Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Blaðsíða 130

102
hann þá um nokkur ár við og viö hjá Gunnari próíasti
Gunnarssyni, er þá var á Svalbaröi í Þistilfiröi, og-
naut hjá honum tilsagnar í ýmsum almennum fræðum.
Þótti honum vart verða hjá Þorsteini góðra hæfileika
og annarra mannkosta; vildi því þessi góðfrægi klerk-
ur koma Þorsteini til manns og láta hann læra til
prests. En þá létust þeir, síra Gunnar og faðir Þor-
steins um sömu mundir, og fórst þá skólaganganfyrir.
Tókst Þorsteinn þá á hendur að sjá um móður sína og
systkini og fórst það einkar vel til dauðadags. Hann
var snemma hneigður fyrir söng og hljóðfæraslátt;
leitaðist hann við að nema hvorttveggja eftir föngum
og hafði lokið við nám í að leika á organ, eftir því sem
þá tíðkaðist á Islandi. Auk þess hafði hann lagt fyrir
sig málaraiðn áður hann fór frá Islandi; on þá var
hann að eins 22 ára gamall. Móðursína styrkti hann
til ferðar vestur tveim árum áður en hann dó og var
hún hjá honum hér. Hann hafði verið þrjú ár kvænt-
ur Elínu Kjærnested og átt með henni tvö börn; var
að eins annað þeirra á lífi, er Þorsteinn lézt.
Vér höfum hér drepið á æfiferil manns þessa sök-
um þess, að hann var einkennileg persóna og ógleym-
anleg í nýiendulífi Winnipeg-íslendinga þessi fyrstu ár.
Þorsteinn Einarsson var maður fjörugur og skemtinn,
ötuil og félagsiyndur, hlyntur öllu því, er betur mátti
fara, og drengur góður. Hann var því framarlega í
öllum helztu félagsmálum og mun einkum hafa verið
góður frömuður allra siðlegra skemtana. Hann var
betur að sér í söng og hijóðfæraslætti (organspili) en
nokkur annar í hópi íslendinga um þær mundir. Gekst
hann fyrir því, að sönghæft fólk ísl. kæmi saman til
söngæfinga og varð töluvert í því ágengt, að menn
lærðu ofur-lftið að syngja saman. Var það góðra gjalda
vert, því hugur unga fólksins hneigðist of mjög að
dansi og hugsunarlausu gjálífi, sem fremur gjörði menn
að minni mönnum en meiri.