Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 37

FRÓÐI.
33
til þú kemur aö gljúfrinu vonda. Þar veröur þú aö fara yfir
fossandi elfu á 60 feta löngu furutré. Þar eru engir kaölar aö
styöjast viö, en þú veröur aö vaöa vellandi strauminn í hné á
trénu, þegar þaö sígur niöur í strautninn undan þunga þínum.
Ef þú dettur þá með byröina á baki þér, þá er þér ómögulegt aö
losa þig úr böndunum, þú hlýtur aö fara í elfuna og drukkna”.
“Já, ég held þaö væri nú það bezta”. Og svo var hann þá
þreyttur, að þetta var virkilega meining hans.
“Þaö drukna þrír eöa fjórir þar á dag”, sagöi maöurinn.
“Eg hjálpaði til aö slæöa upp Þjóöverja þar um daginn, og hann
hafði fjögur þúsund dollara í vösum sínum”.
“Þaö er gleðileg tilhugsun, verö ég aö segja”, mælti Ivit um
leiö og hann staulaðist skjögrandi á fætur.
Honum fanst hann vera þrammandi sorgarleikur. Honum
kom til hugár gamli karlinn, sem sat klofvega á heröum Sind
bads. Og þetta var þá frítíminn hans, lystitíminn. I saman-
buröi við þetta var þrældóinurinn hjá O. Hara leikur einn. Hvaö
eftir annað var hann að því kominri aö fieygja baunapokanum
út í kjarrskóginn, og læöast framhjá áfangastaö þeirra ofan aö
ströndinni, ná í gufubát einhvern og komast heim aftur til siö-
aöra manna.
En hann gerði það þó ekki. Þaö var til í honum seigling-
ur og harka, og oft rann honum í hug aö þaö, sem aðrir gætu
gert, þaö ætti hann lt'ka að geta. Þetta lá eins og martröö á
honum, og hann var aö tauta um þetta viö þá sem fram hjá
gengu. Stundum öfundaöi hann múlfættu Indíánana, sem
þrömmuöu fram hjá honutn meö miklu þyngri byröar. Honum
virtist þeir aldrei þurfa hvíld. Þeir héldu látlaust og hvíldar-
laust áfram, svo honum óaöi viö.
Hann sat og tautaði viö sjálfan sig — og barðist viö freist-
inguna aö stelast heirn aftur til Francisco. Aður en míluburö-
urinn var á enda, hætti hann tautinu og ragninu og fór aö gráta.
Hann grét af því hann var uppgefinn og reiöur viö sjálfan sig.
Hann var allur brotinn, sem sagt er. Þegar aö áfangastaönum
kotn, tÓK hann á öllu sem hann átti til, nísti tönnum, skjögraöi
upp á blettinn og steyptist svo áfratn á grúfu tneð baunapokann