Alþýðublað Hafnarfjarðar - 15.12.1962, Blaðsíða 20

20
ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
LofkvœÓi Ij^afnarfjarÓar
Sungið og kveðið af Salomoni hinum unga
í fyrsta mánuði hins tíunda árs hinnar tuttugustu aldar.
Um Hafnarfjörð menn hafa margt að segja,
þeir halda’ ’ann muni bráðum fara að deyja
úr hor og deyfð og hugarvíli þungu
— og hrakspárnar, þær gægjast eins og vofur
hérna í hrauninu — fram úr hverri sprungu.
Menn segja að hér sé þrek og dáð að þverra,
og það sé orðið núna mikiu verra
að vera hér, en var í fyrri daga,
— þegar vinnu- og fiskleysið var sem tilfinn-
anlegast og Bakkus æfði vini sína á hverjum
degi í — að fljúgast á og slaga.
En þessu’ er ekki þannig varið bræður!
Þetta segja hara nokkrar hræður,
sem ekki kunna ástand það að meta
— sem þessi framfarabær er kominn I og
halda að það séu æðstu gæði lífsins —
að hafa nóg að éta.
En þessar raddir þarf að kveða niður,
og þagga niður aliar barlómshviður
og láta gjalla Iofstír Hafnarfjarðar
— svo frægð hans og frami verði kunn hverju
mannsbarni — vorrar fósturjarðar.
Já, hér er allt sem huga vorn má gleðja
og hálfri krónu þori ég að veðja
að hér á landi er hvergi betra að búa
— þó bændurnir í sveitinni hristi máske höfuðin
— og vilja naumast trúa.
Hið fyrsta hér, sem mætir allra augum,
er ágæt höfn og skipin — full af draugum,
sem haggast ei þótt hamist sjór og vindur
— því hafnamefndin og umsjónarmaðurinn þau
— með galdrafjötrum bindur.
En þegar vorið vetrar fjötra brýtur,
og válegt myrkur skammdegisins þrýtur,
þá fyrir mönnum reimleikinn má rýma,
því sjómannaliðið leggur þá undir sig skipa-
flotann og fer — við haf og þorsk að glíma.
A sumrin er hér fjör og líf í lagi
þá líta má hér fólk af ýmsu tagi;
hér ægir saman öllum heimsins þjóðum
— svo sem: Dönum, Norðmönnum, Svíum,
Englendingum o. fi. — illum bæði og góðum.
Þá safnast fólk á hverjum drottins degi
í danssalinn, því „herra“ vantar eigi,
og „dömur“ sig í beztu fötin búa,
— því ekkert er jafn „yndislegt" og að dansa
við útlendu sjómennina. — Því megið þið trúa!
Og sjálfsagt er það sannleikur að tarna,
þú sérð það, vinur, ef þú kcmur þarna!
Því inni í salnum eru nógar stúlkur
— já oft og tíðum tvær um einn eða vel það
og ekki bagar málið — því augun eru túlkur.
En þegar fer að halla sumri hlýju,
þá hýrnar yfir bænum enn af nýju.
Er kvöldar, undur eitt þér mikið sjáið,
— þvi á svipstundu sveipast bærinn himneskri
rafljósabirtu — sem aldrei getur dáið!
Og Ijóminn sá er Þórði litla að þakka;
hann þekkir allar rafvélar og „takka“,
og lætur vatnið vélum sínum snúa.
— Hann kærir sig kollóttan þó „stöðin“ leiki
á reiðiskjálfi, og segir — að þar sé gott að búa.
I Hafnarfirði er fjör og félagsandi
og félögin þar öll í bezta standi.
Hve mörg þau eru, er ei gott að segja
— En samt langar mig til að minnast nokkurra
hér, svo nöfnin að minnsta kosti — skuli ekki deyja.
Goodtemplara fyrst skal fræga telja,
sem forðast bæði að kaupa, neyta og selja
allt það, sem að „áfengi“ menn kalla,
— og það er þeirra líf og yndi, bæði á fundum
og utan funda — um bindindi að spjalla.
Þeir óska Kusal) norður bæði og niður,
þeir njósna djarft, svo hvergi er orðinn friður
fyrir þá er Bakkus vilja blóta,
— og ef meðlimir þeirra iíta hýrt til Bakkusar
og láta hann lokka sig — refsing fljótt þeir hljóta.
Svo er „Báran“, sem að aldrei „fellur",
þar sjómannsraustin snjöll á fundum gellur,
um kvenfólk ekki kunna þeir að slúðra,
— hcldur eggja þeir hver annan til vasklegrar
framgöngu á hafinu — og blása í þokulúöra.
Stúlkur engar fjörga fundahöldin,
þær fá þá varla til að dansa á kvöldin;
þeim finnst það betur sæma sínu standi
— að dansa við Ægisdætur á hafinu, en við
Evudætur — uppi á þurru Iandi.
Um „Hlíf“ ég hefði næsta nóg að tala,
ef nægur væri tími um margt að hjala.
Hún breiðir sína blíðu verndararma
— yfir verkmannalýðinn, sem vinnuveitend-
urnir — annars mundu þjarma.
Hún rís á móti öllum þrældóms anda,
og öndverð móti kúgun fast vill standa,
það félag allt of fáir vilja styðja,
— þó eru það helzt þorskprangararnir og aðrir
atvinnurekendur — sem burt því vilja ryðja.
