Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Page 3

Laf i dauða.
Smasaga eptir
Guðrúnu Lárusdóttur.
Hún Björg gamla sat a rúminu sínu og var
að prjóna, hún tók ekkert eptir þvi, að jeg hafði
ekki augun af henni, að minnsta kosti hugsaði jeg
það, því að hún leit ekki upp frá verki sínu og
raulaði vísu fyrir munni sjer. Mjer þótti svo gam-
an að horfa á hana Björgu, mjer þótti hún svo
falleg. Silfurhvítu hárin fjellu í lokkum um háls
hennar og herðar og augun voru skær og björt.
Og svo hvíldi yfir henni rósemi og friður og
gleði skein út úr augnaráðinu, þegar hún leit á
mann, og þó var hún ekki annað en niðursetn-
ingur, — sveitarómagi.
Jeg hafði heyrt, að hún hefði átt erfiða daga
fyr á árum og jeg vissi, að nú var heilsa hennar
biluð og þróttur horfinn. Samt var hún ánægð
með lifið. Jeg furðaði mig á þessu, ekki sízt af