Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 24

20
FRÓÐI.
presturinn. “En skorpusteikin meö kirsiberjunum er alveg
eins góð, þótt hann sé ekki heima, og þaö atvikaðist þannig aö
ég komst aö því, aö þaö er einmitt nú talsvert af heuni í búrinu
hennar húsfrú Roussillon. Ungfrú Alice gæddi mér á vænni
sneiö. En ég býst viö aö þaö færi meö raatarlyst þína, ef hún
bæri hana á borð fyrir þig; eöa er ekki gáta nhn rétt, sonur
minn?”
René snérí sér skyndilega viö og hló. Síðan hélt hann af
staö beint til heimilis Roussillons.
Séra Beret horföi á eftir honum og var augnaráðið sorg-
blar.diö og áhyggjufult. Hann tók upp bréfiö, en leit ekki á
þaö; hann hélt þétt um þaö meö sterklegu hægri hendinni. Hann
horföi út í bláinn líkt þeim, er horfa hugskotsaugum á löngu
liðpa atburði. Bréf þetta var komið handan yfir hafiö — hann
þekti rithöndina. — Honum virtist blómsturanganina frá Avign-
on leggja af því, er hann kreisti það f hendi sér.
Herðalotinn, þrekvaxinn maður fór fram hjá; hann teymdí
tvær geitur á eftir sér og strákur rak á eftir. Þaö virtist asi á
þonunt,
“Góöan dagínn, prestur mínn'T, kallaði hann og hélt leiöar
sinnar.
“Já, já, hann er að hugsa um bátsfarminn nýkomna”,
sagði prestur við sjálfan sig, “Vínlöngunin brennur í kokinu á
honum — aumingja ræfillinn”.
•'Haldiö þið áfram, letidruslurnar”, grenjaöi maðurinn og
togaöi af öllum rnætti í ólarnar, er hann teýmdi geiturnar á.
Séra Beret fór inn í litla, raka kofann sinn; dauft ljósbrann
þar inni. Herbergiö var óvistlegt. Rúmflet öðru megin en
tveir óvandaðir stólar hinumegin; þetta var allur húsbúnaöur-
inn. Gólfið marraði og skalf undir fótum prests.
Það er ætíð eitthvað dálítið dularfult við óopnað bréf. Vér,
sem fáum bréf þrem til fjórum sinnum á dag, athugum hvert
umslag með nákvæmni. Flestir vitum vér, að dálítil, þægileg
óvissa kitlar oss, meðan vér erum að opna umslagið, þótt inni-
haldið geti verið um alla mögulega hluti, nema þá, er einhverja
þýðing hafa.