Æskan - 01.10.1977, Blaðsíða 23

SUNDKAPPINN MIKLI
PALU SELUR
EFTIR: EDW. WELLE-STRAND
ÆSKAN — Verlð trygg, trú og skyldurækin
taminn, aö hann kom upp á ströndina, þegar faöir Péturs
greiddi netin. Hann vildi fá innvolsiö og át ótrúlega mikiö.
Pétur var orðinn vanur selnum og því varö hann
hræddur, þegar selurinn lá ekki á steininum sínum einn
morguninn. Pabbi hans huggaði hann með því, aö
selurinn heföi synt út til að afla sér fæðu, en Pétur
gladdist ekki fyrr en hann sá sundkappann mikla liggja á
klettinum. Þá klappaöi hann saman lófunum, og Palli hélt
víst aö nú væri verið aö kalla á sig, því aö hann kom og
fékk sér fiskbita . . . hjá pabba.
Þú dekrar við hann, sagði pabbi, — bráðum nennir
hann ekki að veiöa lengur.
Þau áttu hvorki hund né kött, og selurinn varö því
einskonar gæludýr. Hann elti Pétur á ströndinni, lagðist
á þröskuldinn, þegar drengurinn var inni og gelti eins og
hundur, þegar strákurinn kom út með fisk.
Pétur var sífellt hrifnari og hrifnari af selnum. — Hann
er einkavinur minn, hvíslaði hann og strauk á honum
feldinn, en foreldrar Péturs urðu æ áhyggjufyllri.
— Ég vona bara, að þetta fari ekki illa, muldraði pabbi
Péturs. — Ég hef séð fullt af tannhvölum hér í ná-
grenninu. Þá er úti um selinn . .. og Pétur tæki það sárt.
Það var ekki háhyrningur, sem hremmdi Pál. Sund-
kappinn mikli kom auga á lax í netinu og synti að honum.
Hann flæktist inn í möskvana og slapp ekki þaðan. Pabbi
sá strax um morguninn, hvað hafði komið fyrir. Hann
minntist ekki á það við Pétur, en reri út með selinn og
sökkti skrokknum.
Næsta dag spurði Pétur um selinn sinn og hágrét, því
að vinurinn lét ekki sjá sig. Foreldrarnir gátu naumast
afborið að sjá Pétur svona hryggan, svo að faðir hans fór
til lands og keypti handa honum hvolp. Það hýrnaði yfir
Pétri, þegar hann sá, hvað hvolpurinn var fjörugur. Hann
gleymdi aldrei Palla-sel, en hann lék sér við nýja
félagann og kenndi honum ýmsar listir.
“að bjó aðeins ein fjölskylda á litlu eynni í Norður-fs-
^afinu. Þar var hins vegar gnótt af æðarkollum, sem
VerPtu á eynni. Þar ónáðaði enginn þær, og svo tamur
vai"ð æðarfuglinn, að Pétur, einkabarnið, gat gengið að
honum og strokið yfir bak hans, þegar hann lá á
^reiðrinu. Þó varð að vara sig á grágæsinni. Hún hvæsti
e Pétur og kleip hann í leggina, ef hann gekk fram hjá
henni.
En Pétur átti aðra vini! Selkópur valtraði daglega að
ströndinni. Hann settist þar á stóran stein og lét fara vel
um sig f sólskininu. Pétur skírði hann „Palla-sel". Hann
var voða dökkur á að sjá, en trýnið var Ijómandi hvítt.
pétur sá kópinn synda með botni lengi, lengi eftir að
^ann varpaði sér til sunds. Þess vegna kallaði Pétur
selinn „Sundkappann mikla'1.
Selurinn var yfirleitt hjá litlu eynni og stundum leit hann
UPP úr sjónum, þegar Pétur var á veiðum með föður
sínurn.
Hann er aö sníkja fisk, sagði faðir hans og henti til
Selsins fiskbita, en selurinn var svo fljótur að grípa
fiskinn, að hann náði honum áður en hann féll í hafið.
Paðir Péturs var líka hrifinn af dýrum og fuglum. Hann
syndi syni sínum, hvernig selurinn hreyfði höfuðið í
Hlióðfalli við tónlistina. Loksins varð Palli-selur svo vel