Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1905, Blaðsíða 97
69
dráttarafl kærleikans i sálu sinni og rnikið af mælsku og
lireinskilni trúarinnar.
Aftur er það vonlaust verk fyrir hvern þann, sem
sjálfur ber dreifingaröflin í sálu sinni og látið hefir þau
fá vald yfir hjarta sínu og lífsstefnu. Þeim manni verður
aldrei neitt ágengt með að draga hugi manna saman utan
iim fagnaðarboðskapinn, sem ekki er algjörlega einlægur
í öllum viðskiftum við mennina og afskiftum sínum af
málum þeirra. Það liggur i augum uppi, að í öðru eins
mannfélagi megi ekki flekkir vera,opinberir og augljósir,
á lífsbreytni þeirra manna, er ætla sér að starfa í víngarði
drottins. Þeir ntega eigi þjóna þeirri lund, sem ávalt
aflar, sér fleiri óvina en vina, þar sem þeir eru, heldur
þeirri hógværu lærisveinslund, er gle_>mir mótgjörðum
og eengur með sáttaboð á milli þeirra, er andvígir kunna
að hafa verið.
Eg sneri heimleiðis aftur með þá sannfæring í huga,
að svo framarlega sem íslenzkar bygðir héldust á strönd-
mni, mundi drottinn senda réttan mann á réttum tíma.
Áður en við hurfum austur aftur, var okkur samr
ferðamanni minum og mér samsæti haldið af Ballard-
búum, bæði myndarlegt og ánægjulegt í alla staði. Þar
hafði eg þá ánægju að sitja við hlið .fyrveranda embætt-
isbróður míns, Jónasar Sigurðssonar, sem mælti fyrir
minni heiðursgestanna. Gaf bann i skyn, að ekki væri nú
alt með feldu með mig framar en suma aðra. Bæði þætti
eg nú nokkuð frjálslyndur upp á síðkastið og svo þjónaði
•eg jafnvel söfnuði, sem stæði fyrir utan kirkjufélagið.
Frjálslyndið sagði eg honum, að bezt væri að láta liggja
milli hluta, en ánægður væri eg, ef allir söfnuðir, sem
væru fyrir utan kirkjufélagið, væru á eins vissri leið inn