1. maí - Reykjavík - 01.05.1936, Blaðsíða 32

1. MAÍ
28
Schirmer staulaðist á fætur, og
settist á neðsta þrepið. Hann fann til
einhverrar bleytu á höfðinu og bar
hendina upp að því. Það var blóð.
Þeir hafa tekið mig, Schirmer skip-
stjóra, og kastað mér niður stiga.
Þetta hefði aldrei getað komið fyrir
á keisaratímanum.
Og gamli maðurinn hvíldi höfuðið
í höndum sér og grét.
„Afsakið", var sagt með málrómi,
sem hann kannaðist við. Hann J.eit
ekki upp, flutti sig bara um set. —
Hann fyrirvarð sig. Hafði Petersen
þekkt hann? Hann lét a. m. k. ekkert
á því bera, en hélt áfram upp stig-
ann.
Schirmer tók vasaklútinn sinn og
þurrkaði framan úr sér. Svo fór hann
inn í kaffihús hinum megin við göt-
una, fékk sér ölglas og þvoði sér í
snyrtiklefanum.
„Eruð þér þjóðernissinni?" spurði
hann þjóninn.
„Ég um það“, svaraði hinn tor-
tryggnislega. „Ja, fyrirgefið þér.
Hingað koma svo margir Gyðingar
og útlendingar. Víst er ég Nazi. En
ef ég hefi á mér flokksmerkið, þá
gefa Gyðingarnir og útlendingarnir
mér ekkert þjórfé. En maður í minni
stöðu má illa við því að missa af þjór-
fénu, eins og þér skiljið".
„Hvers vegna koma hingað svo
margir útlendingar og Gyðingar?"
spurði Schirmer.
„Skiljið þér það ekki? Þeir sjá að
við höfum enga hakakrossa í glugg-
unum og halda, að þetta sé ekkert
Nazakaffihús. Ef þeir vissu að eig-
andinn
„Iívað er um eigandann?"
Þjónninn virti hann fyrir sér tor-
tryggnislega. En þegar hann sá, að
Schirmer var hvorki Gyðingur eða
útlendingur, þá sagði hann íbygginn:
„Komið hérna, þá getið þér sjálfur
séð“. Hann opnaði hurðina í hálfa
gátt. Schirmer sá inn í stóran sal. Á
miðju gólfi var geysimikil eldavél,
alsett rjúkandi pottum. Þjónar voru
á ferð og flugi. Á veggnum gegnt
dyrunum hékk stórt spjald með á-
letrun:
„Þjónar, hlustið vel eftir hvað gest-
irnir segja! Ef þér heyrið eitthvað
grunsamlegt, þá tilkynnið það strax
á næstu stormsveitarstöð. Þriðja rík-
ið hvílir á yðar herðum!“
„Herðum, er gott“, sagði þjónninn
hlæjandi. „Hefði ekki heldur átt að
standa eyrum?“
Schirmer var órótt í skapi. „Heyr-
ið þér mér“, sagði hann. „Getið þér
ekki sagt mér, hvar ég get fundið
einhvern af æðri yfirvöldum þjóð-
ernissinna í borginni“.
„Æðri“. Þjónninn hugsaði sig um.
„Yirstjórnin hefir bækistöð sína í
brúna húsinu í Moorweidengötu. Mín-
ir yfirboðarar hafa skrifstofu í „Stóra
Bleichen“.
Schirmer lagði eitt mark í lófa
hans og fór.
„Þetta getur ekki verið svona“,
hugsaði hann. „Auðvitað eru alltaf
innan um einstöku angurgapar í
svona mannmargri hreyfingu. Það
eru þessar undantekningar, sem ég
hefi rekist á. Leiðandi mennirnir eru
vitanlega allt öðruvísi. Nú fer ég til
„Stóra Bleichen“.
Hann gekk niður eina af aðalgöt-
unum. Allsstaðar sá hann Nazista í
einkennisbúningi, blaðasala, haka-
krossfána. „Ég skal svei mér lesa það,