Heimilisvinurinn - 01.01.1906, Qupperneq 19

HEIMILISVINURINN
Var f°kið í flest skjólin, nú varð jeg að flýja á
naðir sveitarinnar. Því hafði niig jafnan hryllt við,
en jeg hef sjálfsagt þurft að læra auðmýkt og
undirgefni.
Jeg varð mjög þungt haldin; það var vakað
yfir mjer nótt og dag; jeg fjeklc að hýrast kyr í
ltla herberginu mínu, en nágrannakonan hjúkraði
mjer.
Þá hafði jeg góðan tíma til að hugsa. Það
Var bomið að skuldadögunum fyrir mjer. Jeg sá
sjalfa mig standa fyrir augliti drottins, mig sem
afði ætlað að vera trú og ávinna mjer eilífa vel-
erð og hvað sá jeg meira —? Synd, synd, —
saurgun — óhreinleika — átti það skylt við rjett-
ætið> sem ‘ ljósinu býrf Hönd drottins lá þungt
a mjer °g andi drottins sannfærði mig um synd,
nm rjettlæti og um dóm.
,Hvað hefurðu eiginlega gjört svo ljótt ?“
víslaði freistarinn að mjer; „þú hefur verið alveg
eins skikkanleg eins og fólk er flest1.
Nei, nei, æfin mín var öll ötuð synd; þar
Var ebkert sem fyrir guði gilti.
Hvað átti jeg að gjöra ? Hvað gat jeg gjört?
"<kert! Og þes's vegna hrópaði jeg til drottins í
angist minni: Taktu mig eins og jeg er, hreins-
a u mig, læknaðu mig, jeg get það ekki sjálf.
Jeg flúði máttarvana og bjargarlaus á náðir
lottins, og þá rann upp sæludagur, bezta stund
>s míns“. Það kom gleðibjarmi á andlit hennar.