Hér er fjörugt „Félag ungra manna",
sem fyrirlítur svefnmók Ietingjanna;
á höfninni þeir eins og selir synda
— og á veturna þjóta þeir á skíðum eftir
fönnum eða — skauta á fætur binda.
Island gamla ætla þeir að klæða
ýtrum skógi er vaxa mun til hæða;
til sigurhæða lyfta þjóð og landi,
— en til þess að þetta geti orðið, þarf viljaþrek
og starfsþróttur félagsins — að vera í góðu standi.
„Kvenfélagið” allir ættu að þekkja,
aldrei mun því nokkur kraftur hnekkja,
því kvenfólkið þar knýtir félagsböndin,
— og kvenþjóðin er það, sem hún sýnist, bæði
heima og heiman og máttug netta höndin.
Aðeins „frúr“ og „frökenar“ þar starfa,
fjarska mikið vinna þær til þarfa;
hugga, græða og hjálpa öllum konum
— en liarla lítið skiptir félagið sér af
— okkur karlmönnonum.
„LúðrafIokkur“ leikur fyrir bæinn
lögin snjöll, það styttir mörgum daginn.
Þá stansa þeir, sem strætum eftir rása
— og dást einkum að því, hvað þessir menn
séu — óþrcytandi að blása.
I) Bakkus.
En sumir aftur sín á milli hjala:
„Sízt er hér um listamenn að tala,
því Danskurinn, hann blæs svo Iangtum betur
— og Islendingar ná aldrei þangað með tærnar, sem
hann hefur hælana". — Við sjáum nú hvað setur.
„Skemmtifélag”, skipað tignarmönnum,
skemmtir sér þá linnir dagsins önnum;
við tafl og spil og dans þeir ólund eyða,
— en þarna má enginn koma, nema hinir útvöldu
sjálfir og þeir, sem þeir af náð — vilja þangað leiða.
Féiögin þau eru eflaust fleiri,
þvi enginn bær er Hafnarfirði meiri
I félagsskap og fjöri, hér á landi
— og hér er bróðurást og allt annað, sem eflir
hagsæld og framfarir bæjarins — I ekta góðu standi.
A haustin margir hingað vilja róla;
hjörtun ungu þrá vorn menntaskóla,
við Flcnsborg er sá frægi skóli kendur.
— Þar er margs konar vísindum og speki ausið
— út á báðar hendur.
Þaðan skærar lærdómslindir streyma
til landsins barna, sem í viilu sveima.
Hefði þingið skólann skorið niður
— þá hefði þar hrapað fögur stjarna af menntahimni
íslenzku þjóðarinnar — en vinsæld skólann styður.
Á Hafnarfjarðar Hamri fögrum gnæfir
— „Herkastalinn", þar sem Dísa æfir
mælsku sína’ og margir „hermenn“ fleiri!
— en hinir syndugu hlusta á með andagt og
eftirtekt og finnst — þeir englaraddir heyri.
Aður en ég botninn slæ í braginn,
býsna mjög þó liðið sé á daginn,
vil ég minnast aðeins fáum orðum
— á bæjarstjórnina og helztu afrek hennar, því
það er hún, sem heldur öllu í skorðum.
I henni sitja sjö menn tígulegir,
sérhver maður fyrir þeim sig hneigir,
Hafnarfjörð þeir fyrir brjósti bera.
— Þetta eru Iíka læknar, kaupmenn, alþingis-
menn og trésmiðir — sem allir eiga að þéra.
Bæjarstjórnin lætur leggja vegi,
og lítur eftir því á hverjum degi,
hvort vatn og ljós og vegir séu í standi,
— því alla skapaða hluti athugar hún, skoðar
og rannsakar — bæði á sjó og landi.
Vatnið heim úr Lækjarbotnum leiðir
og ljósaskrúð um hús og götur breiðir,
svo allir bráðum yztu myrkrum gleyma,
— unga fólkið í Hafnarfirði fær aldrei tæki-
færi til — í niðamyrkri að sveima.
Hafnarbryggju upp þeir ætla að setja
— aldrei þeir til stórræðanna letja —
til þess vantar ekkert nema aura
— en svona dugleg og framkvæmdarsöm bæjar-
stjóm er ekki smeyk — að kaupa nokkra staura.
I safngryfjum þeir sorp og fleira geyma
svo það ekki gjöri skaða heima,
þar skal það um ár og aldir liggja,
— og þegar þessi er full, þá opnar bæjarstjórnin
sjóð sinn og lætur — nýja gryfju byggja.
Þótt leitað sé með öllum íslandsströndum
og æði víða hér á Norðurlöndum,
þá mun ei finnast bæjarstjórnin betri,
— en sú sem ríkir hér í Hafnarfirði, því lofstír
hennar ætti að skrifast gullnu logaletri.
Þessar bögur öllum ættu að sýna
að ekki er menning bæjarins að dvína,
að hrakspárnar á engu cru byggðar,
— en allar Ieiðir kaupstaðarins til frægðar og
farsældar — eru mjög vel tryggðar.
Ilafnarfjörð menn ættu ei að níða
í orði’ og verki’ ’ann fremur reyna’ að prýða
til þess er bragur þessi cinmitt gjörður,
— og finnst mér því vel sæma að Ijúka máli mínu
með þessum tveim orðum: — LIFI HAFNAKFJÖRÐUR!