Valsblaðið - 11.05.1961, Qupperneq 38

86
VALSBLAÐIÐ
Ámundi SigurSsson
Einn af hinum ákveðnu og ötulu við-
reisnarmönnum Vals. Tillögugóður og
hugmyndaríkur og vakandi fyrir því,
sem mætti verða Val til framgangs.
Hann átti hugmyndina að merki félags-
ins. Var keppandi í liði Vals, og stjórn-
armaður á erfiðum tímum.
□
FÉLAGSMERKI VALS
Aiuundi Sigurðsson átti
hugmyndina að gerð þess.
En tillaga hans var sam-
þykkt á aðalfundi 1926 á
15 ára afmæli félagsins.
Teiknari: Tryggvi IVIagn-
ússon listmálari.
Þó Axel hefði á sínum tíma forystuna um að hefja félagið til vegs
og gengis og legði að því öruggan grundvöll, sem svo Jón Sigurðsson
byggði ofaná, leikur ekki á tveim tungum að þeir nutu báðir drengi-
legs stuðnings margra góðra félaga, má í því sambandi nefna m. a.
Ámunda bróður Jóns, sem sat mörg ár í stjórn sem ritari og skráði
af mikilli nákvæmni megindrætti í sögu félagsins þessi ár í ágætum
ársskýrslum og aðalfundargerðum, auk þess sem hann vann af mik-
illi árvekni og dugnaði hin margvíslegustu dægurstörf. Þá lagði Guð-
mundur H. Pétursson prentari mikil störf af mörkum, var m. a.
þjálfari bæði 1. og 2. fl. um árabil. Guðmundur var maður léttur í
lund, þaulreyndur félagsmaður úr væringja- og skátalireyfingunni, ráð-
slingur og röskur framkvæmdamaður. Þá koma Pétur Kristinsson,
Halldór Árnason, Snorri Jónasson, ólafur H. Jónsson og margir fleiri
mjög við sögu þessa tímabils. Traustir starfsmenn og öruggir, brenn-
andi í andanum af athafnaþrá eftir því að efla Val og þoka honum fram
í fremstu röð íþróttafélaga þjóðarinnar. Eins og líka tókst. En slíkt
hefði hinsvegar ekki tekizt, þrátt fyrir snjalla forystumenn, ef ekki
hefði, eins og raun var á, staðið að baki þeirra traustir liðsmenn og fórn-
fúsir. Saga Vals á árunum 1920—30 er glæsilegt vitni þess, hversu
sigursæll er góður vilji.
1930 — íslandsmeistarar.
Hin mikla samheldni, er endurvaknaði um og eftir 1919, meðal hinna
ungu mann, sem þá tóku upp merkið hálffallið, var alltaf að gefa meiri
og meiri árangur. Að vísu náðu þeir ekki að því langþráða marki að
komast á toppinn í eldri flokknum, en upp úr þeim jarðvegi komu
fram menn, sem blésu stöðugt í glæður áhugans meðal félagsmanna, en
það voru eins og getið hefur verið fyrst og fremst þeir Axel Gunn-
arsson og síðar Jón Sigurðsson. Það er líka komið svo árið 1930 að
meistaraflokkur (1. fl. þá), var farinn að ógna hinum félögunum.
Ungu mennirnir sem safnast höfðu undir forystu þessara manna voru
að ná fullum þroska. Jón og Axel höfðu þá skipt um hlutverk fyrir
nokkru, þannig að Jón var formaðurinn, en Axel varaformaður. Axel
var áhlaupamaðurinn, og Jón hinn athuguli skipuleggjandi, sem sagt
er hafi haft í fórum sínum hverju sinni, blöð með nokkurskonar „dag-
skipunum“ sem hann afhenti félagsmönnum, sem gátu tekið að sér
tiltekin verkefni, ef hann hitti þá á förnum vegi, og þeir voru líklegir
til þess að geta leyst vandann.
Árin áður höfðu sýnt, að það var aðeins herzlumunurinn, að liði
félagsins í fyrsta flokki (nú meistaraflokkur) tækist að sigra. þetta
örfaði menn til dáða og það nýmæli var tekið upp veturinn 1929—-30
að æfa næstum allan veturinn. Var æft alla sunnudagsmorgna fram
að jólum, en þá tók við illviðri svo ekki var unnt að æfa úti. Þá hófust
í fyrsta sinn reglulegar inniæfingar fyrir knattspyrnumennina og æft
þrisvar í viku. Aðalsteinn Hallsson annaðist þá þjálfun, eins og áður
segir, og er enginn vafi á því, að einmitt þessar æfingar áttu sinn þátt í
því. að menn komust í góða þjálfun um sumarið.
Það þótti mikið við liggja að sigra þetta ár — þjóðhátíðarárið —
og samheldnin var því mikil og áhuginn. Fundii- haldnir til eggjunar
og örfunar.
Þannig var fundur haldinn á Hótel Borg, stuttu fyrir íslandsmótið
og komu þar allir kappliðsmenn saman. Iléldu þar skörulegar ræður,
þeir Jón Sigurðsson og Aðalsteinn Hallsson, og livöttu þeir menn sem