni fékk stöng með neti á
endanum til að veiða ketti í og bíl til að
aka þeim á dýraspítalann, en þar
fengu þeir mat og biðu eftir að gott
fólk tæki þá að sér. Klunni hóf starfið
hrifinn og glaður, en fyrst kom hann tll
reiðrar konu.
.,Það var tími til kominn að sjá
yður!“ sagði hún reiðilega við Klunna,
sem alls ekki hafði komist fyrr. ,,Gull-
fiskarnir mínir fá engan frið fyrir
stórum, gráum ketti, sem hangir fyrir
utan búrið þeirra daginn út og inn. Af
stað með yður!"
Nýráðni kattaveiðarinn læddist yfir
túnið að gullfiskabúrinu og þar sat
stór, feitur, grár köttur. Klunni henti
netinu yfir hann, en kötturinn var of
skjótur í snúningum og forðaði sér
bak við tré. Klunni fór bak við annað
tré og tók upptrekkta mús úr
vasanum. Hann dró hana upp og setti
hana í grasið, en hún hljóp beint að
gullfiskabúrinu.
Þetta stóðst grái kötturinn ekki.
Hann sá ekkert nema músina og
skaust undan trénu, svo að það var
auðvelt fyrir Klunna að fanga hann og
setja inn í bílinn sinn.
Klunna tókst að ná mörgum hús-
villtum köttum um daginn og hann var
þreyttur, þegar hann lagðist til
hvíldar, en síminn hringdi um miðja
nótt. Klunni var hálfsyfjaður, þegar
hann tók símann, en hann var ekki
lengi að vakna.
„Komið strax á Andarungaveg 109
og náið í stóran kött, sem rífur niður
ávaxtatrén mín og stelur mat úr
glugganum.“
„Ég er að korna," sagði Klunni
kattaveiðir og reyndi að þykjast vel
vakandi.
Hann sótti veiðinet sitt og ók
heim til konunnar. Þaö heyrðust
hrotur í garðinum.
„Svo þú ert að lúra, kisunóra!"
sagði Klunni. Hann stakk höndinni
inn í runna og náði í rófu. „Skelfing
ertu nú stór,“ muldraði Klunni. „Þú
kemst ekki inn í bílinn minn. Hvað á ég
að gera?“
Andartaki síðar vissi hann, hvað
hann átti að gera. Hann átti að forða
sér eins fljótt og hann gat, því að
„kötturinn" urraði og tunglið kom út
úr skýjunum, svo að Klunni sá, að
hann hafði togað í skottið á tígrisdýri.
Sem betur fer stóð hann við girðing-
una að nágrannagarðinum. Girðingin
var mjög há, en það voru dyr á henni,
og Klunni skellti sér út um þær og
lokaði á eftir sér. Það var op á stærð
við undirskál á girðingunni og Klunni
gat fylgst með tígrisdýrinu í gatinu.
„Ég er kattaveiðari borgarinnar,"
sagði hann stundarhátt við sjálfan
sig. „Tígrisdýr eru af kattaættinni, svo
að ég get ekki verið þekktur fyrir að
stinga af. Ég verð að veiða þetta hús-
villta tígrisdýr, en hvernig fer ég að
því?"
Honum kom gott ráð í hug. Hann
leysti snúru, sem haföi verið strengd
milli trjánna og svo tók hann mjólkur-
flösku, sem var á tröppunum. Hann
hellti mjólkinni í stóra skál, sem var á
svölunum — og setti skálina fyrir
framan opið á girðingunni. Hann
hlaut að geta bundið tígrisdýrið, ef
hann gat lokkað það til sín með
mjólkinni — því að tígrisdýr eru af
kattaættinni og öllum köttum þykir
góð mjólk. Gatið á girðingunni var
hins vegar alltof lítið til að tígrisdýrið
gæti stungið kollinum inn — en áður
en Klunni gat litið umhverfis sig hafði
tígrisdýrið stungið skottinu niður í
mjólkina! Næst dró það að sér skottið
og sleikti mjólkina af því. Tígrisdýrið
var afar þyrst. Nú fékk Klunni bestu
hugmynd, sem hann hafði nokkru
sinni fengið. Hann var eldfljótur að
binda hnút á skott tígrisdýrsins, þegar
það stakk halanum aftur inn um gatið
og þar meó hafði hann fangað dýrið,
því að ekki gat það dregið skottið út
með hnútnum á.
Klunni hringdi í dýragarðinn og
sagði: „Viljið þér koma strax á
Andarungaveg 109 og sækja tígris-
dýrið yðar. Svo vona ég, að þér borgið
hr. Hansen á nr. 111 einn mjólkur-
lítra.“