Æskan - 01.12.1989, Blaðsíða 66

Erfvtt
dð
vera
V\tX\
mús
eftir Signýju
5igtryggsdóttur.
Músafjölskyldan hafði ákveðið að flytj-
ast í hænsnakofann til Fúsa frænda.
Kötturinn sat sífellt um músapabba og
mömmu og þau gátu ekki lengur sótt
sér mat. . .
Eftir tvo daga var músapabbi orðinn
svo hress að það var ákveðið að hefjast
handa við flutningana. Fúsi fór fyrst en
því næst kom músapabbi með eitt
barnanna, þá músamamma með annað
og þannig fóru þau hverja ferðina eftir
aðra. Allt gekk vel og þau komust heilu
og höldnu.
I hænsnakofanum virtist allt vera
eins og vant var en ef vel var að gáð
mátti sjá músafjölskylduna laumast þar
um og hverfa inn í litla músaholu undir
varpstallinum.
Það var þröng á þingi niðri í hol-
unni; hver þvældist um annan og
músabörnin voru bæði þreytt og
spennt.
„Mamma, hvar eigum við að sofa,
það er svo þröngt hérna?“ tautaði Gutti
sem alltaf hafði orð fyrir hinum stóra
barnahóp.
„Svona, svona, verið nú aðeins róleg,
börn! Við þurfum að hvfla okkur litla
66 Æskan
stund og síðan skulum við athuga hvar
hver á að sofa.“
Með móðurlegri umhyggju fékk
músamamma litlu angana sína til að
setjast í eitt hornið á holunni.
„Ætli það sé ekki best að þið gistið
hér í nótt,“ sagði Fúsi. „Ég ætla að fara
í hinn endann á kofanum þar sem
Herra Skalli býr með fjölskyldu sinni.
Hann gerir okkur áreiðanlega þann
greiða að hjálpa okkur við að stækka
hina holuna svo að þið getið flutt þang-
að sem fyrst.“
Þar með var hann horfinn en eftir
skamma stund kom hann aftur og í
fylgd með honum voru þrjár mýs.
„Jæja, ég fékk nú heldur betur hjálp.
Þeir ætla að hjálpa okkur feðgarnir og
vilja byrja í hvelli og vinna í nótt. Það
verður ekki langt þangað til þið getið
flutt inn á nýja heimilið ykkar.“
Nú fannst músabörnunum að þau
hefðu hvflt sig nógu vel og uppi varð
fótur og fit. Þau hlupu fram og aftur og
kunnu sér ekki læti. Stubbur litli var
kominn upp á borð og lék þar hænu.
Hann galaði af hjartans lyst svo að
varla heyrðist músamál. Gutti hafði
tekið hattinn hans Fúsa, skálmaði um
og þóttist herramaður. Björt og Blíða
stigu villtan Indíánadans og voru búnar
að festa á sig mikla fjaðraskúfa en í
horninu stóð Snerill og öskraði eins og
Indíáni.
Því miður tók enginn eftir Snepli
sem laumaðist fram göngin. Hann
skimaði laumulega í kringum sig um
leið og hann skaust út úr holunni.
Hann stóð stundarkorn kyrr í hænsna-
kofanum og virti fyrir sér umhverfíð.
Og þarna kom hann auga á það sem
hann var að leita að.
Á leiðinni að holu Fúsa hafði Snepill
nefnilega séð stóran dall fullan af mat á
miðju gólfinu.
Það kom vatn í munninn á honum.
Namm, þetta var nú meiri gullnáman.
Mamma hafði sagt að kisa kæmi aldrei
inn í hænsnakofann. Hún var víst
dauðhrædd við hænurnar. Snepli litla
sýndist þær ekki ýkja hættulegar og gaf
þeim þess vegna sáralítinn gaum. Hann
hljóp eins og fætur toguðu að matar-
dallinum.
Æ, hvaða vandræði! Dallurinn var
svo hár að hann komst með engu móti
upp í hann. Hann litaðist umhverfis
dallinn án árangurs. En hann sá sér til
mikillar ánægju að matarleifar voru allt
um kring.
„Það eru nú meiri sóðarnir, þessar
hænur,“ hugsaði hann um leið og hann
byrjaði að eta af mikilli græðgi.
Hann var svo niðursokkinn í að
borða að hann tók ekkert eftir hænu
sem veitti honum athygli og nálgaðist
hann hægum skrefum. Þess vegna brá
honum ónotalega þegar hann fann allt í
einu til nístandi sársauka í skottinu og í
sömu svifum var hann kominn hátt í
loft upp.
Hænan hafði tekið með gogginum
utan um skottið á Snepli litla og nú hélt
hún á honum fyrir framan sig og virti
hann vandlega fyrir sér. Snepli varð
svo hverft við að maturinn hrökk ofan
í hann og hann stóð á öndinni.