Alþýðublað Hafnarfjarðar - 15.12.1962, Blaðsíða 31

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
31
lig ætla að trúa ykkur fyrir miklu
leyndarmáli. Ég hef ætíð verið
hræðilega huglaus. Fáir eða engir
aðrir en ég hafi vitað þetta, því
a® ég hef reynt að fara eins vel
'tteð það og ég hef getað. Með
alls konar brögðum hef ég skýlt
ragmennsku minni. Það hefur
aldrei staðið á mér að taka vel
undir alls konar ráðagerðir félaga
minna, grobba af öllu og þykjast
Jens var frakkastur allra, brellinn,
og var höfuðpaurinn í öllum prakk-
arastrikum. Ég sá, að þeir höfðu
eitthvað sérstakt á prjónunum
núna. Svo stökk ég af baki til þess
að kynna mér alla málavöxtu. —
Strákarnir höfðu náð í stóran kassa
af sígarettum, og nú áttum við
allir að fara upp á hlöðuloft og
reykja.
En ég þurfti einmitt að flýta mér
heigull eða hetja
vera til í allt. En enginn veit hve
°lt mér hefur runnið kalt vatta
ITl1 Ui skinns og hörunds, þegar fé-
^•gar mínir hafa leikið ýmiss konar
bfellur, án þess að hugsa hið
nimnsta um afleiðingarnar.
Oft hef ég grátið yfir ragmennsku
1111 nni og stöðugt hef ég verið á
glóðuni um að einhver kvæði upp
lir um hugleysi mitt. Ég hef líka
°lt reynt að sigrast á þessum ræf-
dsskap mínum, en alltaf liefur það
verið árangurslaus barátta, þangað
til í gær ]Tn [ gær pom tækifærið,
heldur óvenjulegt tækifæri. En trúa
ntegið þið því, að ég átti bágt þá.
Én nú ætla ég að segja ykkur frá
því, sem fyrir mig kom.
Ég heiti Páll og pabbi minn er
hóndi. Ég geng í skóla þorpsins.
Skammt frá skólanum stendur göm-
td 0g hrörleg hlaða, sem ekki er
lengur notuð. Eigandi hennar vann
1 happdrættinu fyrir nokkrum ár-
um. Þá reif hann bæinn sinn og
llntti sig nær þjóðveginum. En af
einhverjum ástæðum lét hann hlöð-
l,na standa. Og auðvitað hertókum
'ið strákanir hlöðuna. Hún varð
e,ns konar leikjaborg okkar. Þar
höfum við nú háð margar tvísýn-
‘U' orustur. Inni í hlöðunni og um-
hverfis hana hefur oft verið ægi-
lega
gaman.
1;PP í hlöðugatið að utanverðu
iiggur gamall stigi. En uppi á loft-
inu höíðum við safnað saman
hálmi. Þar liggjum við oft og lát-
Um fara vel um okkur, höfum það
svo einstaklega þægilegt. Við skjót-
umst Jjangað oft og iðulega eftir
skólatíma eða seint á kvöldin.
Én svo var það í gær. Ég var að
koma úr skólanum og sá hóp af
slrákum, félögum mínum standa í
þyrpingu utan um Jens í Sogni.
heim, eins og vant var. Og kannski
var það satt. En aðalástæðan var
samt þctta gamla liugleysi mitt. Ég
óttaðist afleiðingarnar, ef það kæm-
ist upp, að ég hefði reykt. Pabbi
og mamma höfðu að sjálfsögðu
bannað mér að reykja, sagt að það
væri skaðlegt og að það gæti orðið
mér dýrt gaman. — Og til þess að
félögum mínum gæfist ekki tími
til að stríða mér, laumaðist ég
burt og geystist af stað heimleiðis.
Þegar ég hafði lokið við að borða,
var ég samt ekki í rónni lengur. Mig
langaði til að vita hvernig það
gengi til þarna í hlöðunni. Þegar
ég nálgaðist hlöðuna og hafði lagt
frá mér hinn gamla vin, hjólhest-
inn, heyrði ég allt í einu óm af há-
væru samtali, ógreinilegu og rugl-
inslegu. Þetta kom frá félögum mín-
um í hlöðunni. í fyrstu hélt ég að
þeir væru komnir í hár saman. En
svo var þó ekki. Það var annað og
meira, sem var að ske.
