Valsblaðið - 24.12.1968, Page 34

32
VALSBLAÐIÐ
..Þegar neyðin er slærst, þá er hjálpin nœsl“, þaS sannaSist þegar Akureyringar náSu i
þennan bíl, á. göngu sinni yfir fjöllin. Brást hann hvergi, né bílstjórinn, sem kunni tök á
bílnum og vegunum, og ekki sízt á vöSum ánna.
Og á 60 ára afmælinu hlaut hann
gullmerki Félags íþróttafréttaritara,
og er þriðji maður í þeim hópi sem
hlýtur þann heiður. Þá var honum
á síðasta þingi ÍBR færður góður
gripur af tilefni afmælisins og hon-
um fluttar þakkir og ámaðaróskir af
formanni bandalagsins, og KRR af-
henti honum oddfána sinn á silfur-
stöng, auk þess sendi KSl honum
mikla og fagra blómakörfu. Af þess-
ari upptalningu er ljóst, að störf Ein-
ars em metin að verðleikum.
Einar er kvæntur Ellen Lúðvígs-
dóttur, hinni ágætustu konu, og má
einnig færa henni þakkir fyrir þann
tíma sem Valur hefir „tekið“ Einar
frá henni í öll þessi ár.
Þau eiga þrjú mannvænleg börn,
sem öll eru uppkomin.
F. H.
1 tilefni af þessum merku tíma-
mótum í lífi Einars, fómm við í
blaðnefndinni þess á leit við hann,
að hann segði nokkuð frá íþrótta-
og félagsmálaferli sínum, sem þegar
spannar meira en hálfa öld, og öðru
sem fyrir hefir borið.á þessari löngu
leið. Varð Einar vel við þeirri beiðni,
og fer viðtalið hér á eftir.
-Ég er fæddur í Reykjavík, segir
Einar, 21. maí 1908 fyrir „austan
læk“ góðu heilli. Foreldrar mínir
vom Bjöm Ölafsson símritari, ætt-
aður úr Flúnaþingi, og Stefanía Stef-
ánsdóttir frá Breiðdal austur.
Ekkert man ég úr Reykjavík frá
þeim dögum, því ég fluttist með for-
eldrum mínum til Seyðisfjarðar þeg-
ar ég var á öðru ári, og átti þar
heima til ársins 1930, að ég fluttist
alfarinn „suður“. Að vísu dvaldist
ég hér í Reykjavík sumarlangt 1917,
en man það einna helzt, að mér
leiddist hér ákaflega.
Á Seyðisfirði byrjaði ég að taka
svolítið þátt í félagslífi, og var það
i bamástúkunni „Klettafrú“. Mér
þótti þá þegar gaman að vera með,
og þó mun aldurinn ekki hafa verið
meira en 7—8 ár. Þar komst ég
einnig síðar í kynni við knattspyrn-
una, þegar ég gerðist félagi í Knatt-
spymufélaginu Huginn, og má segja
að þar með hafi félagsmálastarfsemi
min hafizt og aðdáun á knattspym-
unni, sem íþróttar, og ákveðin skoð-
un á bindindismálum mótazt, og
bæði þessi málefni hafa síðan gengið
eins og „rauður þráður“ í gegnum
líf mitt, hvort sem mér hefir líkað
betur eða verr, og raunar aldrei dott-
ið í hug hingað til að skera á þann
þráð.
1 Huginn var gott félagslíf, og
mikill áhugi meðal ungra manna að
æfa knattspyrnu, og menn drógu
heldur ekki af sér. Vinnutíminn í þá
daga var frá kl. 6 á morgnana til 6
á kvöldin, og þegar búið var að borða
var tekið til við æfingarnar, sem oft
stóðu framundir kl. 12 á kvöldin,
meðan bjart var.
Var þetta nánast eina skemmtun
ungra manna um sumartímann á
Seyðisfirði. Ekki var mikið um leið-
beiningar á þeim árum til þess að
skipuleggja „þjálfunina“, þar „söng
hver með sínu nefi“, fullir ákafa og
leikgleði. Það var því mikill fengur
fyrir okkur að fá í kaupstaðinn
mann frá Noregi, sem kunnur var
knattspymunni þar í landi, kepp-
andi i Osló og þaulkunnugur leik-
reglum, enda viðurkenndur dómari
þá. Átti hann einnig eftir að koma
við sögu knattspymudómara í
Reykjavík, en það var Gunnar Axels-
son. Vann hann þarna við verzlun-
arstörf um nokkurt skeið, og leið-
beindi hann piltum, bæði um skipu-
lag leiksins og ennfremur um reglur
og lög knattspyrnunnar.
Um þessar mundir voru ekki nein
föst mót eða skipulögð keppni milli
hinna ýmsu félaga á Austfjörðum,
en auðvitað vildum við strákarnir
reyna okkur við félög í öðrum
byggðarlögum, og tókust oft samn-
ingar um að fara í keppnisför í
næstu byggðalög, bæði í sveit og við
sjó, m. a. Héraðsbúa í Eiðaþinghá
og Hjaltastaðaþinghá, og var þá far-
ið á hestum, sem tók nokkra klukku-
tíma.
Kom það sér vel að við vorum van-
ari þeim, en leikmenn AB frá Dan-
mörku, sem hér voru 1919,sem kunn-
ugt er af samtíma frásögnum.
Leikir þessir voru mikil tilbreyt-
ing og skemmtun fyrir þátttakend-
ur, og mikið um að vera í kringum
þá. Skiptust þar á skin og skúrir,
sigrar og ósigrar, en alltaf var bar-
izt og hvergi eftir gefið meðan kraft-
ar entust.
McirkmaSurÍTin fékk
klossa í höfuSiS.
Á þessum árum voru færeyskar
skútur tíðir gestir á Seyðisfirði á