Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 10

6
FRÓÐI.
sýnum, aö menn mintust ósjálfrátt marmaramynda þeirra, er
listamenn hafa gert af ástagyöjunni Venus. En fatnaBur henn-
ar gaf skýrt til kynna staðinn og tímann er hún lifði á; hanti
var grófgerður og viðhafnarlaus að gerð og sniði. Hún var blátt
áfram barn óbygðarinnar, dóttir gamla Vincennesbæjarins við
Wabashfljótið frá þeim tímum, er sálir manna liðu ýmsar hörm-
ungar.
“Stöktu hátt, Jean”, kallaði hún skellihlæjandi og komu þá
glögt í ljós spékopparnir í kinnunum og gletnibjarminn í augun-
um grábláu og stóru.
•‘Stöktu háft og náðu þeim!”
Um leið og hún veifaði sólbrendu hendinni, er hélt kirsi-
berjunum, bærði suðvestanvindurinn hár hennar, og litu lokk-
arnir þá út eins og eldglampar.
Þéttvaxni, litli kryplingurinn hóf sig undra hátt í loft upp,
en hrekkjótta, sólbrenda höndin lyftist ætíð hærra og hærra,
svo afarlöngu handleggirnir og stökkin samanlögð náðu of
skamt. Aftur og aftur gerði hann gagnslausar tilraunir og líkt-
ist hann þá langfættum froski. Aðfarir þeirra voru allhlægi-
legar.
“Og þú ert að gorta af fimleik þínutn og afli, Jean”, rnælti
hún hlæjandi; “en þú ert þó ekki maður til að taka á móti
kirsiberjum, þótt þau séu á boðstólunr. Mikill óskapa klaufi
ertu”.
“Ég get klifrast upp og náð þeim”, mælti hann og glotti
drýgindalega og í sömu svipan greip hann utan um trjábolinn
og kleif upp tréð eins og íkorni.
Þegar hann var kominn svo hátt, að harin gat náð í grein.
Þá greip Alice uin fætur hans rétt fyrir ofan ristina og dró hann
niður, þrátt fyrir það, að hann hélt sér af öllu afli, þar til að
hann læsti höndunum í rnjúku moldina við rætur trésins, en fæt-
urnir vissu beint í loft upp.
Þetta var aflraun eigi lítil; en Alice virtist ekkert um það
vita. Hún hló ákaflega; spékopparnir komu í Ijós; framhand-
legguriun var ber, bjartur og kraftalegur og stæltu vöðvarnir