Alþýðublað Hafnarfjarðar - 15.12.1962, Blaðsíða 37

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
37
Gestir Hraunbúa á landsmótinu.
!■ Menntamálaráðherra, dr. Gyili I>. Gíslason, Guðmundur í. Guðmundsson utanríkisráðherra og irú. 2. Steíán Gunnlaugsson fyrrv. bæjarstj.
3. Bjarni Snæbjörnsson læknir og frú ásamt Eiríki Jóhannessyni. 4. Tveir Skotar með Vilbergi Júlíussyni félagsforingja.
þjóðlífið fór ekki harðara en hann.
En hesturinn, smalinn og hundur-
inn voru vinir, og hraðinn ekki
meiri en svo, að það gafst gott
tóm til að athuga smátt og stórt,
lifa í og með náttúru landsins. Bíll-
tnn þýtur áfram eftir hörðum vegi
og lítil snerting við land og þjóð,
nema gát sé haft á. Það er eins og
með gullkálfinn, hann getur verið
þarfur þjónn, en er afleitur hús-
oóndi. Vélin, af hvaða tagi sem hún
er, má ekki komast upp á milli
mannsins og náttúrunnar.
Bíllinn er að sjálfsögðu þarfur
þjónn, þegar tilgangurinn er ekki
sá að þjóta áfram í striklotu með
öllum þeim hestöflum, sem vélin
geymir. Hann gefur meiri lækifæri,
rétt með farinn, til að kynnast
landi og þjóð en kostur hefur verið
á í öll íslands þúsund ár. Ég get
ekki rakið allar skátans margvíslegu
íþróttir, en á ferðalagi nemur hann
staðar, tjaldar, tilreiðir mat sinn og
ból. Hann er sjálfbjarga, viðbúinn,
og betur klæddur og væddur gegn
umhleypingum en áður eru dæmi
til. Það er fyrst núna gott að vera
útilegumaður á íslandi.
Skátinn kveikir varðeld og söng-
urinn kveður við í kvöldkyrrðinni.
Hugurinn opnast og sögur og sagnir
rísa upp úr djúpunum, og svipir
minninganna úr gleymskunni, þeg-
ar rökkrið færist yfir. Gamli og nýi
tíminn fallast í faðma. Svo þagnar
allt, og kyrrðin og hvíldin ríkir til
sólaruppkonui.
Ég er töluvert eldri en íslenzkur
skátafélagsskapur. En við nutum
samt margs, sem þér viljið ekki, að
íslenzk æska fari á mis við. Við
stöndum liér á sagnhelgum stað,
sem ilmar af kjarnmiklum gróðri,
Bláskógar allt um kring. Ég minn-
ist þess, að ég kom hér eitt sinn
fyrir meir en fjörutíu árum með
tveim félögum. Við lögðum á heið-
ina síðla dags, gangandi og tylltum
okkur til hvíldar þegar vellirnir og
vatnið blasti við. Þá reis sólin í
austri og gyllti allt himinhvolfið.
Spegilslétt vatnið endurspeglaði
himinljómann. Ég hef aldrei séð
dýrlegri sýn. Er það ekki einmitt á
slíkum stundum, sem við fyllumst
djúpri lotningu fyrir þeim öflum,
sem standa ósýnileg að baki lífsins
og allrar tilveru? Sé Drottni dýrð!
Að lokum árna ég Skátum, ís-
lenzkum og allra þjóða, heilla og
hamingju í göfugu starfi fyrir land
og lýð.
Nóttin þegar rúmiS féll um koll
Framh. af bls. 35.
an aftur niður í meðvitundarleys-
ið. Hinn liræðilegi hávaði vakti
samt samstundis móður mína í
næsta herbergi, sem ályktaði tafar-
laust, að það hefði rætzt er hún
hafði óttazt sem mest. Hún hélt, að
stóra trérúmið með þunga höfða-
gafiinum hefði oltið um koll og
°fan á pabba. Þess vegna æpti hún
npp yfir sig: „Við skulum fara til
aumingja pabba ykkar!“ Þetta
hróp, fremur en hávaðinn, er rúm-
tetrið mitt féll um koll, vakti Her-
rnann, sem svaf í sama herbergi og
mamma. Hann hélt, að mamma
hefði sleppt sér. „Það er allt í lagi
nteð þig, mamma mín!“ æpti hann
að henni og reyndi að friða hana.
