Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 11

FRÓÐI
7
bunguðu út við átakið, að halda Jean í þessum stellingum, er
sparkaði og barðist um eítir mætti.
Stöðugt hélt hún berjaklasanum hátt upp með hinni hend-
inni. Hún sagði ertnislega:
“Hví klifrarðu n i ð u r e f t i r til þess, aö ná í kirsiber,
Jean? Mikill asni ertu, að reyna að grafa kirsiber úr jörðu eins
oj; kartöflur. Mér hafði aldrei lcomið til hugar, að þú værir
slíkt flon”.
Jean kryplingur var sterkbygður, en voðalega vanskapaður.
Góðlyndur var hann með afbrigðum. Höfuðið var óeðlilega
stórt, og eins og hreiðraði sig milli herðanna, er allar voru úr
lagi gengnar. Mannsmyndin var þar mjög illa af hendi leyst.
Hersk.ár var hann, þótt hann góðlyndur væri, og viður-
kendi aldrei, að hann hefði beðið ósigur. Hve lengi hann hefði
haldið uppi bardaganum við stúlkuna ósigrandi, er ekki unt að
segja með vissu. Orsökin til þess, að hann slapp úr greipurn
hennar var sú, að þriðja persónan kom til sögunnar.
Eftir klæöaburði að dæma, var aðkomumaður kaþólskur
prestur, og af útliti mannsins mátti ráða jrað, að hann hefði þol-
að þrautir ekki smáar, en haldið samt fullum líkamskröftum og
rnyndi þrautseigur enn, ef á þyrfti að reyna.
Maður þessi var Pére Beret, gráhærður, lágur vexti, sam-
anrekinn, með djúpar hrukkur í andliti, með innfallinn munn
sökum tannleysis, og djúp augu undir gráum, loðnum augna-
brúnum.
Sæu menn hann í fyrsta sinn, er hann hafði ekkert fyrir
stafni, getur verið að hann kæmi ekki vel fyrir sjónir; en sæu
menn hann brosa, eða heyrðu hann tala, breyttist álitið þegar.
Röddin var undur þýð, og brosiö laðaði samstundis hvern
mann að sér. Eitthvað, er líktist yfirvofandi harmi, virtist jafn-
an skygnast út úr tali hans og gægjast út úr augunum; sarnt
sem áður var hann glaðlyndur að jafnaði og stundum jafnvel
glettinn í viðræðum.
“Börn! börn, börnin mín góð!” hrópaði hann, er hann
nálgaðist þau. “Hvað eruð þið nú að hafast að? Svei, svei,
Aljce, ætlarðu að slíta fæturna undan honum Jean?”