Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Page 4

4
HEIMILISVINURINN
því, að jeg þekkti svo marga aðra, sem lífið ljek
við á allar lundir, en aldrei voru þó ánægðir
með neitt. Mjer fannst gleðin hennar Bjargar
einhver leyndardómur. Það sá þó hver maður,
að hún hafði ekki neitt að gleðjast yfir. Hún
sat á rúminu sínu dag eptir dag, aldrei fór hún
neitt að heiman og sjaldan kom hún út fyrir bæjar-
hlaðið, hún var fóthrum og komst ekkert nema
við hækju, hún átti enga vini eða vandamenn og
varð að þiggja allt af sveit, En hún var ætið í
góðu skapi og þakklát fyrir hvern smámun. En
það eru sveitarómagar ekki æfinlega, svo mikið
vissi jeg.
„Hvað ert þú að hugsa um, Rósa litla?“ spurði
hún allt í einu. „Þú horfir svo mikið á mig, barn-
ið gott“.
„Jeg hjelt þú hefðir ekki tekið neitt eptir því,
Björg", sagði jeg og fór að herða mig við kemb-
inguna. „Mjer sýndist þú vera annars hugar".
„Það var jeg nú líka; ærið er um að hugsa
þegar árin eru orðin 74 og maður rifjar upp liðna
tímann".
„Þú ert alt af svo glöð og róleg, Björg" sagði
jeg hálf-stamandi, „þó þú-----------þó þú — —
Jeg ætlaði að segja: þó þú sjert á sveitinni, en
hætti við það, jeg hjelt hún mundi misvirða það.
„Þó þú sjert niðursetningur, hefurðu ætlað að
segja" sagði hún. „Þótt þú sjert fátæk og snauð,