Valsblaðið - 24.12.1968, Síða 41

VALSBLAÐIÐ
39
En að fara að ræða um þátttöku
mína í bindindishreyfingunni í fram-
haldi af því sem þegar er fyrir hendi,
yrði allt of langt mál. En ég get
minnt á það, að ég hefi verið í Góð-
templarareglunni frá því að ég var
8—9 ára, eins og þú getur um, og
síðan 1930 hér í Reykjavík eða 38
ár. Ég er vissulega glaður yfir því
að hafa á sínum tíma tekið þá á-
kvörðun að gerast bindindismaður
og Góðtemplari, og staðið við skuld-
bindingu mína i því sambandi. Ég
er einnig þakklátur fyrir þau kynni,
sem ég liefi liaft af mörgum mæt-
um og mikilhæfum mönnum, á lífs-
leiðinni, í samtökum bindindis-
manna. En í þeim samtökum hefir
jafnan verið mannaval. Góðtempl-
arareglan, sem er kjarni bindindis-
samtakanna hérlendis, er annar al-
þjóðafélagsskapurinn, sem hér á
landi festir rætur, sá fyrsti var
kaþólsk kirkja. Góðtemplarareglan
olli straumhvörfum í íslenzku þjóð-
lífi, ekki aðeins á sviði áfengismála,
heldur og á sviði félagsmála al-
mennt. Hún byggði samkomuhús í
hinum dreifðu hyggðum landsins
fyrir deildir sínar og annan félags-
skap, sem smám saman reis á legg.
Hún kemidi mönnum fundarstjórn
og að starfa saman, skipulega, í fé-
lagsskap. Hún lagði grundvöllinn að
allri félagsmálastarfsemi alþýðu
manna hér á landi, grundvöll sem
enn er byggt á. Fundarsköp „Regl-
unnar“ eru mjög fullkomin og
traust, svo önnur gerast ekki betri.
Enda hafa þau orðið öðrum félags-
samtökum fyrirmynd og sjálft Al-
þingi hefir haft hliðsjón af þeim.
En nóg um þetta.
Mér hefir alltaf fundist að bind-
indishreyfingin og íþróttahreyfingin
væru greinar á sama stofni. Báðar
vinna þessar hreyfingar að betra og
fegurra mannlífi, báðar vilja þær
laða fram og efla það bezta, sem með
hverjum manni býr. Áfengisneyzl-
an brýtur niður allt sem er gott með
hverjum og einum. Breytir geðprúð-
um mönnum í ofstopa og gerir hina
þróttmestu menn að læpum og lydd-
um.
Iþi'óttahreyfinguimi er árlega trú-
að fyrir hundruðum xmgmexma.
Treyst til þess að skapa úr þeim
trausta og örugga þegna. Skila þeim
þjóðfélaginu hraustum og stei’kum
andlega og likamlega. Slikt er mikið
starf og veglegt. Ábyrgðin hvilir öll
með sínum þunga, um að vel takist,
á forystumönnum deilda, félaga og
sambanda, m. a. á fordæmi frammá-
mannanna, hverju sixmi.
Eg á enga ósk hetri íþróttahreyf-
ingunni í heild, en að henni megi
takast það uppeldisstai’f sem hún
hefir tekið að sér, sem bezt og rísi
fullkomlega undir þeiiri ábyrgð, sem
hér er um að ræða. Félagi mínu, Val.
ann ég vissulega þess hlutskiptis að
ganga hér á undan með fagurt for-
dæmi.
Að svo mæltu þakka ég vini mín-
um Frimanni Helgasyni fyrir elju
hans, dugnað og þolinmæði við að
koma þessu langa viðtali saman.
Þegar hann minntist á það við mig
fyrst, tók ég dræmt í það og kvaðst
frá engu hafa að segja, sem máli
skipti. Og reyndar er ég sama sinnis
enn. En Frímann var á öðru máli.
Hann spurði og skrifaði niður og
spui’ði í þaula, ræddi við mig kvöld
eftir kvöld. Og smám saman tóku
línurnar að skírast og samtalið tók
á sig ákveðna mynd, eins og það er
nú. Kannske hafa einhverjir vinir
mínir i Val og öðnxm íþróttafélög-
um gaman af að renna augunum yf-
ir það, og er þá tilganginum náð,
sagði Einar að lokum.
F. H.
HALLUR ÞORLEIFSSON -
Framhald af bls. 29.
á ýmsu. Urðum að víkja fyrir
gamla vellinum, og kom þar til
skurðgröftur og ræsing, en okkur
þótti þetta skemmtilegt. Oft var
unnið að vallai’gerðinni annan
daginn en knattspyrnan var svo
hinn.
Á eftir var oftast farið í Björns-
bakarí, og þar keypt mjólk og
Napóleonskökur fyrir 10 aura, og
ef þeir voru ekki til skrifaði Björn
Björnsson það hjá okkur til næsta
dags, en hann var mikill Valsmað-
ur og keppandi í Val.
Sunnudagsæfingarnar voru þó
skennntilegastar fannst okkur því
þá var farið út úr bænum, t. d. upp
að Hamrahlíð, en þar var dalverpi,
sem gott var að leika í. Þar kom-
umst við í „kynni“ við tvo erni,
og þótti okkur það skemmtilegt.
Stundum var farið suður að
Fífuhvammi og æft þar og leikið,
og þar minnist ég að haldinn var
útifundur með skemmtiatriðum.
Sýndum við þar knattspyrnu, og
efnt var til happdrættis. Vann ég
þar ljóðmæli Jónasar Hallgríms-
sonar, og þótti mér það gott, og
setti það í sambandi við það, að
ég var farinn að „stíga 1 vænginn“
við þessa ungu konu, og benti á
konu sína Guðrúnu Ágústsdóttur,
sem uni langt skeið var aðalsöng-
kona bæjarins.
Einnig var farið út á Seltjarnar-
nes, og verið þar á grassvæði, og
voru þá oft æfðar frjálsar íþróttir
t. d. langstökk og hástökk.
Af knattspyrnumönnum Vals
frá þessum tíma minnist ég helst
Lofts Guðmundssonar, sem var
sérlega leikinn með knöttinn, eða
var snjall í að „plata“ eins og við
kölluðum það. Hann viðhafði ýms-
ar vindur og tilburði, en gerði svo
allt annað en maður bjóst við.
Árni B. Bjömsson var lipur, ör-
uggur og óhræddur, og sama er um
Filippus að segja en báðir voru
bakverðir. Stefán Ólafsson er mér
og minnistæður fyrir góðan félags-
anda og störf, og einnig var hann
mjög góður í marki.
Annars var starfstilhögunin sú í
KFUM meðal drengjanna að á
sumrin var það knattspyrnan og
Valur, en á veturna karlakórinn
og söngæfingarnar.
Áður höfðum við verið að koma
saman ,,kvartettum“ og sungum
með misjöfnum árangri, en þegar
ég heyrði 17-júní kórinn syngja á
svölum Hótel Reykjavíkur 17.
júní 1911, varð ég svo hrifinn að
mér fannst sjálfsagt að stofna kór
innan KFUM, og að því var svo
unnið, og það tókst.
Því miður man ég ekki mikið
frá þessum fyrstu dögum Vals,
nema það að þetta var skemmtileg-
ur tími, og að mér eru kærar minn-
ingarnar frá stofnun Vals og þau
árin sem ég var með. Það hefur
líka orðið til þess að ég gleðst
og hryggist með sigrum og ósigrum
míns kæra gamla félags, þótt ég
komi þar ekkert nærri, sagði þessi
aldni og góðlátlegi ritari Vals að
lokum. F. H.