— Slökktu, slökktu, aulinn þinn,
kallaði einn.
— Hjálp, hjálp, það er kviknað í,
skrækti annar. — Hlaðan brennur.
— Það varst þú sem fleygðir ciga-
rettustubbnum, æpti sá þriðji. Og
svo hrópuðu þeir hverir í kapp við
annan: — Niður með ykkur. Flýtið
ykkur. — Við brennum inni. Og í
sama bili birtust tveir, þrír í hlöðu-
gatinu og hlupu í tryllingslegu of-
boði niður stigann. Fleiri komu á
eftir. Kæfandi reykjarsvælan liðað-
ist upp í kringum þá. Skyndilega
gera einhverja tilraun til þess að
bjarga honum. Og þó — ég þorði
ekki að bjarga honum. Það veit sá,
sem allt veit. — En þá kom ég auga
á vatnsbalann. Það var stór trébali.
Við höfum fyllt hann af vatni dag-
inn áður og siglt bátunum okkar á
honum. í einu vetfangi stökk ég
ofan í balann. Líklega hef ég gert
það óaðvitandi eða kannske hef ég
fyllzt einhverjum innri krafti. Ég
get ekki skýrt það.
Holdvotur með rennblautt hand-
klæði fyrir andlitinu hentist ég upp
stigann og hvarf í reykjasvæluna.
Ég heyrði félaga mína æpa eitthvað
á eftir mér. Ég var lafhræddur — en
gat ekki snúið við. Hitinn var ofsa-
legur og reykjarmökkurinn svo mik-
ill að mér lá við köfnun. Eldurinn
magnaðist sí og æ. Ég skimaði í all-
ar áttir. Loks kom ég auga á ein-
hverja þúst á gólfinu. Það var Jenni
litli. Ég lyfti honum upp og dró
hann á eftir mér. Mig logsveið í
augun og lungun. Hvað eftir ann-
að lá mér við falli. Logandi þak-
sperra féll niður á herðar mínar.
Loksins náði ég þó hlöðugatinu.
Hvernig ég komst niður stigann?
Það veit ég ekki. Mér er heldur ekki
vel ljóst, hvað gerðist eftir það,
þangað til ég vaknaði í rúminu
mínu margreifaður og rígbundinn
eftir öllum kúnstarinnar reglum.
Til allrar liamingju höfðum við
Jenni ekki brennzt alvarlega. Ég
læsti sig snarkandi eldtunga upp
um stráþakið. — Hlaðan logaði. —
Um stuncl stóð ég þarna magn-
þrota, meðan eldurinn dreifðist óð-
fluga urn allt þakið.
— Þið eruð þó vænti ég allir
komnir niður? spurði ég næstum
ósjálfrátt. Félagar mínir litu ná-
fölir og skelkaðir hverir á aðra.
— Jenni litli! Hvar er Jenni litli?
— Hann hefur víst orðið veikur af
reyknum, sagði einhver óttabland-
inn. Svo æptu þeir allir, fullir skelf-
ingar.
— Jenni litli er ennþá uppi.
Hann brennur inni.
Auknabliks þögn. Aðeins snarkið
í eldinum.
Sækjum hjálp. Brunaliðið, hróp-
aði Jens og hentist upp á hjólið sitt.
Nokkrir eltu hann. Aðrir hlupu
ráðalausir burtu, líklega heim til
sín. Fjórir eða fimm stóðu eftir.
Þeir horfðu vonlausir á logana.
Sjálfur hafði ég helzt löngun til
þess að hlaupa heim eins og hinir.
Ég var logandi hræddur. Fætur mín-
ar skulfu. En x þetta sinn náði ótt-
inn ekki undirtökunum. Ég var að
hugsa um Jenna litla. Ég þorði ekki
að láta hann brenna inni án þess að
er meira að segja á fótum í dag. Og
til mín hefur verið sífelldur straum-
ur af fólki. Allir kalla mig hetju. En
ég held það hljóti að vera mikill
misskilningur. Ég hef alltaf verið
óttaleg skræfa. Þótt mér tækist að
bjarga Jenna litla var ég alltaf log-
andi hræddur. Og eitt er víst. Ég
þyrði aldrei að leika svona ævintýri
aftur.