Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Blaðsíða 98

r
7 o
í það og sá litli söfnuður, er eg þjónaði. Eg stóð upp
frá samsæti þessu með þá einlægu ósk í huga, sem e g
, hefi þar ávalt borið siðan við skildum hér austur frá, og
við samverkamenn hans allir, að hann ætti eftir að kom-
ast á rétta hillu í lífinu, koma fótum fyrir sig aftur og fá.
að njóta þeirra góðu hæfileika, sem honum liafa gefnir
vcrið. Vér eigum svo fátt af sönnum hæfileika-mönnum,
að það er sárt til þess að vita, að nokkur þeirra sé afr
reyna að vera eitthvað arinað en hann ætti að vera, því á
þann hátt er svo hætt við, að alt fari forgörðum. Eg er
sannfærður um, að hér austur frá er fjöldi manna, er ósk-
Jir honum alls hins bezta, og þeirra fiokk má hann vera.
viss um að eg vil ávalt fylla.
Svo er þá sagan á erida.
Eg er viss um, að farfuglarmr eru lúnir og laraðir,
þegar þeir koma heim til sín úr æfintýra ferð sinni á.
sumrin. En svo geyma þeir í huga sínum heilt mynda-
safn af æfintýrunum öllum, er á dagana hafa drifið. Og
þetta myndasafn er þeim hinn dýrmætasti fjársjóður, er
eigi væri unt að kaupa fyrir alla auðlegð Austurlanda, og
yfir honum gleyma þeir lúanum.
Eg var þreyttur eins og farfuglarnir, þegar eg kom
heim. En huguririn var fullur af endurminningum og
ógleymanlegum myndum úr mannlífinu og ríki náttúr-
unnar, sem munu fylgja mér til daganna enda. Fyrir
þær er eg mönnunum og mannanna föður óumræðilega
þakklátur.
Hjá slíkum myndum væri öll auðlegð Austurlanda
eins og hégómi.