Fróði - 01.09.1911, Blaðsíða 46

42
FRÓÐI.
járnbrautarstööina. Hann hlaut nú að vera nærri kominn til
spítalans. I hundraöasta sinni rann hún í huga sínum yfirfundi
þeirra, þegar hann kæmi, þessi fáu augnablik, sem læknirinn
hafði leyft henni aö tala viö hann. Hún ætlaöi sér ekki aö
spyrja hann hvort hann elskaöi hana. Hann kynni að segja
nei —.
Náttúrlega gæti hann ekki á svipstundu séð hvaö þetta væri
alvarlegt. Hahn gæti ekki hugsað sér aö hún kynni aö deyja.
Hann hafði æfinlega dáöst að því, hvað hún var heilsugóð, Einu
sinni hafði hann látið í ijósi fyrirlitningu sína fyrir veiklulegu
kvenfólki. Nei, sannarlega væri það ekki ráðlegt, að spyrja
hann hvort hann elskaði hana. En hún mætti þó alténd spyrja
hann:
“Heldurðu aö þú mundir sakna mín?’'
Yfirfóstran fór þá skyndilega út úr herberginu, þangað sem
læknarnir og alt hjálparlið þeirra var, og fór geyst mjög.
“Ég hefi æfinlega haft ótrú á því að fresta holskuröum’%
mælti hún. “Hún er að tapa valdinu yfir sjálfri sér”.
“Ég sagði yður, að það væri hættulegt”, mælti þá hinn aö-
komni læknir.
En læknir hennar gretti sig. “Af því, að ég þekki konu
þessa, get ég ekki verið yöur samdóma”, mælti hann.
En í herberginu næsta hreyfðust varir konunnar aftur:
“Heldurðu að þú saknir mfn, Robert, — ef illa 'fer? —
Heldurðu að þú saknir mín? Þá svarar hann: Já, kæra stúlkan
mín. Svo mikiö get ég þó í sannleika sagt. Ég sakna þín”.
Lengst frammi í ganginum heyrðist hurðin skella á lyftivél-
inni. Það fór titringur um konuna á sænginni. Hún hlustaði,
hvort hún heyrði fasta, fjörlega fótatakiö hans. Var þaö þá
ekki hann? Þetta fótatak var svo hikandi. En það staðnæmd-
ist við dyrnar hennar. Það greip einhver um snerilinn. Hún
fór að seilast til bjöllunnar, en áður, en hún gæti hringt, var
maður hennar kominn inn og lokaöi á eftir sér hurðinni.
Hún sá að hann var fölur og tekinn í andliti. En svo kraup
hann við rúmstokkinn og byrgöi höfuðið við mjúka, hvíta háls-