Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 22

FRÓÐI.
18
“Bátur og sjómenn. Bátur hlaSinn brennivíni kom meöan
regniö var”, sagöi hann. “Og hér er bréf til yöar, prestur minn.
“Bátur frá New Orleans. Atta menn lögöu af staö, en einn
fór á land til aö veiöa, og Rauöskinnar drápu hann”.
Séra Beret tók viö bréfinu án þess, aö viröast gefa því sér-
legan gaum og mælti:
“Ég þakka þér fyrir, sonur minn, sittu kyr; þröskuldurinn
er ekki blautari en stólarnir inni í húsinu; ég ætla aö tylla mér
hjá þér”.
Þaö haföi rignt inn í kofann svo vatnið fiaut unr gólfiö. Þeir
settust báöir niður Og prestur hélt á bréfinu í hendinni.
“Það veröur fjörugt hér í kvöld”, mælti René de Rossviile,
“ákaflega fjörugt”.
“Hvers vegna heldurðu það, sonur minn?” spuröi prestur.
“ Víniö og brennivíniö”, svaraði René. “Það veröur drukk-
iö fast. Þeir eru orönir þurrir fyrir brjóstinu, piltarnir hérna.
Þeir eru að undirbúa skemtunina í ‘húsinu við ána’.”
“Ó, aumingjarnir”, mælti prestur og virtist í þungum
hugsunnm.
“Hvf lesiö þér ekki bréfiö, prestur minn?” mælti René.
Prestur hrökk viö, snéri bréfinu í hendi sér og stakk því svo
í vasa sinn.
“Þaö getur beðið”, sagði hann. “En íkornarnir, sem þú
gafst mér, sonur minn, voru ágætir; þaö var fallegt af þér, aö
hugsa eftir inér”, mælti hann og lagði hendina á handlegg
René.
“Ó, það gleður mig, að geta glatt yður, séra Beret, því þér
eruð rnér ætíö svo góður, eins og reyndar öllum. Þegar ég drap
íkornana, sagöi ég viö sjálfan rnig: Þeir eru ungir og mjúkir
þessir íkornar; ég skal gefa séra Beret þá; og svo færöi ég yö-
ur þá”.
René stóð upp og ætlaði að fara; honum datt í hug að
prestur vildi vera einn, er hann læsi bréfið. En prestur lét hann
setjast aftur.
“Bíddu ofurlítið; það er langt síðan að ég hefi átt tal
við þig”.