Valsblaðið - 11.05.1961, Síða 37

35
VALSBLAÐIÐ
Fyrstu sigurvegarar Vals í þriíSja flokks móti 1929. — Fremri röíS f. v.: Gísli
Kærnested (standandi), Gunnar Stefánsson, Magnús Bergsteinsson, Hermann
Hermannsson, Thor Stiff, Már Jónsson, Björgvin Grímsson, Jón Magnússon.
Aftari röð: Björgúlfur Baldursson, Pálmar Valdimarsson og Einar Sfmonarson.
sýna hvað í þeim byggi af framkvæmdasemi og forystuhæfileikum
fyrir félagið. Er Axel lét af störfum hafði hann setið í stjórn félags-
ins um 10 ára skeið. Axel hlaut sitt félagslega uppeldi í hópi vær-
ingjanna og vann þar mikið allt til ársins 1924, að hann hætti þar
störfum, til þess að geta einbeitt sér í þágu Vals. Lengst af var Axel
formaður félagsins, og jafnframt sjálfkjörinn fulltrúi þess út á við
og átti lengi sæti í KRR, sem fulltrúi félagsins. Af því sem hér hefur
verið skýrt frá um ,,endurreisnartímabilið“ og þar stuðst við ársskýrsl-
ur félagsins og frásagnir félaga, er það ljóst að meginþungi hins
félagslega viðreisnarstarfs hefur hvílt á herðum Axels, og án hans,
eða annars eins, hefði Valur lognast út af um áramótin 1920. Axel
stjórnaði æfingum félagsins um langt skeið og réði mestu um val kapp-
liðs þess í öllum l'lokkum og yfirleitt um stefnu þess og starf. Heimili
hans og verzlun í Hafnarstræti var aðalsamkomustaðui' Valsmanna
og þar var skeggrætt um tilvik líðandi stundar og ákvarðanir teknar
um lausn vandamálanna, hverju sinni.
Einn nánasti samstarfsmaður Axels í félaginu varð Jón Sigurðsson
síðar borgarlæknir. Hann kom eins og Axel úr hópi væringjanna inn í
Val um líkt leyti og Axel var kjörinn í stjórn í fyrsta skifti. Urðu
þeir brátt einkar samrýmdir í störfum fyrir Val og var samstarf þeirra
byggt á traustu bjargi falslausrar vináttu og djúpstæðum skilningi
tveggja drenglundaðra gáfumanna, sem skynjuðu öðrum fremur mátt
góðs félagslífs og öruggs íþróttastarfs, til eflingar því bezta, sem með
hverjum unglingi býr. Þegar svo Axel lét af stjórnarforystunni árið
1928 varð Jón sjálfkjörinn eftirmaður hans. þegar á fyrsta og öðru
ári endurreisnartímans hafði tekizt að fjölga verulega í félaginu svo
að um það leyti voru meðlimir félagsins orðnir nær 400 að tölu, af
þeim nýliðum, sem þarna bættust í hópinn hafði Jón einn aflað á
2. hundrað. Var þetta vissulega eitt út af fyrir sig, félagslegt Grettistak.
niÖurlægingu, sem ég var?S fyrir, og
eftir þaÖ fann ég aÖ enginn leit upp
til mín, sem mér fannst þá sjálfum, a$S
gert hefíSi veriíS.
A Iþróttavellinum, hér um bil 3 árum
eftir aíS ég lét gera vi?S fótinn á mér,
var kappleikur 'milli Vals og Fram. Eg
var einn á metSal áhorfendanna. Mér
fannst Valsmenn standa sig heldur illa,
og var ekki laust viíS -- ja -- ég blátt
áfram óskaíSi þess, a?S ég væri kominn
inn á völlinn, svo ég gæti sýnt, atS hér
væri raaíur, sem væri ekki hræddur vi?S
Arreboe Clausen, sem vjar í Fram. Því
þegar Clausen fékk boltann, var eins
og skotitS væri úr fallbyssu. Clausen-
spörkin voru þau kölluíS — Einhver til-
viljun var þatS, a?S einn maíSur úr liíSi
Vals var?S a?S hætta í miíSjum leik, en
þar sem enginn varanxaíSur var til
statSar, brá ég mér úr jakkanum og var
á svipstundu kominn inn á völl ----- og
á svipstundu borinn út aftur. Svo vildi
til aíS í þeim svifum, sem ég kom inn á
völlinn, var Clausen a?S fá boltann. Þar
sem nú mér fannst þa?S áberandi, eftir
3ja ára hvíld, aÖ komast þarna í kapp-
liíS og geta sýnt hvaÖ Loftur gæti, henti
ég mér sem köttur á mús á Clausen,
en ég varíS of seinn. Clausen hafíSi
hleypt af. Ég henti mér því upp til a'Ö
skalla boltann, en vitS þaíS steinlá ég.
Rigning var þá, og boltinn rennblautur
og þungur, svo höggiíS var þafc mikiíS
er boltinn kom beint í andlitiíS á mér,
aÖ ég hálf snerist vitS í loftinu og kom
niíSur á höfuíS og hertSar - og þar me<S
endaÖi mesta montiíS.
Loftur GuíSmundsson.
□
,,En ekki leitS langur tími átSur en
sást ófriíSarblika í austri (Væringjar,
sítSar Valur) og léngi haftSi ófritSarský
grúft yfir í vestri (K.R.), og í þeim
svifum uríSu Víkingar varir viíS öflugan
óvinaher á næstu grösum (Fram).
(B. A. í Víkingsblaðinu).