Alþýðublað Hafnarfjarðar - 15.12.1962, Blaðsíða 29

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
29
2. flokkur Hauka 1944.
Aftari röð frá vinstri: Beinteinn Sigurðsson, Ólafur Eyjólfsson, Ingólfur Guð-
mundsson, Vilhjálmur Skúlason, Sigfús Bergjrórsson, Brynjólfur Jóhannesson.
Frentri röð frá vinstri: Óskar Halldórsson, Jón Pálmáson, Ragnar Sigurðsson,
Bjargmundur Tryggvsaon, Þorvarður Þorvarðarson.
höfðu notið staðgóðrar þjálfunar.
Og þótt reynt hefði verið að halda
við þjálfun yngri flokka, þá flosn-
úðu þeir tiltölulega fljótt upp, þar
sem þeir höfðu ekki það aðhald,
sem eldri flokkar geta veitt með
tilveru sinni. Til þess að forða því,
að stofnað yrði þriðja knattspyrnu-
félagið í bænum, Knattspyrnufélag
Hafnarfjarðar, þá gengu Haukar
°g F.H. til samvinnu, og sú sam-
vinna skyldi tryggð með stofnun
sérráðs í knattspyrnumálum K.R.
H. -
í kringum Albert safnaðist fljótt
stór hópur knattspyrnuunnenda og
ekki leið á löngu, þar til krafta-
verkin fóru að ske og komu næst-
úm eins og á færibandi. Það hefst
með því að búningsskálinn var
teistur og var það eitt glæsilegasta
átak, sem hefur verið gert knatt-
spyrnumönnum til handa á síðari
árum, og máttum við muna tím-
ana tvenna, þegar við þurftum að
klæðast æfingabúningum án skjóls
í misjafnri veðráttu. Það næsta, sem
gerðist, var það, að flokkurinn sigr-
aði í 2. deild 1956 og öðlaðist þar
nreð rétt til að keppa í 1. deild
1957. Með stöðugum æfingum og
góðri samstöðu liélt flokkurinn sér
nppi í 1. deild 1957 og mátti leika
þar aftur 1958, og þá á því ári er
svo reist félagsheimili, sem bæjar-
stjórn Hafnarfjarðar keypti á síð-
astliðnu ári.
Árið 1958 er Murdo Mac Dougall
i’áðinn hingað sem þjálfari, aðal-
lega fyrir yngri flokkana. Murdo
reyndist prýðisgóður þjálfari, en
vegna þess að hann fékk ekki þá
aðstoð frá hendi eldri knattspyrnu-
nianna og áhugamanna, þá náði
kann heldur skammt og hvarf héð-
an eftir tveggja ára þjálfun og hef-
ur síðan þjálfað yngri flokka lijá
Val.
1959 fellur knattspyrnuflokkur-
inn niður úr 1. deild.
1960 er svo hópurinn þjálfara-
laus, en vegna þess að í hópnurn
voru ýmsir, sem lært höfðu hjá Al-
bert og voru auk þess fullir áhuga,
heppnaðist þeim með fádæma
dugnaði að spila sig upp í 1. deild
aftur.
Og áfram var haldið af sama
krafti. K.R.H., unglingaráð, bæjar-
yfirvöld og síðast en ekki sízt bæj-
arbúar tóku höndum saman til
þess að gera flokknum kleift að
lialda sér uppi í 1. deild. Bæjaryfir-
völdin með bæjarverkfræðing í
broddi fylkingar hófust handa með
að lagfæra og bæta völlinn og hafði
það nokkuð örlagaríkar afleiðing-
ar. Vegna veðráttu og hve seint
gekk að lagfæra völlinn, gátu knatt-
spyrnumenn lítið æft sig á honum
fyrir íslandsmót, og má með sanni
segja, að völlurinn var ekki tilbú-
inn til notkunar fyrr en nokkrum
klukkustundum áður en fyrsti leik-
ur í íslandsmótinu 1961 hófst.
Strax í ársbyrjun 1961 hóf K.R.
