Valsblaðið - 11.05.1961, Blaðsíða 58

56
VALSBLAÐIÐ
ort af Guðmundi Sigurðssyni og sungið
á Valshátíð i Oddfellow á „hinum gömlu
góðu dögum“; eru leikmenn teknir þar
til „meðferðar“, og vakti það mikla
kátínu.
VALUR:
Nú vildi ég nokkrar vísur kyrja
um Val þaS djarfa og æfða lið,
en hvar skal enda og hvar skal byrja?
HeiIIa ég allar dísir bið!
MikiS í Val er mannaval,
málið ég fékk og tala skal.
Frímann er góður fyrirliði,'
fyrirskipar meS djörfum róm,
athugull mjög á sínu sviði,
það sést ekkert númer á hans skóm. f
Frímann er knár í leik vors lands,
en langbeztir stóru skórnir hans.
Hermann íviS markiS hljóSur stendur
hreifir sig varla nokkurt fet,
meS ný-vist bakaSan haus og hendur
hann þarf a8 verja gamalt net.
ÞjóSverjar drápu oft dyr hans á
þaS dugar síSur hér norSurfrá.
Siggi Olafs hinn stóri 'sterki
stendur sem klettur hér um bil.
Frægastur er aS einu verki
eigin marki aS skjóta til. 1
En upphlaupa brotna öldur þar,
hvar eru fótleggir Sigurðar.
Lítil er hætta að Lolli falli,
Iiðugur eins og klettaféð.
Líkur spánýjum sprellikalli
spyrnir hann skrokknum öllum með.
Snerpuríkur, þó ungur enn,
unglingar verða stundum menn.
Doddi er smár og holdi hlaðinn,
heldur valtur á fótunum.
Andstæðingarnir oft í staðinn
eru því me! á nótunum.
Skiptir um mál og skrafar þá
skolla-þýzku ef liggur á.
EgiII er prútSur ,,pen“ og stilltur,
plástra stutSin hann gefur vart.
Þetta er gætinn gæðapiltur,
getur samt farið nokkuð hart.
Áttaviltist við Eyjasund,
aldrei því komst á Staunings fund.
miðframvörðurinn (Frímann). Hann var í vörn og byggði upphlaupin
með nákvæmni. Vinstri innherjinn vár einnig góður (Hólmgeir) og
var líka sá, sem skapaði þau hættulegu augnablik sem Valur fékk.“ —
I þessum leik gerði Valur í fyrsta sinn tilraun til þess að framkvæma
þriggja bakvarða kerfið. Höfðu leikmenn ,,Dravn“ og Jensrud formað-
ur hans, skýrt þetta nokkuð fyrir Valsmönnum og hlustuðu menn á af
mikilli athygli. Síðar kom í ljós að menn höfðu, hverjir á sínum her-
bergjum rætt mikið um þetta nýja kerfi og í fórum þeirra fundust
síðar mikið af rissi og teikningum af hugsanlegum atvikum í leik,
stöður hvers einstaks liðsmanns og af kerfinu í heild. Menn tóku þetta
sem sé mjög alvarlega. (Kerfi þetta flutti Valur því inn, og er það
enn notað).
Meðan dvalið var í Drammen, var bærinn skoðaður, sem er hinn
fallegasti. En eftirminnilegasti viðburðurinn var að horfa á tékk-
neskt lið, Kladno, leika við úrval úr Drammen. Sennilega styztu 90
mín., sem við höfum lifað. Þar sáum við hinn stutta meginlands-
samleik, sem Valur hafði verið að reyna að temja sér, og náð dá-
litlum tökum á. Þarna fannst okkur sem við sæjum það sem okkur
dreymdi um. Tékkarnir sigruðu með 4:1.
Drammen og vini okkar þar kvöddum við með trega og þakklæti og
þá sérstaklega Harald Jensrud. í Osló biðu okkar enn ný ævintýri —
og tap. — þar tóku á móti okkur Vilhjálmur Finsen sendiherra og
fulltrúar frá Válerengen, en við það félag áttum við að leika.
Sá leikur fór fram 24. júní eða á sjálfan St. Hans-daginn. Hitinn var
34 stig í sukgganum. Það bætti þó úr skák að leikið var á malarvelli,
en leikurinn var háður rétt eftir hádegi, þar sem flestir fara út úr
bænum um kvöldið.
Blöðin álitu að jafntefli hefði verið sanngjörn úrslit. En við töpuð-
um 5:3. Tvö mörkin voru „gefin“ sögðu þau, en við urðum að sætta
okkur við þennan ósigur. Tidens Tegn sagði um leikinn:
Satt að segja vöktu gestirnir frá Sögueyjunni mestu undrun. Ef til
vill eru það hinar heitu lindir(!!, sem hafa gert þá þolbetri í hitanum
en aðra, miðað við leikmenn Válerengen.
Það voru að minnsta kosti íslendingarnir, sem héldu uppi hraðanum
í leiknum, var eins og þeir hálfpartinn þvinguðu mótherjana með sér.
Þó létu þeir ekki leika með sig. Gegnum allan leikinn voru það oftast
Valsmenn, sem voru ákveðnari á knöttinn og fljótari að staðsetja
sig svo maður verður, Válerengen vegna, að vona að það hafi verið
hitinn — já hinn ógurlegi hiti — sem var orsökin í, að þeirra leikmenn
komu oft töltandi á hæla íslendingunum (galopperende at Hestehode
efter Islendeme.)
Af Val hafði maður ekki búizt við svo miklu, en liðið vakti undrun
fyrir mikinn hraða og mjög laglegan samleik. Hægri innherjinn (Gísli)
var sniðugur. Miðframvörðurinn (Frímann) duglegur og markvörður-
inn (Ásmundur) bjargaði markinu oft ágætlega.“
Ákveðið var að bíða í Osló þar til 27. júní því þá áttu Norðmenn og
Þjóðverjar að keppa landsleik. Á meðan var borgin og nágrenni henn-
ar skoðað. Hólmenkollen, Bygdöj byggðasafnið, Víkingaskipið, Fram
Nansens, Vigelands Monolitt — saga Noregs í myndum, — sundhöllin
í Torvgaten, o. fl.
þá sat flokkurinn boð Vilhjálms Finsen, sem var hið ánægjulegasta,
og auk þess nutum við fyrirgreiðslu hans á ýmsan annan hátt.
Aftur á móti höfðum við lítið af Válerengen að segja, nema meðan
á leiknum stóð.