Æskan - 01.12.1989, Blaðsíða 43

„Hjarta mitt segir mér að þú sért fal-
leg og ég trúi því,“ sagði prinsinn.
Er þau komu að rótum Blátinds
sneri Björt sér við og veifaði og sagði:
„Ég vona að dvergarnir mínir hafi
séð okkur. Mér sýnist þeir standa á
syllunni. Þá sjá þeir að allt hefur geng-
ið vel.“
í konungshöllinni var mikið um að
vera. Maður hafði riðið í hlað á löður-
sveittum hesti. Hann hneigði sig fyrir
konungi og sagði að mikil undur hefðu
gerst, Svartiskógur væri nú orðinn
grænn. Konungurinn spratt á fætur.
Svartiskógur orðinn grænn! Þá hlaut
illvætturin að vera sigruð. Hann kallaði
á þjóna sína og bað þá um að spenna
hesta fyrir konungsvagninn. Hann
sjálfur og drottning hans ætluðu að fara
út að Svartaskógi. Það hafði kviknað
vonarneisti í brjóstum þeirra um að
Ómar prins væri enn á lífi.
Er þau komu þangað blasti undur-
fagur skógurinn við augum þeirra. Þau
sáu hvar hópur manna kom gangandi
frá Blátindi. Allir voru þeir hálfskrítnir
í klæðaburði. Sá sem fyrstur fór var
Jarmis, kennari Ómars prins.
„Herra konungur!“ hrópaði hann
glaður. „Við flytjum þér þau góðu tíð-
indi að við höfum fundið Ómar prins.
Hann er hér á eftir okkur.“
Það var mikill fagnaðarfundur er
konungur og drotming föðmuðu son
sinn að sér.
„Förum heim og við skulum gleðjast
því að sonur minn sem var týndur er
nú fundinn. Allir þið sem hafið mætt
sömu örlögum; komið!“
Hann skipaði þjónum sínum að
kunngjöra hvað gerst hafði.
Konungurinn bauð syni sínum að
stíga upp í vagninn. Ómar gekk til
Bjartar og lyfti henni upp í vagninn.
Konungi og drottningu brá er þau sáu
hana.
„Hver er þetta?“ spurði konungur
hvasst.
„Faðir minn,“ sagði Ómar prins svo
hátt að allir mættu heyra. „Þessari
stúlku eigum við og öll þjóðin það að
þakka að við getum glaðst í dag.“
Var nú ekið til hallarinnar og efnt til
mikillar veislu. Fólkið streymdi að og
mörg gleðitár runnu niður kinnar ætt-
ingja og vina er þeir gátu faðmað týnda
syni og frændur.
Björt ætlaði að hlaupa til foreldra
sinna en Ómar prins aftraði henni.
„Björt mín, bíddu aðeins.“
Hann var hræddur um að þau brygð-
ust við eins og bróðir hennar. Hann
vildi ekki að hún yrði særð því að nú
fann hann hvað honum þótti vænt um
hana. Hann fann alltaf, er hann snart
festina sem lá í vasa hans, meiri og
meiri kærleika til hennar. Sannarlega
var þetta „kærleiksband“.
Er veislan stóð sem hæst talaði Ómar
til veislugestanna. Hann þakkaði öllum
er lagt höfðu líf sitt í hættu fyrir sig.
„Hér“, bætti hann við og tók í hönd
Bjartar, „sjáið þið konuefni mitt, brúði
mína.“
Undrunarkliður fór um salinn og
konungur og drottning reistu sig til
hálfs eins og þau ætluðu að mótmæla.
En Ómar bandaði til þeirra hendinni
og veslings Björt reyndi að slíta sig
lausa úr hendi hans.
„Lofaðu mér að fara,“ stundi hún.
„Nei, Björt, þar sem ég er þar ert
þú.“
Síðan sagði hann frá því sem blóm-
álfarnir höfðu hvíslað í eyru hans.
„Já þetta er Björt sem fór að leita
bróður síns. Hún fórnaði öllu, fegurð
sinni, gullna hárinu og lit augna sinna.
Allt var þetta af kærleika gefið.“
Nú heilsuðu foreldrar hennar henni
og bróðir hennar bað hana að fyrirgefa
sér ljótu orðin.
Viku seinna var efnt til brúðkaups.
Það var ekki hægt að segja að konung-
ur og drottning væru ánægð. Þau hefðu
kosið fallegri brúði syni sínum til
handa. Er Ómar prins leiddi brúði sína
inn í veislusalinn vorkenndu gestimir
honum.
„Hann hefði ekki þurft að giftast
henni,“ hvíslaði fólkið.
En Ómar var glaður og hamingju-
samur. Hann vissi að hjarta Bjartar var
fagurt. Hann tók upp festina og sýndi
gestunum.
„Hér sjáið þið kærleiksbandið og hér
sjáið þið fegurð konu minnar.“
Um leið lét hann festina um háls
Bjartar og samstundis breyttist hún.
Fyrir framan hann stóð hin fegursta
kona. Gullnir lokkar féllu niður um
háls hennar og augun urðu fagurblá.
Undrunarkliður fór um allan salinn.
Björt leit niður á hendur sínar og sá
gullið hár sitt. Hún var orðin falleg aft-
ur.
„Mér þykir vænt um þetta þín
vegna,“ sagði hún.
„En mér þykir vænt um að ég elsk-
aði þig áður en þú varðst falleg,“ svar-
aði Ómar prins.
Svo leiddust þau út í garðinn. Er þau
gengu milli blómanna flugu Linda og
Dís upp á axlir þeirra og hvísluðu:
„Til hamingju!“
Sögulok.
Æskan 43