1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Qupperneq 29

25
1. MAÍ
heimili konunnar minnar. Eg á tvo
drengi. Segið þeim svo, að þér hafið
veitt mig upp úr sjónum, en sem liðið
lík. Skiljið þér? Konan mín og börn-
in verða látin svelta. Þeir hafa lagt
hald á bankainnstæðuna mína og
stolið verðbréfum mínum. — Yngri
drengurinn heitir Eiríkur.....Hvers
vegna ætti ,eg að leiða yður og skips-
höfnina í glötun?“ í einu vetfangi
reis hann á fætur. Og nú stóð þetta
lifandi lík teinrétt á gólfinu. Niður
fótleggina seitluðu blóðlækirnir.
„Hvað er það, sem þér hafið í
hyggju?“ æpti Kankuleit upp yfir sig,
og hann réðst á manninn, en maður-
inn var skyndilega gæddur heljar-
afli. Hann hristi Kankuleit af sér og
þaut út úr dyrunum. Úti í hálfrökkr-
inu bar Arthur að í þessu. Fyrir
honum varð nakin, blæðandi mami-
vera, sveipuð bindum frá hvirfli til
ilja.
I tv.eimur skrefum var veran komin
út að borðstokknum; hann klifraði
yfir öldustokkinn og lét fallast niður
í myrkrið. Skipið hélt áfram, ljós
Jeiftruðu um allt.
„Maður útbyrðis!“ var komið fram
á varir Arthurs, en orðin dóu út.
Kankuleit kom út á þilfarið. Hann
tók ofan húfupottlokið, sagði ekk-
ert, en hallaði bakinu upp að öldu-
stokknum.
í 2. kafla segir frá því, sem fyrir skip-
stjórann ber, þegar hann kemur í land. Hann
og fleiri af skipshöfninni fara með neðan-
jarðarlestinni; í henni er m. a. grátandi kona.
Þegar lestin nemur staðar, þyrpist hópur af
nazistum inn.
Meðan þessu fór fram, hafði einn
af Nazistunum tekið handtöskuna af
konunni. Hún heimtaði í æsingi að
fá töskuna aftur. Hinir fóru að verða
athugulir. Tveir Nazistar gripu sinn
í hvorn handlegg hennar, hlæjandi.
Konan streittist á móti. Nazistinn
rannsakaði töskuna. Fjórir eða fimm
horfðu yfir öxl hans. Konan brauzt
um í örvæntingu. Verkamennirnir
tveir störðu út í bláinn, náfölir. Naz-
istinn, sem hélt konunni, hló og rak
hnéð 1 bakið á henni.
,,Ekkert“, sagði sá, sem var að rann-
saka töskuna, og rétti hana flokksfor-
ingjanum. Hann rótaði í henni, fékk
konunni hana aftur og skipaði að
sleppa henni. Svo spurði hann; „Hvers
vegna vilduð þér ekki láta af hendi
töskuna?“ Konan svaraði ekki, en
varð eldrauð í framan.
„Hvað?“
Einn af þeim hratt við konunni.
Konan sneri sér við. Hún kreisti aft-
ur augun, og reyndi að ná valdi yfir
sjálfri sér. Svo sagði hún rólega:
„Taskan er mín eigin eign. Þið er-
uð bara óbreyttir borgarar. í siðuðu
landi munduð þið vera settir í fa'ng-
elsi, ræningjarnir ykkar“.
Nazistinn svaraði rólega: „Yður
skjátlast. Við erum ekki óbreyttir
borgarar, við erum aðstoðarlögregla.
Við vinnum fyrir Þýzkaland“.
„Hvaða vinna er það?“
„Við erum að byggja upp hið nýja
ríki. Það er raunalegt, að menntuð
kona eins og þér, skulið vera að auka
okkur erfiðleika. Við þjóðernissinnar
erum að byggja upp sósíalismar.n. En
það lítur ekki út fyrir, að þér hafið
yfir miklu að kvarta. Þér þurfið lík-
lega ekkert á sósíalisma að halda?“
„Maðurinn minn hafði haft vinnu í
18 ár, nú hefir hann verið atviunu-
laus í 3 ár. Við erum búin að slíta út
öllum fötum og skóm. Ekki handtak