Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Blaðsíða 70
42
nágrenni við foreldra mína og varð vinur þeirra. Síðan
fluttist hann til Milton, smábæjar eins í grend við nýlend-
una, og stundaði þar gullsmíði sitt, s<_m honum lætur
einkar vel, því hann er völundur mesti að eðlisfari, enda
íerðaðist hann ungur hvað eftir annað um á Norðurlönd-
um, til að fullkomnast í iðn sinni og læra ótal margt ann-
að, er að verklegri menningu ltur, svo fáir bændur ís-
lenzkir munu jafningjar hans verið hafa, hvort heidur að
verklegri þekkingu eða hóklegri. Sá liann prýðilega fyrir
sér og fjölskyldu sinni, svo að snild þótti eftir
komu sína hingað vestur, því heill hópur
barna hrúgaðist í kring um hann, hvílan af hærum. Það
var ávalt ánægjulegt til hans að koma og hinnar ágætu
konu hans, því hugurinn var svo ern og vel vakandi,
hugsunarhátturinn svo frjáls og göfugmannlegur, en
hjartalagið hlýtt og einlægt. Eftir sextán ára dvöl í
Dakota fluttist hann með fólk sitt vestur, mest vegna
heilsu sinnar, og þótti öllum söknuður að honum.
Ekki hitti eg nú betur á en það, að hann var ekki
heima. Hafði hann fyrir nokkuru síðan farið til kunn-
ingja síns norðar á ströndinni og stóð þar við slátt með
orfi og ljá í sumarhitanum og er hann þó maður holdugur
og kominn langt yfir sjötugt. En konan hans var ekki
lengi að senda til min og bjóða mér að koma þangað og
dvelja i húsi þeirra, meðan eg væri þar. Það þáði eg og
þangað fluttum við félagar og áttum þar hverjum degín-
um öðrum betra. Öllu leið ágætlega, börnin orðin stór og
hin mannvænlegustu, synirnir önnum kafnir við smíðar,
dóttirin ein útskrifuð þar af lýðháskólanum og búin að fá
‘kennarastöðu í Seattle, önnur sívinnandi við sauma fyrir
ágætt kaup, en ein því miður veítc, og orðið af þeim or-