Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Blaðsíða 100

r
72
skuli svo einhæfur vera, er víst fáum hugsandi mönnum
til fagnaðar.
Á hinn bóginn er það framför allmikil frá þeim tíin-
um, er sjálfsstæðisþráin var sofandi með þjóðinni og
allri áhyggju varpað upp á Dani. Ósjaldan er nú
aftur jafn-langt í hina áttina gengið. íslenzkum áhuga
er býsna gjarnt til að vera annað hvort í ökla eða eyra.
Samt sem áður álítum vér það fagnaðarefni öllum
þeim, er þjóð vorri unna, að svo mikið hefir unnist í
sjálfsstæðisáttina nú á þessum síðustu tímum.
Arið 1904 mun ávalt verða talið merkisár i sögu
þjóðar vorrar. Samkvæmt lögum frá alþingi, er kon-
ungur hafði samþykt, var þá sérstakur ráðherra skipað-
ur.fyrir landið,og skyldu þrír menn sitja í ráðaneyti hans,
Eins og kunnugt er, höfðu íslenzk mál áður heyrt undir
dómsmálaráðgjafann danska, mann gagnókunnan
mönnum og málefnum, þjóðháttum og lífsskilyrðum á
íslandi; enda hafði hann svo sem að sjálfsögðu haft þau
í'hjáverkum. Samvinna hafði engin verið með stjórn og
þjóð, engin framfaramál lögð fyrir þing af stjórnarinnar
hálfu, en þingið sjálft látið klöngrast gegn um ófærurn-
ar eins og bezt það mátti. Og svo þegar einhver áríðandi
framfaralöggjöf hafði öðlast fylgi meirahluta þings og
var afgreidd til Danmerkur, var henni vanalega synjað
um staðfesting. Því miður sýndist stjórninni ekki um það
hugað að flýta fyrir framförunum, heldur miklu fremur
hitt að tefja fyrir þeim, af því hún hafði sjálf litla trú á
þeim, og vildi helzt láta sem flest sitja við sinn gamla
keip.
Þrátt fyrir þetta hefir þó margt til batnaðar breyzt
siðan þjóðhátíðarárið 1874, þegar þingið öðlaðist fjár-
forræði. Á þeim tima liafa samgöngumál landsins þok-