1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Page 23

19
1. MAÍ
Heimkoman.
Þýzkir fiskimenn koma heim
úr þriggja mánaða veiðiför,
tveim mánuðum eftir valda-
töku Hitlers.
Greinin er upphaf að bók eftir Þjóðverj-
ann Heinz Liepmann,'er nefnist: „Das Vater-
land“. Höf. flýði ættland sitt i júnílok 1933,
slapp með naumindum undan stormsveitun-
um. I formálanum fyrir bókinni, sem er skrif-
aður í París 10. sept. sama ár, kemst höf. svo
að orði, m. a.: ,,I bókinni finnst ekki eitt orð,
sem ég hefi ekki sjálfur heyrt, með mínum
eigin eyrum, engin persóna, sem ég hefi ekki
sjálfur þekkt persónulega, enginn atburður,
sem ég hefi ekki sjálfur séð, eða alveg áreið-
anlegir sjónarvottar hafa sagt mér frá. Allt
sem frá er sagt, er áreiðanlega satt. Aðeins
er nöfnum breytt, svo og tímaröð atburð-
anna, til þess að engum aðstandendum verði
vandræði að“.
Á annan í jólum 1932 lögðum við
út frá Hamborg á eimskipinu ,,Kulm“.
Nú er 28. mars 1933. Að nokkrum
klukkustundum liðnum stígum við
aftur fæti á land í Hamborg. Þrjá
langa mánuði höfum 'við verið utan
við mannheima. Á skipinu eru engin
fréttatæki og við höfum hvergi kom-
ið til hafnar, kælirúmið er fullt af
silfurgljáandi fiskum. Hvað hefir
gerst í veröldinni síðan við fórum?
Það er okkur hulin gáta. Enginn okk-
ar veit neitt um það.
Fyrir dálítilli stundu fórum við
fram hjá Cuxhaven. Þokan er að
þynnast, sólskin og blíða, stærri og
smærri skip líða fram hjá.
Þá gerðist óvæntur atburður. „Mað-
ur á sundi fram undan“, segir Karl
Baumann, sá, er við stýrið stóð.
,,Hvar?“ segir Schirmer skipstjóri,
og leggur hendina á vélarboðann.
En þá kemur hann sjálfur auga á
manninn og ber sjónaukann upp að
augunum. ,,Maður“, segir hann stutt-
aralega. Vélarboðinn hringir, og um
leið lætur fyrsti stýrimaður eimflaut-
una blása. Bátsmaðurinn kemur þjót-
andi, en áður en hann er kominn upp
í lyftinguna, hrópar skipstjórinn:
„Maður á sundi fram undan. Fljótur
Villi.Manngarmurinn er að drukkna".
Rétt fyrir framan skipið var maður
á floti. Vélin stöðvaðist, skipið rann
áfram beint að manninum. Skipverjar
þustu upp á þiljur, fáklæddir og hálf-
rakaðir.
Skipstjórinn tók sjálfur um stjórn-
völinn, bátsmaðurinn stóð á hvalbakn-
um og sagði fyrir um stefnuna, kaðal-
stiga var hleypt fyrir borð og endi
hans skvampaði í sjónum.
„Fljótir nú“, öskraði skipstjórinn.
Hinrik kyndari varð fyrstur í stig-
ann og fikaði sig fimlega niður skips-
bóginn. Hinir stóðu við bátinn, það
gat skeð að ekki yrði hjá því komizt
að setja hann á flot.
Þeir gláptu á manninn, sem flaut á
sjónum. Það leit út fyrir, að hann
væri því sem næst meðvitundarlaus,
munnurinn var opinn og augun virtust
stirðnuð, og það var eins og sundtökin
væru ósjálfráð. Allt í einu var eins
og hann vaknaði af dvala. Öldurnar
frá skipinu léku um hann. Hann leit
upp starandi augum. Við gátum séð,
að hann var að lesa nafn skipsins
aftur og aftur, eins og hann gæti ekki