Valsblaðið - 24.12.1968, Qupperneq 55

VALSBLAÐIÐ
53
Hér tala þeir saman, vinirnir, og samkomulagiS hiS bezta! Knötiurinn slilltur og rólegur,
og Albert mjúkur og afslappaSur eins og góö dansmœr!
þetta, en það skal viðurkennt að
ég féllst á skoðun vinar míns Al-
berts.
I hálfgerðri örvæntingu segi ég:
Hvað er þá til ráða til að bjarga
þessu máli hjá okkur í blaðnefnd-
inni. Hann hugsar sig um, og það
er eins og það lifni heldur yfir
andliti hans, og segir: Þú skalt
fara heim til konunnar minnar,
hún hefur haldið til haga ein-
hverju af blaðaumsögnum um
ýmsa leiki sem ég hef leikið í, og
þar tala hlutlausir menn, það mátt
þú nota ef þér finnst það einhvers
virði.
Það væri freistandi að fara svo-
lítið í kringum Albert og segja
frá því sem Albert tæpti á í
spjalli sínu, en samninga má ekki
brjóta.
Eitt var það þó í frásögninni
sem varla getur talizt að vera
hluti af leikni hans og knattmeð-
ferð, sem gerði hann svo vinsælan
og virtan víða um lönd. Eins og
Albert. lýsti þessu er engu líkara
en að í vissum tilvikum, og þá sér-
staklega þegar mikið lá við, og allt
virtist tapað, hafi hann ekki orðið
einhamur, fengið einhvern auka-
kraft, sem ekkert stóðst, einhverri
hugsun laust í hugann, eða þá að
það var eitthvað óviðráðanlegt afl,
sem rak hann áfram til að gera
átök, sem í rauninni voru „ómögu-
leg“, og sjálfur segist hann ekki
geta gefið neinar skýringar á þess-
um fyrirbærum. Manni dettur í
hug afreksmenn víkingaaldarinn-
ar, sem í gömlum sögum voru
nefndir berserkir, og um þetta ræð-
ir Jóhannes Jósepsson í ævisögu
sinni, þar sem hann segist hafa
orðið ekki einhamur og nánast lít-
ið vitað fyrr en orustan var búin og
unnin.
Annað var það einnig sem Al-
bert sagðist ekki geta gefið neina
skýringu á, og það var, að sér
fyndist að hann í rauninni kann-
aðist ekki við þennan Albert, sem
lék úti á vellinum, hann væri sér
ekkert viðkomandi, það væri eins
og að sig hefði miklu fremur
dreymt þetta sem var að gerast-
Á þetta eingöngu við þátttöku
mína í leikjum erlendis. Keppnin
hér heima var allt öðruvísi, þar
var ég með bæði á leikvelli og utan,
þar var allt raunverulegt, sem var
að gerast.
Stundum þegar mér tókst upp,
var eins og mér fyndist að mig
hefði áður dreymt um þetta atvik,
ég var kunnugur öllum þessum að-
stæðum, fannst ég hafa séð þær
áður.
Maður í sviðsljósinu.
Ég brá mér næsta kvöld heim til
konu Alberts, til að sjá blaðaúr-
klippurnar, og það voru engir smá-
vegisbunkar, sem var um að ræða.
Það mátti líka sjá af yfirskrift-
um og fyrirsögnum bæði fyrir og
eftir leiki, að þar var maður, sem
sannarlega kom við sögu, maður,
sem þeim er frá atvikum sögðu,
þótti þess virði að gefa nafni hans
mikið rýrni, og stundum stóra
stafi. Minnist ég þar auglýsingar,
þar sem nafnið Guðmundsson náði
yfir 59 sm. af síðunni, og fyrir
framan nafnið stóð með smærra
letri: „Hvíta perlan“. Nei það
leynir sér ekki að þar er rætt um
mann, sem lesendur vilja heyra