Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 43

FRÓÐI.
39
Hún stóö þar lengi ein, þegar hann var farinn, og var
hugsi. — Svo fór hún upp aö sofa, nóttin leiö einhvernveginn
og um morguninn svaf hún lengi fram eftir.
Þau voru ekki lengi trúlofuö, giftingardagurinn færöist nær.
Hún var aö reyna aö heröa sig upp og gera sér beztu vonir.
Þetta var eini maðurinn, sem hún nokkurn tíma hafði elskaö
eöa mundi elska — og hann vildi fá hana fyrir konu sína. Þetta
var henni nóg í bráöina.
Hún vildi ekki betla um ást hans. Vildi ekki gera hann
leiðan á blíðulátum. Því síður vildi hún reyna að æsa ást hans
með því aö gefa öörum undir fótinn. Hún hugsaöi sér aö sýna
honum, hvaö staöföst hún væri í elskunni til hans.
Mánuðirnir liðu, og sambúö þeirra var hin bezta. Hann
duldi ekki ánægjuna, sem hann hafði af sambúö þeirra. Ein-
lægt var hann aö láta hana sjá, að hún heföi uppfylt allar hans
vonir, en þaö var þó einlægt eins og einhver veggur væri milli
þeirra.
Arið leiö; þau höföu haft fólk í boði, og haföi þá kona ein
ung hegöað sér nokkuð gáleysislega. Helena var búin að láta
herbergisstúlkuna fara frá sér. Maður hennar var þar inni hjá
henni, og fór hann að tala um konu þessa.
“Þegar ég sá til hennar, þá fór ég aö hugsa um þaö, hvern-
ig mér mundi falla þaö, ef aö kona mín færi að glevma þannig
stöðu sinni og virðingu”.
Helena þagði viö og brosti. Hann seildist til handar henn-
ar og hélt henni.
“Þú ert aödáanleg kona, elskan mín, sannarlega ertu aö-
dáanleg”.
Hún lagöi lausu hendina upp á öxlina á honum og horföi
framan í breiöa, kjarkmikla andlitiö á honum.
“En þú elskar mig ekki?”
Það var sem hann væri hnífi stunginn, og þegar lét hann
hönd hennar falla niöur, sem hann hélt um.
“Helena! spuröu mig aldrei þessarar spurningar framar.
Veistu það ekki, áö ef aö ég elskaði þig — þá mundi ég glaður