Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 12

8
FRÓÐI
í fyrstu heyröu þau ekki til hans fyrir hávaöa og hlátri
þeirra sjálfra.
“Hví stendurðu á höfði en fórnar fótum til himins. Jean?”
hélt hann áfram. “Það er tæplega nægileg kurteisi í nærveru
ungrar stúlku. Ertu orðinn að svínshvolpi, þar sem þú grefur
upp jörðina með nefinu?”
Alice snéri sér snarlega við og leit glaðlega til Pére Beret;
en tillit það var blandið talsverðu af óháðum viljakrafti og
ráðríki.
“Dóttir mín! ertu að reyna, að hjálpa Jean til að komast
upp tréð með fæturna í fararbroddi?” mælti prestur og stóð kyr
fyrir utan viðargirðinguna.
Hann studdi höndum á mjaðmir sér, og átti nóg með að
dylja hlátur sinn að því, er fyrir augun hans hafði borið. Því
þótt hann væri aldurhniginn, hafði hann gaman af gáska æsku-
manna og gat jafnvel tekið þátt í slíkum fjörsprettum, ef svo
bar undir.
“Þér sjáið, hvað ég er að gera, virðulegi faðir”, sagði Alice.
“Ég er að koma í veg fyrir, að þér verðið fyrir skaða, þér tap-
ið, ef til vill, ekki allfáum kirsiberia skorpusteikum og epla-
búdingum, ef ég lofa Jean að komast upp. Hann var að klifr-
ast eftir ávöxtum, en ég kom í veg fyrir, að hann kæmi ránfýsi
sinni í framkvæmd. Ég vona, að þér skiljið rétt hinn góða til-
gang minn”.
“Jæ-ja”, sagði presturinn og hristi grálokkaða höfuðið,
“við verðum að tala við drenginn með gætni og skynsemd.
Sleptu fótunum á honum, dóttir; ég skal ábyrgjast hann; er það
ekki óhætt, Jean?”
Alice lét kryplinginn lausan, hló gáskalega og fékk honum
berjaklasann. Hann tók þegar að eta berin af græðgi mikilli,
en talaði jafnóðum.
“Ég vissi, að ég gæti náð þeim”, sagði hann borginmann-
lega, “og nú hefi ég þau líka”. Hann hoppaði hringinn í kring
um þau, og var all-líkur ógeðslegum apa.
Pére Beret hallaði sér upp að girðingunni við hliðina á
Alice. Hún var nálega jafn há honum.