Alþýðublað Hafnarfjarðar - 15.12.1962, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
Standancli t. f. v.: Hallsteinn Hinriksson þjálfari, Ásbjörn Sigurjónsson fararstjóri, Karl Jóhannsson K. R., Hannes Sigurðsson Fram, Magnús Jónsson
K. R., Hjalti Einarsson F. H., I’étur Antonsson F. H., Örn Hallsteinsson F. H., og Hermann Samúelsson í. R.
Sitjandi t. f. v.: Kristján Stefánsson F. H., Sólmundur Jónsson Val, Ragnar Jónsson F. H., Gunnlaugur Hjálmarsson í. R., Birgir Björnsson F'. H.
Á myndina vantar Finar Sigurðsson F. H. og Karl Benediktsson Fram. — Myndina tók Sveinn Þormóðsson við komu kappanna til Reykjavíkur.
ÍSLENZKIR AFREKSMENN
Handknattleíkslíð lieimsmeistarakeppnmnar í V-Þýzkalandi 1961
næstu árum geisa fádæma harðindi
hér á landi, en allt um það eru
Garðhreppingar, sem voru orðn-
ir sérstakt hreppsfélag, allathafna-
samir við vegagerð. Árið 1881 kemst
vegur yfir Hraunsholtið, og þá og á
næsta ári munu gerðar brýr yfir
Austurmýrina og upp Arnarnesið.
Sá vegarkafli að Arnarneslæk var
löngum nefndur „Mýrarbrú". Arn-
arneslækurinn var þó óbrúaður enn
um skeið.
Árið 1883 er tekið að leggja veg
frá Hamrinum suður á Hvaleyri
og hugsa fyrir brú á Kópavogslæk.
Sú brú mun hafa komizt á 1884 eða
1885, og hefur sennilega einung-
is verið göngubrú í fyrstu. Um jiær
mundir eignast Garðahreppur nýja
stétt embættismanna, vegabætar-
ana, og bera þeir Magnús Brynjólfs-
son á Dysjum og Þorgils Halldórs-
son í Miðengi fyrstir þann titil.
Hreppnum var skipt í umdæmi
milli þeirra. Skyldi Magnús sjá um
vegagerðina í Hafnarfjarðarhraun-
um, en Þorgils í Garðahverfi og
uppbæjum.
Ekki urðu neinar stórbreytingar
á vegamálum hreppsins við tilkomu
þessara embættismanna. Af sam-
göngubótum fara heldur fáar sög-
ur næsta áratuginn. Verkfærakostur
manna var af mjög skornum
skammti, venjulega ekki annað en
skófla, járnkarl, haki eða mölbrjót-
ur og handbörur. Árið 1899 sam-
þykkir hreppsnefndin að kaupa
Landssjóðsverkfæri fyrir kr. 17,50.
— sautján krónur og fimmtíu aura
— til hreppsvegasjóðs. Þá var
„kirkjuvegurinn með sjónum fram
að Görðum orðinn bráðófær" og
skyldi ráðizt í endurbætur á honum
með 300 kr. lántöku.
Lítið var fengizt um vega- og
gatnagerð í þorpinu sjálfu. Brú
var gerð á lækinn um 1785, að því
er Gísli Sigurðsson telur. Sú brú var
sunnan við Brúarhraunsklett. Ann-
ar brúarsporðurinn stóð á Brúar-
klöppinni, en hinn á eyraroddan-
um. Þetta mannvirki kom helzt að
gagni á fjöru, því að á flóðinu var
það umflotið sjó. Síðar er brúin
færð, og stendur hún þá um skeið
fram undan þeim stað, þar sem
búð Olivers er nú. Þessar brýr
voru gerðar og kostaðar af kaup-
mönnum. I þriðja sinn er henni
fundinn staður undan Einarsbúð,
og það er sá brúarflutningur, sem
vofir yfir 1902. Þegar brúin var
færð, fylgdi því m. a. sá kostnaður
að teygja veginn að henni. Hrepps-
nefndin leitaði til sýslunefndar um
fjárstyrk til framkvæmda og f'ékk
500 kr. til vegagerðar niður í Hafn-
arfjörð, um þorpið og til búargerð-
ar gegn tvöfaldri upphæð til sömu
framkvæmda annars staðar frá. Það
fé lagði lireppsnefndin til, og þá
um vorið var í fyrsta sinn lagður
„viðunanlegur akvegur“ ofan í
Hafnarfjörð.
Sumarið 1902 var í fyrsta sinn
hægt að komast með vagna niður
í verzlunarstaðinn Hafnarfjörð, en
ekki f gegnum þorpið. Á næsta ári
var nýja brúin byggð á lækinn og
hafizt handa um vegagerð í þorp-
inu. Þá varð það, að búendur í
Brekkunni sunnaft lækjar báðu
hreppinn að leggja til land undir
veg, sem þeir ráðgera að leggja
beint upp Brekkuna (Illubrekku)
milli sýslumannshússins og barna-
skólans, „þar sem nú er mjór
gangstígur“. Einnig báðu þeir utn
fjárstyrk til vegagerðarinnar. Þeir
fengu landið, ræmu af lóð barna-
skólans, og var heitið 20 króna
virði í vinnu, sem hreppurinn út-
vegaði. Með þennan bakhjarl var
einnig tekið að leggja Suðurgöturia.
Þar nteð opnaðist akfær leið gegn-
um Hafnarfjörð, og árið eltir veitti
landssjóður 2.800 kr. til vegagerðar
milli Hafnarfjarðar og Vogastapa-
Sá vegur átti langt í land, en þó var
áfanga náð; Hafnarfjörður var
kominn í vegasamband við un1'
hverfið. Hitt var annað mál, að
vegakerfið beindi brautir manna til
Reykjavíkur, en ekki hinnar fornu
hafnar við Faxaflóa.
Helztu heimildarmenn niínn
eru þeir Gísli Sigurðsson lögreglu-
þjónn og Adoll J. E. Petersen verk-
stjóri.
II. Þ.