hau æptu þarna til skiptis hvort til
annars í allt að tíu sekúndur: „Við
skulum fara til aumingja pabba
ykkar!“ og „Það er allt í lagi með
Þtg. mamma mín!“ Þessi hróp
vPktu P.rigga Bragg. Er hér var
komið sögu, gerði ég mér grein fyr-
,r því, þótt á óljósan hátt væri,
hvað var að gerast. En ég gerði
mér enn ekki grein fyrir því, að
eg var undir rúminu í stað þess að
'era uppi í því. Briggi vaknaði við
hræðsluóp og læti og ályktaði taf-
arlaust, að hann væri að kafna og
allir væru að reyna að vekja hann
til lífsins. Hann rak upp veikbyggt
óp og greip kamfóruglasið. Hann
hellti úr því yfir sig í öllu fátinu
í stað þess að þefa af því. Það gaus
uþp ægisterk kamfórufýla í lier-
berginu. Briggi saup hveljur og
tók andköf eins og maður, sem
kominn er að drukknun, því að
honum hafði næstum tekizt að
kæfa sig, er hann dembdi yfir sig
þessari hryðju af kamfórunni, en
lyktin al henni ætlaði mann alveg
að kæfa. Hann stökk fram úr rúm-
inu og þreifaði í írafári eftir opn-
um glugga. Hann rak samt hönd-
ina í glugga, sem var lokaður. Hann
lamdi lmefanum í rúðuna, og ég
heyrði brotin hrynja niður á stíg-
inn fyrir neðan. Um sama leyti var
ég tekinn til að reyna að staulast
fram úr, að ég hélt, en þá fannst
mér réttilega, að rúmið væri ofan
á mér, og ég fylitist hrollköldum
ótta. Ég var alveg svefndrukkinn,
og mig grunaði nú, að öll lætin
stöfuðu af því, að allir væru að
gera tilraun til að bjarga mér tir
einhverjum ægilegum og alveg sér-
stökum voða. „Náið mér héðan út!“
æpti ég því. „Náið mér héðan út!“
Ég held, að ég liafi nú verið farinn
að álíta, að ég væri grafinn lifandi
niðri í einhverri námu. Þetta var
líkast martröð. Briggi saup ennþá
hveljur og buslaði í kamfórunni.
Er hér var komið málum, var
móðir mín tekin til að reyna að
opna dyrnar að loftstiganum, og
Hermann var á hælum hennar. Þau
héldu bæði áfram að æpa. Þau ætl-
uðu sem sé upp til þess að reyna
að draga líkama föður rníns út úr
rústunum. Dyrnar voru samt ein-
hvern veginn klemmdar aftur og
létu sig ekki, hvernig sem hamaz.t
var á þeim. Hún hélt áfram að
hrista hurðina, og jók þetta aðeins
á allan gauraganginn og ringulreið-
ina. Roy og hundurinn Rex voru
nú komnir á lappir, annar hrópaði
og spurði, en hinn gelti og gjamm-
aði.
Pabbi gamli, sem lengst var í
burtu og svaf fastast allra, hafði nú
loks vaknað við öll höggin á stiga-
hurðina. Hann hélt, að húsið gæti
staðið í björtu báli. „Ég er að
komal Ég er að komal“ stundi
hann lágri, svefnþrunginni röddu.
Það tók hann margar mínútur að
ranka alveg við sér. Móðir mín
hélt ennþá, að hann væri klemmd-
ur undir rúminu. Hún hélt því að
hið lága óp hans: „Ég er að koma!“
væri hið dapurlega óp mannveru,
sem hefur sætt sig við örlög sín og
býr sig nú aðeins undir að ganga
á fund skaparans. „Hann er að
deyja,“ æpti hún því.
„Það er allt í lagi með migl“
æpti Briggi Bragg, til þess að full-
vissa hana um, að hann væri sjálf-
ur ekki að deyja. Hann hélt ennþá,
að það væri návist hans sjálfs við
dauðann, sem móðir mín óttaðist.
Loks fann ég ljósahnappinn í her-
berginu, kveikti og opnaði dyrnar.
Briggi Bragg og ég bættumst síðan
í hóp hinna við stigahurðina.
Hundurinn Rex réðst nú á Brigga
Bragg, en honum hafði ætíð verið
illa við hann. Hann gerði ráð fyr-
ir, að Briggi væri upphafsmaður-
inn að öllum þeim ólátum, sem
dunið höfðu yfir.Roy varð að skella
Rex flötum og halda honurn síðan
með valdi. Nú gátum við heyrt
pabba skreiðast úr rúminu uppi.
Roy svipti stigalmrðinni upp með
því að neyta allra krafta sinna, og
nú kom pabbi skjögrandi niður
sugann, syfjaður og afundinn, en
heill á húfi. Mamma tók til að
gráta, er hún sá hann. Rex byrjaði
að spangóla. „Hvað í ósköpunum
gengur á hérna?“ spurði pabbi
gamli.
l.oks gátum við skeytt hin ein-
stöku atriði atburðarásarinnar sam-
an líkt og risastóra myndaþraut.
Pabbi gamli fékk kvef af því að
vappa um berfættur, en þetta hafði
engar aðrar illar afleiðingar. „En
mikið er ég nú fegin,“ sagði
mamma loks, „að hann afi ykkar
var ekki staddur hérna líka!“ Hún
lítur sem sé alltaf á björtu liliðar
lífsins.