Valsblaðið - 24.12.1968, Qupperneq 35

VALSBLAÐIÐ
33
sumrum, og var þá farið um borð
og samið um leiki. Yfirleitt stóð ekki
á Færeyingum að keppa, og völdu
þá gjaman eitt lið af þeim skútum
sem i höfninni voru, og stundum
voru þær 15—20 talsins. Það þótti
okkur næsta furðulegt að sjá þá oft
koma til leiksins á sokkaleistunum,
og keppa þannig búnir. Voru þeir
eldsnöggir, fljótir og spyrntu firna-
fast og langt skólausir. Eitt atvik frá
keppni við Færeyinga er mér minni-
stætt, en þá voru það einvörðungu
Klakksvíkingar, sem við lékum við.
Unnu þeir leikinn, sem við vorum
ekki sem ánægðastir með.
Þeir voru ekki allir á sokkaleist-
um, en sumir með klossa á fótum,
og spenntu þá á sig með ólum. Þá er
það eitt sinn að miðherjinn kemst í
gott færi í námunda við markið, og
er hann ekki lengi að hugsa sig um
og æðir að knettinum og ætlar að
þruma á markið, með sinum klossa,
sem átti að vera bundinn með ól. En
hvað skeður, klossinn fer úr bönd-
unum .og beint í höfuð markmanns-
ins, og glumdi hátt í þegar klossinn
og kollurinn mættust. Markmaður-
inn kenndi mikils sársauka og gi'ip-
ur um höfuðið og sinnti ekki öðru í
bili. Knötturinn hafði ekki farið
langt, þegar miðherjinn ætlaði að
skora, aðeins snúizt í hring, og lá
hann þar nær hreyfingarlaus. Fær-
eyingurinn var þá ekki seinn á sér
að nota tækifærið og ýta boltanum
inn í markið á meðan markmaður-
inn hélt um höfuðið, og var engin
athugasemd við þetta gerð.
Br/rðist viS kóngsins menn,
— Kristjáns X. — 1926.
Það mun hafa verið 1926, að
Kristján konungur tíundi kom í op-
inbera heimsókn til íslands, og fór
þá hringferð í kringum landið, með
viðkomu á stærri stöðum. Kom hann
við þetta tækifæri til Seyðisfjarðar,
og þótti það hlýða að menn reyndu
með sér að gömlum og góðum sið.
Var um það samið að úrval af skip-
um konungs skyldi leika knatt-
spyrnuleik við Huginn. Var mikill
móður í mönnum, og reynt að und-
irbúa sig sem bezt fyrir átökin.
Fréttin um þetta barst viða um Aust-
firði og safnaðist múgur og marg-
menni til leiksins, og að sjá konung,
sem þar var viðstaddur, ásamt fríðu
föruneyti.
Ekki vantaði okkur áhugann og
viljann til að sigra Dani í leik þess-
um, og var barizt af miklum krafti,
en það dugði ekki til, við töpuðum
leiknum með tveggja marka mun
eða 5:3, enda voru konungsmenn
harðsnúnir og kunnu mikið meira
fyrir sér í knattspymunni. Eftir leik-
inn þrýsti konungur hendi leik-
maima og þakkaði góðan leik. Held-
ur var okkur þungt niðri fyrir að
tapa fyrir Dömun, þó það væri ekki
14:2. '
Menn og málefni eystra.
Eins og fyrr sagði var það knatt-
spyman sem tók hug okkar strák-
anna allt sumarið, en á veturna var
iðkuð leikfimi, og var töluvert al-
menn þátttaka i henni. Kenndi þar
um skeið Július Magnússon, sem
síðar gerðist iþróttakennari hér í
Reykjavik, auk þess fórum við á
skíðum og jíreyttum skautahlaup
Félagið átti góðan grasvöll, en við
vorum ekki alveg ánægðir með það,
hvernig hann sneri, eða frá norðri
til suðurs. Þá var hafizt handa og
honum snúið frá vestri til austurs,
og hann breikkaður að mun.
