1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Blaðsíða 25

21
1. MAI
Karl var aftur tekinn við stýrinu.
Annar stýrimaður, Kankuleit, sem
hafði umsjón með lyfjabúð skipsins,
reyndi að lífga við hinn meðvitundar-
lausa mann. Hinir stóðu í hring um-
hverfis.
Enginn sagði neitt. Nakinn líkam-
inn, sem lá fyrir framan þá, var frá
hvirfli til ilja þakinn sárum, sem nú
fóru að blæða. Fyrst byrjaði blóðið
að renna úr fótunum, svo úr bolnum,
og síðast úr hálsinum og hægri öxl-
inni.
Andlitið eitt var kyrrt. Augun voru
lokuð. Blóðið seitlaði út úr hverju
sárinu við annað. Undir eins og stýri-
maður fór að sveifla handleggjum
mannsins, opnuðust ný sár. Hann varð
að binda um þau hvert á fætur öðru,
eins fljótt og hann gat. Svo reyndi
hann að flytja handleggina fram og
'aftur. En endalaust opnuðust ný sár.
Loks var búið að binda um öll sárin
og manninum var snúið 'við. Það
blæddi ekki úr baki hans, en þar var
þó enn hörmulegri sjón að sjá. Þegar
við lögðum hann á grúfu, tútnaði húð-
in á bakinu út eins og loftbe^gur.
Skipverjar höfðu raðað sér í hring
umhverfis, Kankuleit, Hannes Bull,
Fretwurst vélstjóri, Hinrik, rennvotur,
og matsveinninn Arthur Jakobsson.
Enginn sagði neitt. Þeim var innan-
brjósts líkast því, sem einhver hefði
slegið þá í andlitið.
„Guð minn almáttugur“, stundi
Hannes.
„Uss-s-s“, sagði matsveinninn. Stýri-
maður sveiflaði handleggjum hins sæ-
hrakta manns.
Það fór að korra í honum. Fret-
wurst varð flökurt, hann varð að fara
út, en kom brátt inn aftur. Kucki rak
inn höfuðið. Það komu kippir í barns-
andlit hans. Arthur lét hann fara út
aftur. Rödd hans titraði.
Svo var maðurinn borinn inn í lít-
inn, dimman klefa á framþiljum, sem
hafður var fyrir sjúkraklefa. Hann
var lagður gætilega í neðstu rekkju.
Sjórinn rann ekki lengur upp úr hon-
um, en það korraði í honum ennþá,
bráðum mundi hann fara að anda.
Karl sótti ábreiður og svæfla.
„Nú vaknar hann bráðum“, sagði
stýrimaðurinn. Komumaður tók að
gerast órór. Það fóru drættir um and-
lit hans, eins og hann væri hræddur
við eitthvað. — „Hann er víst að
dreyma“, hugsaði Hannes. Hann bylti
sér í rúminu. Kankuleit var hræddur
um að aftur færi að blæða úr sárun-
um, svo hann hélt honum kyrrum.
Köldum svita sló út um allan líkama
mannsins, augun opnuðust og litu
flóttalega í kringum sig. Allt í einu
æpti hann hásum rómi. Þrátt fyrir
mótstöðu Kankuleits reisti hann sig
upp til hálfs, lagði handleggina niður
með síðunum, eins og hann stæði stíf-
ur frammi fyrir yfirboðara, og hann
æpti:
„Ég er Gyðingasvín og hefi svívirt
ariskar stúlkur!“ Hann endurtók
þetta aftur og aftur, hraðara og hrað-
ara, hærra og hærra, með vaxandi
örvæntingu: „Ég er Gyðingasvín, og
hefi svívirt ariskar stúlkur-“
Hinrik þaut út. Hann hljóp beint
á staur, ranglaði inn í hásetaklefann,
settist á rúmið og gróf anditið í hönd-
um sér.
„Hættu“, æpti Fretwurst.
Maðurinn hlýddi tafarlaust. Andlits-
vöðvarnir urðu máttausir, hann hné