Æskan - 01.10.1977, Blaðsíða 35

Góði fáð'ér eina, gaman værl að reyna
tjaratjara tjaratjara tjaratjara
Klæðir þig að svæla, karlmannlegt að æla
tjaratjara . . .
Ef þér finnst hún römm og vond þá reyndu bara að nýju.
Þú hefur upp úr þessu bæði höfuðverk og klígju
og seinna færðu gula fingurgóma
sem geta orðið þér til mikils sóma.
Gerðu mökkinn meiri, góði svældu fleiri
tjaratjara ...
Enga miskunn leyfðu, ösku og stubbum dreifðu
tjaratjara . ..
Og ef þér finnst það skrambi dýrt þá skaltu bara muna
hvað það er margt sem þéna má á þessum seðlabruna.
Ég nefni bara morgunhósta og mæði
og munnfýlu og önnur heimsins gæði.
\
Ljúft er lofti að spilla, lungun tjöru fylla
tjaratjara .. .
Hjarta og æðar veikja, halt'áfram að reykja
tjaratjara . ..
Og ef þú missir matarlyst þá máttu vera glaður
þá safnast fyrir sígarettum, sérðu það ei maður.
Og aðra nagla elnnlg muntu spara
því einkar vel í kistuna þær fara.

Vísur tóbakspúkans
Meðfylgjandi bragur er lagður í munn púkanum sem
leikur ófagurt hlutverk í einni vinsælustu fræðslukvik-
mynd Krabbameinsfélagsins Púki þessi gegnir sama
hlutverki i myndinni og tóbaksauglýsmgar í raunveru-
leikanum: reynir að gylla reykingarnar fyrir unglingum og
fá þá til að reykja í visunum er hann reyndar berorðari en
í myndinni og veruleikanum.
Hofundur bragsins lætur ekki nafns síns getið. en hann
bendir söngglóðu fólki á að syngja má vísurnar undir
laginu ..Ryksugan á fullu''
bolla meö ís og smákökum, önnur
helltu ávaxtadrykk í glös, og börnin
fengu að bragða allt, enda höfðu þau
aldrei fengið neitt þessu líkt.
Fólkið var svo vingjarnlegt og gott
við börnin, að þau urðu mjög leið,
Þegar stóra klukkan sló sjö högg.
,,Hvað merkir þetta?" spurði Anna.
,,Að nú sé sólarupprás, og allir eigi
að heilsa sólinni," svaraði lítil Kín-
verjastúlka.
Nú þustu allir Kínverjarnir út úr
garðinum. Anna tók í höndina á Knúti
til að týnast ekki, og svo hlupu þau
ásamt nýju vinum sínum eftir götunni,
sem lá að lítilli á, en yfir hana var lítil
brú, og svo eftir ströndinni að hafinu.
Þrír litlir Kínverjástrákar komu
Qangandi í röð, sá fremsti klappaði
saman lófunum, sá næsti flautaði og
sá þriðji hélt á stöng með bréfljóskeri
á, en það var ekki kveikt á Ijóskerinu.
það minnti á stóra, marglita blööru. Á
eftir fylgdi aliur skarinn, gem hafði
verið í garðinum. Menn og konur, lítil
börn og stór börn, Knútur og Anna, og
allir klöppuðu saman lófunum,
stöppuðu niður fótunum eða héldu á
bréfblöðrum.
Þau fóru niður hæðina og eftir
brúnni, og um leið og litlu drengirnir
þrír gengu yfir brúna kom sólin upp
og Anna og Knútur fengu slíka ofbirtu
í augun, að þau urðu að loka þeim
andartak.
„Liggið þið hérna sofandi, krakkar
mínir — og blaðran er flogin;" sagði
mamma og ýtti við þeim.
Lítil, syfjuð systkini litu upp úr
heyinu. Bandið hafði slitnað. Þau
héldu í endann, en blaðran var horfin.
„Við vorum í landi Kínverjanna;"
sögðu þau og svo fékk mamma að
heyra allt, sem fyrir þau hafði komið.
ÆSKAN — Frestaðu því aldrei til morguns, sem þú getur gert í da