Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1907, Qupperneq 106

7«
ÓLAFUR s. thorgeirsson:
kalli hún á pólitíiS. Svo rífur hún sig- lausa ogf hleypur
frá honum.
Ólafur stendur eftir höggdofa. Hann svimar og
vieit naumast hvaö fram viö hann hefir komiö. Hann
haföi ekki hugsað urn annaö en faömlög og blíöu og alt
íþað ástríki, sem ein mannssál fær annari í té láti'ö, áöur
hann kemur til Winnipeg. En þegar hann lcemur, eru
viðtökurnar svona. Heitmey hans, er hann fyrir tveirn
árurn hafði fengiö alt þaö fé, er hann til margra ára
haföi saman dregið með súrum sveita, til þess að hún
gæti komist til Ameríku og liann fundið hana þar og- þau
fengiö aö njótast alla æfi,—hún skammast sín fyrir hann,
hún vill ekki lá.ta nokkurn mann af því vita, áð hún hafi
þekt hann,—hún hrekur hann frá sér um leið og fundutn
ber samian og hann stendur uppi hælislaus, ráðþrota —
svikinn. Hann gengur í leiöslu út úr bænum, hangað til
hann er lcominn út á sléttuna fyrir utan bæinn. Þar
kastar hann sér niður og grætur, — grætur eins ög sá,
sem alt hefir misst og ekkert hefir lengur að lifa fyrir.
„Það heyröi enginn ncnia sléttan. sem héðan af átti aö
veröa eina unnustan hans og er flestum unnustum betri.
Því hún gjörir mann auðugri, har sem margar unnustur
gjöra menn fátækari; því áö hún er síung og síhraust og
deyr aldrei burt frá manni, heldur tekur mann þvert á
móti í fang sér, þegar niaðu.r er sjálfur dauður og faðm-
ar mann til eilífðar." Svo endar sagan.
Sá, sem í sögu þessari hykist lesa uin ræktarleysi
Vestur-íslendinga til hræðra sinna og systra, er heiman
koma, myndi veröa allfjarri réttum skilningi. Þaö rækt-
arlevsi Þefir aldrei til veriö, hó hégómaskapur og fordikl
og Íýmis konar tilgerð kunni stundum að hafa dregið
slæ'ður sínar yfir bróðurkærleikann. Engum manm var
það fjær að ásaka Vestur-íslendinga um slíkt ræktarleysi
en höf., hví hann hafði opin auigu fyrir hví, sem lagt var
í sö'ur í hví tilliti. Aðalatriðið, sem hann ætlar sér að