Við alla tilfærslu á jarðvegi not-
uðum við hjólbörur og skóflur, og
önnuðumst við þetta allt í sjálfboða-
vinnu. Ennfremur smiðuðum við
ágæta búningsklefa.
Félagið átti alltaf góða forystu-
menn, og má þar nefna Theodór
Blöndal, siðar bankastjóra, sem
einnig var mjög góður knattspyrnu-
maður.
Sama var að segja um Arnþór
Þorsteinsson, sem var vigfimur á
vellinum og harðsnúinn á þeirra
tima mælikvarða, og ennfremur
Sverrir Sigurðsson, sem var sérlega
traustur varnarleikmaður og hraust-
menni. Ekki má gleyma Stefáni
Arnasyni bakverði, sem hafði næmt
auga fyrri ,,gi’unntón“ knattspyrn-
unnar, og harðskeyttur í leik. Hann
var hér í Reykjavík um skeið og
liorfði þá á alla leiki sem hann hafði
tækifæri til. Þegar hann kom lieim
sagði hann okkur, að það sem sér
hefði þótt einna athyglisverðast í
Reykjavik á knattspyrnusviðinu
voru smástráka-leikimir.
Mér er líka mjög minnistæður
maður, sem þá lék i liði Héraðsbúa,
en það var Aðalsteinn Hallsson, sið-
ar iþróttakennari. Hvilikur áhugi og
ákafi, það var sjaldan sem maður sá
slik tilþrif, vilja og atorku. Hann
hafði líka ótrúlega næman skilning
á leiknum. Aðalsteinn er nú löngu
landskunnur maður fyrir afskipti sín
af iþróttum, enda helgað þeim lífs-
starf sitt. Þess má lika geta, að hann
kom síðar við sögu Vals, er hann
þjálfaði meistaraflokk á vetmm, með
sérstökum æfingum til undirbúnings
sumarstarfinu úti á vellinum, og
mundi nú sennilega kölluð þrek-
þjálfun.
Gömlum vinum mínum eystra,
lífs og liðnum, þakka ég, á þessum
tímamótum. fyrir liðnar samveru-
stundir og ánægjulegar endurminn-
ingar um góða drengi og vaska.
Akureyri næsti áfangi.
Er ég var við nám við Gagnfræða-
skóla Akureyrar var þar mikið
iþróttalíf. Sigurður Guðmundsson,
skólameistari, sá merki skólamaður,
hvatti pilta til að æfa knattspyrnu
og aðrar íþróttir. Þarna voru strákar
viðsvegar að af landinu, og flestir
höfðu eitthvað átt við íþróttir á
heimaslóðum.
Æfingar voru því stundaðar af
miklu kappi, eftir því sem aðstaða
og tími leyfði. Auðvitað þurfti að
keppa og reyna sig, enda voru slikir
leikir tíðir milli bekkja í skólanum.
En við vildum reyna við stæiri verk-
efni, og þá belzt að keppa við félögin
á staðnum og í nágrenninu.
Ungmennafélag Akureyrar átti
magnað lið á þessum árum. En þó
voru Þórs-menn á Oddeyrinni öðr-
um meiri fyrir sér. Það var því ekki
litið um að vera i skólanum þegar
lil þess kom að skólapiltar skyldu
reyna sig eitt vorið við hina víg-
djörfu Þórsara. En ákveðið var að
tveir leikir skyldu fara fram milli
þeirra og skólapilta, á Gleráreyrum.
Til leikjanna streymdi margt
manna, sem vildi sjá viðureign þess-
ara þrautþjálfuðu og rómuðu knatt-
spyrnumanna af Oddeyrinni við
skólastrákana.
Mér var skipað í markið, enda
hafði ég bæði þar og lieima á Seyðis-
firði oftast verið í þeim stöðu eða
bakvörður. Að ég var settur í mark-
ið var vafalaust vegna þess að mönn-