1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Blaðsíða 42

1. MAÍ
38
sem hékk á ,,treitommu“-nagla í þil-
inu og soðningarspaðanum, sem hékk
við hlið hans á öðrum minni nagla.
Hjá kassanum stóð vatnsfata með
tréhlemmi yfir. En við höfðagaflinn
á rúminu var matarkoffortið, aðal-
hirzla Jóhannesar, og upp úr því lagði
einkennilega lykt, enda var þar sam-
ankomið allt matarkyns, sem Jóhann-
es dró í búið. Þar gat að líta box og
skálar, einnig leirfanta, fiskihnífa og
patrónur innan um brauð, sykur og
skonrok, fisk eða kæfustykki, sem
hann hafði látið detta einhversstaðar
ofan í þetta óhólfaða ílát.
Jóhannes var einbúi.
Ég sá þegar Jóhannes kom með
þennan hávaxna mann heim að hús-
inu, þeir gengu fyrir herbergisglugg-
ann okkar, svo benti Jóhannes honum
að fara inn í anddyrið. Rétt á eftir
heyrðum við marrið í stiganum undan
fótataki þeirra.
Þeir fóru að tala saman uppi á loft-
inu; stundum heyrðum við orðaskil;
það voru undarleg, óskiljanleg orð,
sem Jóhannes sagði, ef það voru þá
nokkur orð. Þeir virtust herma hvor
eftir öðrum eða gjarnan þræta af
töluverðri kergju.
Þeir höfðu hátt. Jóhannes ýtti til
koffortinu og gekk rösklega um gólf,
það glamraði í fötunni hjá honum, og
eitthvað datt á gólfið og brotnaði.
Svo kom hann ofan með glerbrot í
annari hendinni en vatnsfötunaíhinni,
skálmaði fram á kambinn og þeytti
glerbrotunum fram í fjöruna. Síðan
sótti hann vatn í fötuna út í brunninn.
Það gusaðist úr fötunni á leiðinni
heim að húsinu. Honum lá skelfing á
núna.
Móðir mín kom út í dyrnar og
spurði, hvort hann hefði fengið gest.
Ójá, hann hafði fengið gest.
Það var snúður á honum.
Hún spurði hvort hann ætlaði að
hafa gestinn næturlangt.
Ojá, hann ætlaði að hafa hann
næturlangt. Svo ruddi hann úr sér
skammaryrðum um Víkurkarlana,
þessar hengilmænur, þessa dáðlausu
sótrafta, sagði hann.
Hann fór upp á loftið með vatnið,
en rétt á eftir kom hann aftur ofan
til þess að fá lánaðar eldspýtur; stíg-
vélin af gestinum lét hann ofan í and-
dyrið.
Þeir voru kyrrir uppi á loftinu, það
sem eftir var kvöldsins. Líklega hefir
Jóhannes gefið gesti sínum kaffi og
skonrok, ef til vill vatnsgraut með
púðursykri út á. Það var venjulegur
matur þorpsbúa á þessum tíma í fiski-
verinu. Jóhannes bjó svo um sig á
gólfinu, en gesturinn lagðist til hvílu
í rúminu. Samtal þeirra þagnaði, en
húmið seig smátt og smátt yfir þorp-
ið í kyrrð og friði kvöldsins. Það var
kominn sá tími, að þorpsbúar háttuðu
í björtu.
Mamma tók skóna í anddyrinu og
þurrkaði vandlega af þeim aurinn.
Ég horfði á hana. Þetta voru fallegir
skór.
III.
Morguninn eftir gekk Jóhannes
skytta út kambinn með byssuna sína.
Hann virtist vera fæddur með ómót-
stæðilegri þörf að fást við veiðar og
vera í ferðalögum.
Dag eftir dag reikaði hann út með
sjónum með byssuna; stundum lá
hann tímunum saman út við skerin
og beið eftir því að selur skriði upp