1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Blaðsíða 34

1. MAl
30
dauður, þá getum vér fyrir vort leyti
hugsað til hans án haturs og reiði.
Þvert á móti hugsum vér til hans m,eð
fognuði, og vér mundum ekkert hafa
á móti því, að sem flestir ættbræður
hans kveddu oss á sama hátt. Ef svo
mætti verða, þá hefir heilbrigð skyn-
semi haldið innreið sína í Þýzka-
land, og þá væri Gyðinga-vandamál-
ið leyst á mjög svo einfaldan hátt og
friðsamlegan".
Schirmer leit í kringum sig. Um-
hverfis hann voru bekkirnir skipaðir
holdgrönnum mönnum. Þeir hölluðu
höfðinu aftur á bak og létu sólina
skína á hörkuleg andlit sín. „Hv.ers
vegna þegið þið?“ spurði Schirmer
allt í einu. „Hvers vegna hljóðið þið
ekki?“
„Við höfum hljóðað!“ sagði sá, er
næstur sat. „Dögum saman höfum við
staðið úti fyrir vinnumiðlunarskrif-
stofunum, og við verksmiðjuhliðin,
frá því snemma á morgnana til seint
á kvöldin. Þegar við komum heim eru
konur okkar hættar að spyrja, hvern-
ig okkur hafi gengið. Þær sjá það á
okkur. — Það er nú ekki það versta.
— Meira að segja börnin eru búin
að læra að þegja, þegar þau sjá að
við eigum engan mat til að gefa
þeim. Það er það versta“.
Stutti, feiti Schirmer sat stundar-
korn hreyfingarlaus. Svo hrópaði
hann skyndilega upp yfir sig: „Með-
an við höfðum keisarann, þá var
þetta allt öðruvísi“. Hann spratt á
fætur og reif bæði blöðin í smátætl-
ur. Svo fór hann leiðar sinnar, ösku-
vondur.
Mennirnir, sem á bekkjunum sátu,
litu í kringum sig og sögðu hvor við
annan í lágum hljóðum: „Við v.erð-
um að fara héðan undir eins. Maður-
inn, sem sat hérna, hefir rifið í sund-
ur Nazistablöð. Ef þeir koma að okk-
ur hérna ....“. Þeir iaumuðust allir
burtu. Blaðatætlurnar lágu eftir á
jörðinni.
Margir menn komu þarna að, það
sem eftir var dagsins, og ætluðu að
hvíla sig í góða veðrinu, en þegar
þeir komu auga á blöðin, hörfuðu
þeir óðara frá. Bekkirnir stóðu auð-
ir allan daginn.
Á sjöunda tímanum um kvöldið
kom múrarinn Stefán P. með stúlk-
una sína, atvinnulausa verkakonu,
Emmu H. að nafni, 22 ára gamla.
Þau gengu inn í garðinn stundarkorn.
Stúlkan sagði frá því seinna, að hvor-
ugt þeirra hefði sagt eitt einasta orð
allan tímann. Svo settust þau á einn
bekkinn. Þau tóku ekki eftir blöðun-
um. Hvorugt þeirra hafði nokkurn
hug á stjórnmálum. Stúlkan gat meira
að segja sannað það seinna, að þau
höfðu ekki einu sinni greitt atkvæði
við tvennar síðustu kosningar.
Meðan þau sátu á bekknum, var
Stefán að tala við hana. Hann sagði
þetta sama, sem ungir menn hafa
alltaf sagt við ungar stúlkur frá upp-
hafi vega.
Þá kom flokkur stormsveitarmanna.
Á bekknum var ekkert sagt. Flokk-
urinn sá dagblöðin, staðnæmdist við
bekkinn og heimtaði að fá að vita
nöfn, stöðu, heimilisfang o. s. frv.
Þegar Stefán spratt ekki á fætur
strax, tóku þeir í hann. Var það hann,
sem hafði rifið blöðin?
„Nei“, æpti stúlkan, „sleppið þið
honum“.
Frh. á bls. 33.