Alþýðublað Hafnarfjarðar - 15.12.1962, Blaðsíða 15

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
15
Víkingaskip Júlíusar V. Nýborg í Hafnarfjarðarhöfn 1930.
Þeáaí Nýja bryggjan var IjyááS
Síðara hluta ársins 1930 réðst bæjarstjórnin í að láta gera nýja haf-
skipabryggju fram af Brydeslóð, sem bærinn hafði keypt árið 1924.
Var bryggjusmíðin hafin um miðjan september og verkinu lokið snernma
árs 1931. Var bryggjan 190 m að lengd (landálman 100 m. og bryggju-
hausinn 90 m.), en breidd hennar er 12 m. Bryggjan var öll úr timbri,
en allir staurar voru járnklæddir nægilega langt upp, til' þess að þeir
verðust tréátu. Bygging Nýju bryggjunnar var á sínum tíma merkileg
framkvæmd og mikið mannvirki. Yfirsmiður við bryggjusmíðina var
Þorbjörn heitinn Klemensson. Fyrsti bryggjuvörður var ráðinn Magnús
heitinn Bjarnason.
Myndirnar eru frá smíði Nýjn bryggjunnar, en eigandi þeirra er frú
Ágústa Jónsdóttir, ekkja Þorbjarnar Klemenssonar, og hefur hún góð-
lúslega lánað myndirnar til birtingar í blaðinu.
Flokkur verkamanna ásamt yfirsmiði og bæjarverkfræðingi Emil Jónssyni.
til um varninginn. Eg sá rósótt sirz
og margt, sem ég hafði ekki séð
áður. Svo voru það skórnir.
Mamma mátaði á mig þá, sem mér
fundust fallegastir. Þeir voru mátu-
legir og kostuðu kr. 2,25. Ég vildi
fá að halda á bögglinum út úr
oúðinni. Ég gat varla trúað því, að
ég ætti svona fallega skó. Nú átti
ég 25 aura eftir og vildi kaupa
eitthvað handa systkinum mínum.
Það varð úr, að ég keypti rúsínur.
Við fórum heim til Elínar
Snorradóttur. Hún tók okkur ákaf-
lega vel, gaf okkur kaffi og alls
konar kökur, sem ég hafði aldrei
séð, en þótti ákaflega góðar. Áður
en við fórum, kom liún með hvíta
svuntu með rauðum leggingum og
mátaði á mig. Hún reyndist mátu-
feg. Elín sagðist hafa ætlað að
senda mér hana í afmælisgjöf, en
fyrst ég hefði komið, væri bezt ég
fengi hana strax. Mér fannst ég
aldrei hafa séð svona fallega
svuntu. Og ekki spillti það gleði
niinni, þegar Helgi kom með döðl-
nr, brjóstsykur og súkkulaði í stór-
Om poka, og sagði mér að hafa í
nesti.
Það var nú farið að líða á dag-
inn, en við áttum eftir að koma
til Katrínar frænku. Hún hjó við
Laufásveg. Yngsti sonur hennar,
Gunnar (nú forstjóri í ísafold), var
ákaflega þjóðlegur við mig. Hann
bauðst til að sýna mér kirkjuna
°g þinghúsið, og um tugthúsið
sagði hann mér, að það væri haft
Ul að láta í Jtað krakka úr Hafnar-
firði, og á götunum væru pólití
rneð borðalagðar húfur, sem væru
að leita að Jressum krökkum, en
niér væri óhætt, af því að hann
væri með mér. Hann fór inn í
búð og keypti gráfíkjur fyrir 25
aura og gaf mér Jrær í nesti. Það
fannst mér mikill höfðingsskapur.
Þegar við mamma lögðum af
stað lieim, var ég orðin lúin og
kveið fyrir að ganga. í Fossvogi
Éom ríðandi maður á eftir okkur.
Mér fannst ég verða allt í einu sár-
þreytt. Ó, ef ég fengi að koma á
bak. Maðurinn lieilsaði og reið
framhjá okkur, en varla meir en
svo sem tvær hestlengdir, Jrá stanz-
aði hann og spurði, hvert við ætl-
uðum. „Til Hafnarfjarðar," svar-
aði mamma. Hann leit snöggvast
á mig. „Á ég ekki að reiða Jjig dá-
lítinn spotta?“ sagði liann. Ég flýtti
mér til hans. Hann lét mig stíga
á fótinn á sér og lyfti mér söðul-
vega á bak. Ég varð feimin, en Jrað
var ekki lengi. Maðurinn fór að
spjalla við mig og spyrja mig um
allt mögulegt og Jrar á meðal, hvort
ég væri farin að lesa. Ég játti því.
„Hvað lestu?“ „Þjóðviljann, pabbi
kaupir hann,“ svaraði ég. Maður-
inn hló, en þessu reiddist ég. „Það
er ekkert að hlæja að,“ sagði ég
stórmóðguð. „Það er góður karl,
sent skrifar Þjóðviljann, og Jrað er
gaman að sögunum.“ Nú hætti
maðurinn að hlæja. „Á ég að segja
þér dálítið? Ég er karlinn, sem
skrifar Þjóðviljann." „Heitirðu
Skúli Tlioroddsen?" spurði ég. „Já,
og á heima Jtarna," og hann benti
mér á Bessastaði. Nú vaknaði for-
vitni mín, og mig langaði að vita
meira. Ég vildi vita, hvernig liann
færi að Jrví að búa til stafina í blað-
ið. „Það er gert í vélum.“ Og nú
fór hann að segja mér frá prentvél-
inni. „En hvað er að vera á und-
an samtíð sinni?“ spurði ég. „Pabbi
segir, að Jm sért )>að.“ Skúli horfði
svolitla stund fram fyrir sig, svo
brosti hann, að mér fannst hálf-
raunalega. „Jæja, nú förum við að
skilja,“ sagði hann og stöðvaði hest-
inn. „Sá, sem er á undan samtíð
sinni, fer ríðandi eða hlaupandi
Jtegar aðrir ganga. Vertu sæl, og
heilsaðu pabba þínum frá mér.“
Hann klappaði mér á kinnina, um
leið og hann renndi mér af baki.
Við vorum við hraunbrúnina.
Nú fór ég að líta eftir mömmu.
Þarna kom hún á Hraunsholtinu
og fór hratt yfir. í hendinni bar
hún klút, og í honum var aleiga
mín, og mér fannst ég vera ákaf-
lega rík. „Þú mátt ekki segja krökk-
unum, að ég hafi verið reidd,“
sagði ég við mömmu, „þau stríða
mér Jrá.“
Þegar við komum heim, var
lieldur en ekki tekið á móti okkur.
„Þurftirðu að bera hana eða leiða?“
spurðu systkin mín í kór. Ég leit
bænaraugum á mömmu, og hún
þagði.
En Jregar farið var að taka upp
bögglana, vildu allir koma sér við
mig. Svona sælgæti hafði aldrei
komið á okkar heimili fyrr. Þegar
ég var háttuð um kvöldið og fór
að hugsa um allt, sem ég hafði séð
og lieyrt, fannst mér Jretta vera
mikill merkisdagur og ég vera orð-
in ósköp rík. En þó var eitt bezt,
og það var að vera nú komin heim.