H. undirbúning að fjáröflun. Byrj-
að var á því að senda bæjarbúum
dreifibréf, þar sem tekið var frarn,
að knattspyrnumenn hér í bæ, sem
náð hefðu að leika sig upp í 1.
deild á árinu áður, hefðu hug á
að leika þar áfram. Til þess að það
mætti verða, þá þyrftu þeir úrvals-
þjálfara, en slíkir kosta mikið fé
og eins starfsemin í heild. Síðan
voru prentaðar kvittanir að upp-
hæð kr. 25,00 hver, sem bæjarbúar
gátu keypt, til að styrkja flokkinn
fjárhagslega. Bæjarbúar tóku þessu
af þvílíkum glæsibrag, að á tiltölu-
lega skömmum tíma safnaðist ná-
lægt þrjátíu þúsund krónur og auk
þess gaf Venus h.f. flokknum 25
fótknetti, og eiga allir þessir aðilar
miklar þakkir skildar fyrir aðstoð
sína við knattspyrnumenn hér í
bæ.
Vegna þessa framlags var flokkn-
um kleift að ráða hingað lands-
kunnan knattspyrnuþjálfara, Karl
Guðmundsson. En þegar svona var
komið málum, var þróun knatt-
spyrnumála komin á það stig, að
leið hennar lá að algerri samein-
ingu beggja knattspyrnufélaganna.
Fjöldi þeirra, sem stunduðu
knattspyrnu með 1. deildarliðinu,
•1
var um 13—15 manns. Hvað hafði
raunverulega skeð? Ekki var þetta
vegna þess að aðbúnaður knatt-
spyrnumanna væri svo slæmur.
Einn bezti þjálfari, sem tök voru
á að fá hérlendis, var með flokkinn.
Verið var að endurbæta og lagfæra
völlinn og fastráðinn starfsmaður
við hann. Hvað var hér á seyði?
Jú, það, sem skeði, var einfaldlega
það, að of lítið nýtt blóð hafði
bætzt við í hópinn. Þetta millibils-
ástand hafði ríkt frá því að
völlurinn var lagfærður 1947 og
þar til Murdo tók til að þjálfa
yngri flokkana. Að vísu var hér á
sumrum um mánaðarskeið hverju
sinni Axel Andrésson sendikenn-
ari, en hann kenndi yngstu flokk-
unum. Það sem ég held, að ráðið
liafi úrslitum, er það, að félögin
sjálf hafi ekki verið það aðhald,
sem þurfti til þess að halda saman
drengjunum, þegar þeir gengu upp
úr yngstu flokkunum. Leikirnir
vor og haust, sem áður voru liáðir,
gáfu svo mörgum tækifæri til að
keppa og þar með viðhalda áhug-
anum til knattspyrnuíþróttarinn-
ar.
Þegar við, sem höfum verið í
flokknum og starfað kring um
hann, horfum til baka og reynum
að vega og meta, hvað hefði þurft
að gera til viðbótar, til þess að
tryggja og styrkja viðhald flokks-
ins í 1. deild, þá kemur vafalaust
margt til greina.
Okkur verður hugsað til þess, að
fyrst á vorin, þegar lið úr Hafnar-
firði fer til æfingaleikja við félög
í Reykjavík, fara Hafnfirðingar oft
með sigur af hólmi. En svo þegar
Reykjavíkur-liðin hafa lokið sínu
vormóti, þá snýst þetta alveg við.
Albert Guðmundsson og kappar hans 1955.
Standandi t. f. v.: Albert Guðmundsson, Ólafur Þórarinsson, Einar Sigurðsson, Beinteinn Sigurðsson, Sverrir Júlíus-
son, Ásgeir Þorsteinsson, Ungverjinn Baila, Kjartan Elíasson, Óskar Halldórsson, Sigurjón Gíslason og Ragnar Jónsson.
Fremri röð t. f. v.: Rúnar Brynjólfsson, Gunnar Stefánsson, Steinar Erlendsson, Jón Pálmason, Jóh’ann Ólafsson,
Bergþór Jónsson, Ingi Björn Albertsson og Harry Einarsson.